Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |                 Rozdział 3~ ~Już świt ubielił dachy i zgrzebną,
 2     1, 11|           bo dzień już był duży, świt zatopił ziemię w srebrzystej,
 3     1, 11| zaczerwienione, rozpalone oczy w świt i modliła się długo i gorąco.
 4     1, 11|         zapamiętały, mazowiecki.~Świt już się stawał coraz jaśniejszy,
 5     2, 25|         A skoro się jeno uczynił świt, że chyla tyla rozedniało
 6     3, 27|        jeszcze i ni znaku życia, świt jeno skrzył się suchy i
 7     3, 31|      pora była na deliberowanie, świt bowiem wyganiał naród do
 8     3, 31|  przygięła.~Że już co rano, jeno świt rosisty otwarł siwe ślepie;
 9     3, 31|        nocy.~Nazajutrz, jeno się świt przetarł chyla tyla, cała
10     3, 31| przyjedzie. ~A nazajutrz, ledwie świt pobielił dachy, wieś już
11     3, 32|        było jeszcze, tyle co się świt przetarł i majowy, wczesny
12     3, 36|         łaski Pańskiej godzinie.~Świt się nad nim uczynił, a Łapa
13     4, 37|     ostrze.~Aż szary, przemglony świt, zwlókłszy się leniwie z
14     4, 37|          jeszcze zorze wschodów.~Świt już gęstniał roztrząsając
15     4, 41|       medytował gorzko i górnie.~Świt się już robił, całe niebo
16     4, 43|   dojrzeć, co la niej niesie ten świt szarzejący nad ziemią, z
17     4, 48|     wozach nad stawem, robił się świt, wieś zaczynała wstawać,