Tom, Rozdzial

 1     1, 9 |        i oździerało mu duszę do dna. A pomiarkować nie mógł
 2     1, 12|        wódkę.~Wszystko wypił do dna.~- Posiedź zdziebko, tak
 3     2, 13|      ciemnice i rozwalały je do dna, przeżerały na wskróś i
 4     2, 13|        szrony przysypały go doć dna i na wskroś przejęły, że
 5     2, 15|       spojrzenia, co rade by do dna duszy sięgnąć i wypatroszyć
 6     2, 18|        głośno szorowały ozorami dna cebratek, a raz w raz postękiwały
 7     2, 21|  smutków człowieczych, z samego dna serca rozdartego, z tego
 8     2, 23|         się sobie na śmierć, do dna dusz, pożeranych wieczystym
 9     2, 24|         wzburzony zmącił się do dna i zakłębił, zaczęli głośno
10     2, 24|     jakimś drzewem i zmącony do dna słuchał, że od domów, z
11     3, 27|       zimną ścianę wzburzona do dna i pełna w kościach onych
12     3, 33|       zaś gdziesik z ziemie, ze dna wszelkiego stworzenia buchnął
13     4, 40| skłębiał je, mącił, wzburzał do dna i przepadał znowu nie wiada
14     4, 40|        swoją przezierał tera do dna, bierąc ją na rozum i na
15     4, 41|         ten miód słodki, pić do dna...~- Jeno ten ostatni razik,
16     4, 43|      skotłowało się wszystko do dna, słońce zgasło, uczynił
17     4, 47|        słowy, rwanymi ze samego dna udręczonej duszy.~A Mateusz
18     4, 47|  Tereska przejrzawszy prawdę do dna odepchnąła go od siebie