Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |         uciechy pasy by darł.~- Dziwno mi tej zawziętości Jewczynej!
 2     1, 3 |  wiercił w nozdrzach.~- Wiecie, dziwno to mnie, a i drugim, że
 3     1, 3 | Dobrzyście, Macieju, że jaże mi dziwno... - uśmiechnęła się chytrze.~
 4     1, 4 |         w obraz święty, i aż mu dziwno było, że to ten sam dobry
 5     1, 5 |        tym dobrym słowem, że aż dziwno było.~Noc się zrobiła zupełna,
 6     1, 6 |         jak temu wilkowi... aże dziwno...~- Będziesz w niedzielę
 7     1, 12|         z płaczem tuliła, aż to dziwno było niejednemu, boć nie
 8     2, 15|       ino z roboty nie wygonił.~Dziwno to było znającym Antka,
 9     2, 15|     jadło, czy też ubiór, aż to dziwno wszystkim, a wieczorami
10     2, 16|        przed wspominkami... ale dziwno jej było, czemu się tak
11     3, 31|        Jakże się nie radować?~- Dziwno mi jeno, że tak za darmo,
12     3, 34|         dochodzi... Aż mi nawet dziwno, że jeszcze żyje; przecież
13     3, 34|          Miód, nie kobieta, nie dziwno mi też, co Antek Boryna...~-
14     3, 36|            Juści, mnie też było dziwno, ale sam chciał, powieda,
15     3, 36|   pogodzi się z nami.~- Jeno mi dziwno, że Michał teraz ze wsią
16     4, 38|       niechże teraz pokutuje.~- Dziwno mi też było, co nawet na
17     4, 39|       na nich nic złego, ale mi dziwno, że piórka mojego kaczora,