Tom, Rozdzial

 1     1, 5 |         wolno, że to ciżba była sroga i że się popatrzeć było
 2     2, 13|        się krył i marzył zemstę srogą, poprzysięgał, iż nie daruje
 3     2, 19|      teraz co począć?~Zima była sroga, mało któren miał jaki taki
 4     2, 19| pomiarkował, złość go poderwała sroga, zakąsił ino zęby, zapiął
 5     2, 20|       jeśli była, to pokazywała srogą twarz i gorzkie wymówki
 6     2, 20|     pozwalał.~A zima wciąż była sroga, mroźna i wiejna, że trza
 7     2, 20|      wstrzymać!~Zima wciąż była sroga, choć zmienna jak rzadko;
 8     2, 21|   odezwać, bo Hanka miała twarz srogą, zaciętą, nierozpoznaną,
 9     2, 22|         mieli żadnej. Zima szła sroga i przykre dnie, to ckniło
10     2, 24|      ale natomiast wzniesła się sroga niechęć ku Jagnie i dochodziła
11     2, 25|    pięściami w stoły i hukliwa, sroga wrzawa zagniewanego narodu. ~
12     2, 25|       przejmowała serca i jakaś sroga, pewna siebie, nieustępliwa
13     3, 33|   wójtową chałupą rozlegała się sroga kłótnia.~Juści: to wójtowa
14     3, 34|     rejwach się czynił na wsi i sroga krętanina: szykowali się
15     3, 35|          trafiając akuratnie na srogą kłótnię.~Szymek bowiem zaraz
16     4, 37|         kajściś w powietrzu, że sroga cichość zwaliła się na dusze,
17     4, 37|      rozłupane, tak on padł pod srogą kosą śmierci.~Ale pomarł