Tom, Rozdzial

 1     1, 9 |          bolesnych żałości biły ku niebu, w świat cały szły...~Ludzie
 2     2, 21|        wysychającymi łzami oczy ku niebu. ~Zaczęła przyspieszać kroku,
 3     2, 21|          majaki z powyciąganymi ku niebu ramionami.~Nic nie rozeznał
 4     3, 26|        wionęły sinym przędziwem ku niebu.~Dzień się już stawał i
 5     3, 26|         biły z łąk ku rozzłoconemu niebu, a ptactwo i stworzenie
 6     3, 27|      rodnymi, a kwietne gałęzie ku niebu podaje...~- Witek! a poproś
 7     3, 27|         nim żałośnie poglądając ku niebu, westchnęła raz i drugi,
 8     3, 29|       niekaj buchały z moczarów ku niebu połyskliwemu, ku niebu,
 9     3, 29|          ku niebu połyskliwemu, ku niebu, co się co dnia, niby ta
10     3, 31|          trybularzów i ku czystemu niebu darły się strzępiastym przędziwem;
11     3, 33|             z wolna unosiły się ku niebu ciemniejącemu.~ ~Dobranoc,
12     3, 34| rozżarzonym powietrzu i ku blademu niebu do słońca się podnosiła.~
13     3, 35|      wyciągających się boleśnie ku niebu, otaczał czworaki dworskie
14     4, 38|  wszystkiego serca wiatrom, polom, niebu jasnemu i swojej duszy weselnej.~
15     4, 38|         pacierza, podniósł oczy ku niebu i zamodlił się przejmującym
16     4, 40|            podnosząc łzawe oczy ku niebu, w najszczerszej, zgoła
17     4, 42|        źdźbła i unosił się wraz ku niebu jasnemu.~Dopiero za młynem,