Tom, Rozdzial

 1     1, 5 |        gospodarski, to mi w kruchcie stać abo przed drzwiami, jako
 2     1, 8 |   sprawiedliwość ma zawżdy ten, kogo stać na nią...~Nawyrzekały, nażaliły
 3     1, 8 |      wzdragała się.~- Nie bój się... stać mnie na to, obaczysz sama...
 4     2, 15|              a że to wciąż trza było stać i grzebać się w śniegu,
 5     2, 15|         przychodziła, że trzeba było stać dnie całe w rozmiękłym śniegu,
 6     2, 15|             nic mi do tego, a tartak stać nie może, dopóki nie ozdrowieje;
 7     2, 20|            cóż, jak ten samson miała stać w kącie, młoda przecież,
 8     2, 20|                ale żeby się to mogło stać... aże mnie rozum odchodzi
 9     2, 20|           pomyślę, że mogłoby się to stać...~Zacisnął pięście i skamieniał
10     2, 23|     tajemnicy poczną, bych się potem stać zdumionym oczom: wiośnianą
11     2, 24|             nie wiada, co się ze mną stać może, to dawaj na dom baczenie,
12     3, 26|             spuści, aby się to mogło stać we wsi swojej, w chałupie,
13     3, 26|            mierzić.~Aby się to mogło stać u Kłębów, krewniaków, nawet
14     3, 30|             bym nie posądził.~- Jego stać na najgorsze, znam ja go
15     3, 32| kilkanaścioro rzuciło się naprzód.~- Stać! Nabożeństwo pierwsze -
16     4, 38|           miesckich przykupiemy, nie stać to nas?!~- Psiachmać, w
17     4, 43|         dając się temu, co miało się stać.~ ~