Tom, Rozdzial

 1     1, 4 |       Kuba zastąpił mu drogę i pokornie podjął za kolana.~- Cóż
 2     2, 15|     się we wszystkim, a w oczy pokornie patrzy jak ta trusia, byle
 3     2, 16|    Jagustynka to była, stanęła pokornie u proga i przez łzy, co
 4     2, 22|        nitki; zapukała prosząc pokornie, bych ksiądz szedł pilno
 5     2, 24| przystępował do ołtarza chyląc pokornie głowy pod popiół, którym
 6     2, 25|       przeciech, nie - szeptał pokornie i objąwszy ją tulił do siebie
 7     3, 29|  wszyscy, rozstępując a chyląc pokornie do ziemi, bo proboszcz ano
 8     3, 32|   dygotało, a oczy szły za nim pokornie, zgoła truchlejąc z dziwnej
 9     3, 32|       rozcierał nogę bolącą, a pokornie zaglądał w jej twarz dziwnie
10     3, 32|         i te głowy chylące się pokornie, cały ten świat rozdygotany
11     3, 32|   zagony, co wlekły się ku nim pokornie, te kiej wody ździebko rozkolebane
12     3, 33|      ale Tereska ustępowała mu pokornie, nie śmiejąc się już bronić,
13     3, 35| Pochylił się naraz przed nią i pokornie podjął za nogi.~- Dyć was
14     4, 38|      do niej Mateusz i szepnął pokornie:~- Dyć mnie nie goń od siebie.~-
15     4, 42|       go na kolanach, ucałował pokornie ziemię i wstał wielce skrzepiony
16     4, 44|    skłoniwszy się nisko zaczął pokornie:~- Dopraszam się łaski wielmożnego
17     4, 44|        ruszył.~Kłaniali mu się pokornie, ani spojrzał na kogo, ni
18     4, 48|      Jagacie - wyrzekł cicho i pokornie.~- A idź, synu, przyjdę