Tom, Rozdzial

 1     1, 4 |           dzisiaj była, że aż oczy rwała parobków, co się w kupę
 2     1, 12|           wiek wieków.~Tam się ano rwała dusza umęczona i odpocznienia
 3     2, 13|        cicho a żałośnie, i tak się rwała z postronka, że ledwie ją
 4     2, 13| przeszroniałych bielizn śnieżnych. Rwała go tęsknota jakaś, parła,
 5     2, 17|         krzyczała w żalu i męce bo rwała się do niego, rwała całą
 6     2, 17|        męce bo rwała się do niego, rwała całą mocą, całą potęgą życia,
 7     2, 17|           za bróg... Wyjdzie! Hej! Rwała się już jej dusza do wylotu,
 8     2, 21|           tak łomotała skrzydłami, rwała wierzchoły, gnietła i rozwalała
 9     2, 21|          prząść dzisiaj, nitka się rwała, to wrzeciono wypadało z
10     2, 23|           ich niesła w nadświaty i rwała się pieśnią bezładną, splątaną,
11     3, 27|            się Hance, jak ta włosy rwała łbem tłukąc o ścianę i wyjąc
12     3, 27|            z tamtych dni szczęścia rwała się Jagusina dusza, ani
13     3, 30|       ognie się po niej rozlewały; rwała lepkie, pachnące pędy topoli,
14     3, 32|       wstąpiła w serce, że się już rwała do komory rznąć kawał świniny
15     3, 32|          oczu, a dusza się kajściś rwała. Tak się przypięła do roboty,
16     4, 45|    proszalna modlitwa sama się już rwała z warg roztrzęsionych.~Stara