Tom, Rozdzial

 1     1, 5 |     chałupy; przódzi już, bo o świtaniu, Hanka z Józką pognały maciorę
 2     1, 9 |     siedział długo... aż tu na świtaniu rogacz idzie... Przyczaiłem
 3     1, 12|     Rozdział 12~ ~Już na samym świtaniu Witek, umęczony zabawą i
 4     2, 13|       przez całą noc padał.~Na świtaniu było już śniegu na dobre
 5     2, 15|       ino nie przebudzić, a na świtaniu, kiedy się zabierał do roboty,
 6     2, 15|       wracał prosto do domu, o świtaniu się zrywał, kiedy przedzwaniali
 7     2, 17|     Borynowie dopiero na samym świtaniu powrócili z kościoła i ledwie
 8     2, 24|      mroczało jeszcze kieby na świtaniu, śnieg bowiem jął walić
 9     3, 26| Rozdział 1~Czas był wiosenny o świtaniu.~Kwietniowy dzień dźwigał
10     3, 27|     nie dziwota, jako o każdym świtaniu, kiej przecknęli jeno ze
11     3, 29|     wczesnym rankiem, na samym świtaniu, Józka, choć śpioch był
12     3, 31|       spokojnie, gdyż na samym świtaniu zatrząsł się na wsi taki
13     3, 33|  gospodarz budzący wszystko na świtaniu; przegarniał zboża pomdlałe,
14     4, 37|   patrzeniem w umarłego, iż na świtaniu ostała jeno co najgrubsza,
15     4, 42|       uciechy.~Ale nazajutrz o świtaniu Szymek stanął na robotę
16     4, 43|   wiary! A to wczoraj jakoś na świtaniu poczułam, że cosik tak się