Tom, Rozdzial

 1     2, 18|       wymion, i tak roztkliwiona szczęściem, że dopiero idąc do chałupy,
 2     3, 27|    zakrzepła na ten lity kamień.~Szczęściem, że nim jeszcze chłopaka
 3     3, 30|     polały z nagłej tęskności...~Szczęściem, co dobrodziej w tę porę
 4     3, 32|  rozradowane, śmiejące się gęby.~Szczęściem, że już wychodzili z boru.~
 5     4, 37|     oczami zapiekłymi w zgrozie.~Szczęściem, że Hanka wrychle się opamiętała
 6     4, 37| wynadgrodzi!- zaśmiał się kowal. Szczęściem, że przysłali po niego od
 7     4, 39|          niezgorzej przypiekało, szczęściem, co wiater nieco przechładzał,
 8     4, 39|    Wójtowa skoczyła z pięściami, szczęściem, co Hanka zdążyła ją odciągnąć
 9     4, 40|     cosik, aż skoczyła do niego, szczęściem, co nie czekał, więc zajrzawszy
10     4, 41|        jaże się cały rozdygotał.~Szczęściem, co powróciła Józka niosąc
11     4, 41|     wywartych oknach i drzwiach. Szczęściem, co Hanka całkiem przytomnie
12     4, 42|      ludzi i po pustym kościele. Szczęściem, co na wychodnym organista
13     4, 43|      chałupy i inszych budynków; szczęściem, co nie brakowało wody i
14     4, 44|        podrzeć papiery, podrzeć!~Szczęściem, co dworski powóz zajeżdżał
15     4, 45|      Juści, nowe sitko na kołek, szczęściem, co z Jasiem nic nie wskóra -
16     4, 46|          wiedząc już, co począć, szczęściem, iż pokrótce przyleciał
17     4, 48|    oblany potem i zgorączkowany, szczęściem nikto nie zwrócił na niego
18     4, 48|         i zapiały pierwsze kury, szczęściem, co matka o nim nie zapomniała.~