Tom, Rozdzial

 1     1, 5 |       groch polny!... - rzekł z rozmysłem, od niechcenia niby.~- Co
 2     2, 15|       błyskał, a znowu; jakby z rozmysłem, do wszystkiego się czepiał,
 3     2, 15|       ze śmiechem, bo ano tak z rozmysłem wszystko rychtował, by mieć
 4     2, 17|    bociek łażący po izbie, że z rozmysłem potrącała go wełniakiem,
 5     2, 19|     którego przezwisko nosił, z rozmysłem zaś to czynił, bo domyślali
 6     2, 24| rozdeptane, gasiła je w sobie z rozmysłem, siłą przypominków tych
 7     3, 29|       więcej ani słowa, jakby z rozmysłem drażniąc. Nawet przyszła
 8     3, 30|      pojedali nadziewając się z rozmysłem, by jak najwięcej zmieścić
 9     3, 34|           A kaj Dominikowa?~- Z rozmysłem ją w mieście ostawili, bych
10     4, 39|     głowę i jakby na przekór, z rozmysłem wpierała w nią szydliwe
11     4, 39|   wszystko, jak było. Weronka z rozmysłem pominęła Jagusiną sprawę,
12     4, 44|       na uboczu, stojąc jakby z rozmysłem na oczach strażników i pisarza.~
13     4, 45|     takich panów - przekpiwał z rozmysłem, jaże młodszy, sielny parob
14     4, 45|         czym innym, ale Antek z rozmysłem wracał do tej sprawy i do
15     4, 47|        pono kiej suka - dodał z rozmysłem.~- Widziałeś to? - rozczerwienił
16     4, 49|         mata bal! - dogadywał z rozmysłem stary Płoszka, pomagała