Tom, Rozdzial

 1     1, 5 |            się głęboka melancholia żałości i trwogi zarazem.~I często,
 2     1, 9 |           skarg, krzyków bolesnych żałości biły ku niebu, w świat cały
 3     1, 9 |        obcierał... pojękiwał ino z żałości i utęsknienia, bo jak żywe
 4     1, 10|          toboły; Hanka aż mdlała z żałości, Antek ją wodą trzeźwił
 5     2, 13|       powstrzymać bolesnego zalewu żałości ni łez, uciekła do krów,
 6     2, 13|           ni przyciszyć frasunku i żałości...~Jeszcze na drodze przystanęła
 7     2, 16|         się słodko patrzyły, a tak żałości były pełne, że ścisnęła
 8     2, 17|           i prosi... i truchleje z żałości, że nie wyszła... Poleci
 9     2, 23|          ścichnie, omroczy się i w żałości a lęku przepada na mgnienie...~
10     2, 24|         tak zapiekłą miała duszę z żałości i jakby na kamień stężałą.~
11     3, 32|   przetrącone i serce zadygotało z żałości.~Prawda, na kogoż to czeka?
12     3, 35|       miała tak przepłakane oczy i żałości a smutku pełne, że mu się
13     4, 37|       jeden głos żywej, serdecznej żałości:~- Pomarł! Pomarł! Pomarł!~
14     4, 37|         mogła się jeszcze utulić w żałości, Łapa też przy niej warował
15     4, 47|           była pełna przerażenia i żałości, jęła go uspokajać i obcierać
16     4, 48| zmizerowana, trzęsła się w sobie z żałości, a łykając gorzkie, sieroce