Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |            już niby wulkan huczał i buchał płomieniami.~- Jacek ! wodę
 2     1, 6 |       rozsypywały po trzonie, i dym buchał na izbę... a cięgiem warczały
 3     1, 10|           biły nad nim, jakby pożar buchał gdzieś w głębi lasów.~Boryna
 4     1, 11|        rozcież, wywarli okna, a dom buchał wrzawą, światłami, dygotał,
 5     1, 12|              drzwiami zaś wywartymi buchał szeroki potok jasności skrzącej,
 6     2, 19|             i tak patrzał; taki żar buchał od niego, takie kochanie
 7     2, 24| wytryskiwały strugi czarnego dymu i buchał blady, trzeszczący płomień,
 8     2, 25|         sobie, że o bele co gniewem buchał i ciężki był la wszystkich,
 9     3, 27|         wraz z wietrzykiem porannym buchał krzyk gęsi trzepiących się
10     3, 28|            ciemnościach, a niekiedy buchał w komin, aż głownie wyskakiwały
11     3, 32|            radosny, z każdego serca buchał płomieniem i z każdej gardzieli
12     3, 32|          młoty biły hukliwie, ogień buchał czerwony z ogniska, a kowal
13     3, 33|             pozdrowienia znajomym i buchał radością powrotu, a w końcu
14     3, 36|     białawym od pożogi tumanem, żar buchał kiej z pieca straszliwego,
15     4, 37|     roznosiły się chrapania.~Wiater buchał co trochę w otwarte drzwi
16     4, 38|         pacierzem, a niekiedy śpiew buchał od ołtarza, czasem zajazgotały
17     4, 40|           albo gdziesik przyczajony buchał z nagła we zboża i skłębiał
18     4, 41|          tuman mąki zapełnił izbę i buchał przez okna. Mamrotała jeno
19     4, 41|        zielone podszycia i z głębin buchał ciąg przejęty żywicą abo