Tom, Rozdzial

 1     1, 9 |     topiele zmroków; wiatr się poruszył i przeciągał po polach z
 2     2, 18|   chwilę i cięgiem ją zapalał. Poruszył się wreszcie i chciał jakieś
 3     2, 25|       kto się im sprzeciwi?...~Poruszył się nagle naród, pomruk
 4     2, 25|   radość rozświeciła mu twarz, poruszył ustami parę razy i z największym
 5     3, 27|        z drzew; wiater też się poruszył i gmerał cichuśko w gałęziach,
 6     3, 27|   grdyka chodziła, ale się nie poruszył; leżał wciąż kiej ta kłoda
 7     3, 29|       świecie zapomniawszy, aż poruszył się z nagła, doszły go bowiem
 8     3, 33|       Boga, nie odrzekł ni się poruszył. ~- Nie poznajecie to nas? -
 9     3, 36|     się do mózgu, gdyż ani się poruszył, ni spojrzał na nią.~- Może
10     3, 36| zaczęły piać, gdy naraz Boryna poruszył się na łóżku jakby przecykając,
11     4, 37| światłem ostatniej świecy.~Nie poruszył się juści Boryna, nie przecknął,
12     4, 37|    jakby zamarło, nikt się nie poruszył, tylko rozpalone oczy latały,
13     4, 38|      nim oczami, kaj się tylko poruszył.~Właśnie i suma się skończyła,
14     4, 40|     się tak z bliska, iż skoro poruszył ręką, odleciały za rów.~-
15     4, 42|       spieką, że ni wiater się poruszył, ni zaruchały się drzewa,
16     4, 44|     który!~Nikt się jednak nie poruszył, jakby nie dosłyszeli.~-