Tom, Rozdzial

 1     2, 19|      najgłośniej wtórował Wojtek Kobus, chłop suchy, mały a tak
 2     2, 19|         drugiej flachy, a Wojtek Kobus już wprost wykrzykiwał ku
 3     2, 19|        nim starsi i Jambroży, że Kobus zaprzestał pyskować, drugich
 4     2, 25|     minuty na minutę, aż w końcu Kobus, to Kozłowa, to i parobki
 5     2, 25|        resztę na zgubę podać!...~Kobus się już był tak rozsierdził
 6     2, 25|    przodownicy, bo wnet Mateusz, Kobus, to Kozłowa, to potem i
 7     2, 25|        sobie, boć już i Mateusz, Kobus a drugi biegali po wsi łomocząc
 8     2, 25|       gniew ponosił, a zwłaszcza Kobus z Kozłową widzieli się całkiem
 9     2, 25| wniebogłosy, kiej go przenosili, Kobus zaś był tak pobity, że się
10     3, 33|         pomniejszych gospodarzy, Kobus, że to człowiek był niespokojny
11     3, 33|       wychodziły historie, że to Kobus miał ozór niepowściągliwy,
12     3, 34|     przecież! - rzucił ostrożnie Kobus.~- Trzymam o nim swoje i
13     3, 36|         połednie, Filip, Rafał i Kobus za odrobek, a Kłębów Jadam
14     3, 36|  dziedzicowi - warknął kłótliwie Kobus rozciągając się pod drzewem.~-
15     4, 38|     wiedli za sobą ani jednej.~- Kobus mogliby powiedzieć! - wyrwał
16     4, 38|     Borynów, a nawet się wcisnął Kobus, choć go nikto nie zapraszał.~
17     4, 38|         ozorem ledwo ruchał, zaś Kobus, któren cały czas pary z