Tom, Rozdzial

 1     1, 6 | zielonawych szarug wychylały się chwilami szmaty pól poczerniałych,
 2     1, 9 |     gąszczach niby pisklęta...~A chwilami opadało na cmentarz głuche
 3     1, 11|         zapamiętalej, aż światła chwilami gasły od pędu, noc ogarniała
 4     2, 13|  baraszkujące przed progiem, ino chwilami, gdy mu się przypominały
 5     2, 17|          jakoś na świecie, śnieg chwilami prószył, a czasem znów mocny
 6     2, 19|          ponosił, przyciskał, że chwilami mroczało w niej i traciła
 7     2, 19|        co się z nią dzieje, jeno chwilami, gdy muzyka milkła i karczma
 8     2, 20|    niebie stadami, śnieg prószył chwilami.~Może w pacierz abo i dwa
 9     2, 21|      brzemię, iż zdawało się jej chwilami, jako dźwiga na sobie zimę,
10     2, 23|          przez serca płynęły, aż chwilami przytajali oddechy, zamierali
11     2, 23|         głuchą martwotą grobu, a chwilami rozdzierały się przysłony
12     2, 23|       nocnego mętu...~...To była chwilami jakby ciężkim, druzgocącym
13     2, 24|      naród śpiewał w jeden głos, chwilami zaś urywały się głosy, ścichały
14     2, 24|       drogę ku lasom, przystawał chwilami zalękły i słuchał głosu,
15     3, 26|    cichości a skupieniu, że jeno chwilami ciężkie wzdychy rwały się
16     4, 38|      dymach kadzielnych, że jeno chwilami błyskała złota monstrancja,
17     4, 46|        narodu...~Mówił gorąco, a chwilami tak górnie, że nie sposób