Tom, Rozdzial

 1     1, 12|     szeroko, na dobre śmignięcie kamieniem.~W Borynowej izbie tliło
 2     2, 15|    poszedł pod pierzynę i zasnął kamieniem.~Hanka nie miała serca wypytywać
 3     2, 15|         w niedziele przesiadywał kamieniem w domu, mimo próśb Hanki,
 4     2, 16|  cierpliwie czekający świtu, kto kamieniem, wodą, ziemia, drzewem,
 5     2, 17|         ją uderzyła oczami jakby kamieniem.~Aż jej łzy stanęły w oczach
 6     2, 20|      jeno z tą odmianą, że stary kamieniem siedział w domu i na żadne
 7     2, 21| rozpoznał nawet na to śmignięcie kamieniem, nic, jeno biała, rozkłębiona,
 8     2, 25|  wypuścisz - dworskie za miedzą; kamieniem ciepnąć nie można, bo w
 9     3, 26|  zawalona świeżymi kretowiskami, kamieniem, a miejscami błotna, ale
10     3, 26|     widzi się cała wieś, że jeno kamieniem przywalić i krzyże postawić...
11     3, 29|         to sprały Gulbasiaka, że kamieniem na nich puścił!...~Krzyczały
12     3, 30|          Nie mówiła tego, co jej kamieniem zaciężyło na sercu, a jeno
13     3, 32|        byłaby z lubością puściła kamieniem w całą kupę i w te rozradowane,
14     3, 36|          ją całkiem na Jędrka, i kamieniem zaległa przy mężu.~- Sama
15     4, 38|          chłopak śmignął na nich kamieniem, a drugie też jęły cegły
16     4, 40|        nieukojoną tęsknicą kieby kamieniem przywala.~Szło to przez
17     4, 45|         zbożami, śmignął za nimi kamieniem i zawołał wesoło:~- Zaraz