Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |         Jezu, a dyć się rucha kiej żywy! - zawołała zdumiona, odstawiła
 2     1, 10|           zarzewie, jako ten ogień żywy, któren aż do kości przepala...
 3     1, 11|            wargami ruchała, niczym żywy zając.~A potem w "Przepiórkę".~
 4     2, 16|          milczenia pól, żaden głos żywy nie zadrgał ni nawet poświst
 5     2, 16|            jej przypomniał, że jak żywy stanął przed nią, jak żywy...~
 6     2, 16|         żywy stanął przed nią, jak żywy...~Prawie trzy miesiące
 7     2, 21| pomalowanej w takie kolory, że jak żywy się widział; snadź wiater
 8     2, 22|           po izbie.~Osnuwali się w żywy, rozdrgany, mieniący farbami
 9     3, 28|         juści... Jezus, w chałupie żywy mróz siedzi... Okna wiechciami
10     3, 29|         Jagnę uczynionego, że kiej żywy się widział: oczy miał ze
11     3, 30|          powtykano piórek, że kiej żywy się widział, bo i łeb z
12     3, 30|               Moiściewy, a to kiej żywy się rucha, choć z drewna.
13     3, 30|        wieś wciąż stała, jakby ten żywy mur w ziemię wrosły, a pasący
14     3, 33|            Trup ci tam leży, a nie żywy człowiek! - rzekł Kłąb odwracając
15     4, 38|            już nie do wytrzymania, żywy ogień lał się prosto na
16     4, 42|     wytrzymać przy robocie, prosto żywy ogień lał się z nieba i
17     4, 45|            to się jej widziało, co żywy janioł zestąpił z obrazu
18     4, 47|     świecie! Jakże, to kobieta nie żywy człowiek, to z drewna wystrugana