Tom, Rozdzial

 1     1, 7 |              bo zaraz Zły, jako ten jastrząb paskudny, co bije z góry
 2     2, 15|          głęboki smutek, co jak ten jastrząb wrzepił się w serce pazurami
 3     2, 16|           świat puszczony - a to go jastrząb, a to go zwierz, a to głód,
 4     2, 16|            ten się zmiłuje, jak ten jastrząb nad kurczątkiem.~Porwał
 5     2, 21| niespodziewanie i potężnie, jak ten jastrząb spada zgłodniały, tak łomotała
 6     2, 22|            na imię, a na przezwisko Jastrząb, osiadły był z dawna, rodowy
 7     2, 22|       poganom.~Zafraswał się wielce Jastrząb, bo żal mu było doma odbieżyć
 8     2, 22|           wiarę świętą.~Zwołał tedy Jastrząb gromadę, wybrał co tęższych
 9     2, 22|            się zły jawił przed nim.~Jastrząb się już nie pomiarkował
10     2, 22|            mogły być!~Gryzł się tym Jastrząb srodze, a po nocach czasami
11     2, 22|           syta!~Uspokajał się potem Jastrząb i jeszcze barzej przeciwko
12     2, 22|   komorników sadzał.~Puszył się tym Jastrząb, wynosił nad drugie, biedotą
13     2, 22|             z widłami do środka, bo Jastrząb już był na skonaniu...~Kobieta
14     2, 22|            Pańskim.~Wyspowiadał się Jastrząb, za grzechy żałował, Boga
15     2, 25|   najpierwej spadła ospica kiej ten jastrząb na gąsięta i dusiła dzieciątka,
16     4, 40|          rozprażonym bajorem.~Naraz jastrząb wyprysnął nad las, zatoczył
17     4, 40|            z powrotem - cóż, kiej i jastrząb musi się pożywić i choćby
18     4, 40|             przywierając do miejsc, jastrząb znowu zakołował i tak nisko,