Tom, Rozdzial

 1     1, 5 |         się naziębię, to i żywą krwią pluję... Niedługo mi już ,
 2     1, 11|    ciągnij, narodzie, a potem i krwią się oblewaj, swego bacz,
 3     2, 15|       bo cięgiem mdlał i rzygał krwią. Po księdza nawet posłali,
 4     2, 17|      nie utopił. Choruje teraz, krwią pluje, ruchać się nie może.
 5     2, 18|        nie podnosi, tyla że już krwią nie oddaje. Jambroży stawiał
 6     2, 22| Napisali cyrograf, któren chłop krwią ze serdecznego palca podpisał.~
 7     2, 24|    sobie rozpalonym, opłyniętym krwią żalem skruchy, że dziw jej
 8     2, 25|    straszny był, umazany ojcową krwią i swoją, bez czapki, z pozlepianym
 9     3, 28|        gaworzyły nad nieckami z krwią.~- Laboga, jaże me mdli
10     3, 30|       górę wezmą."~- "Ochfiarną krwią i trudem trza posiewać człowieczą
11     3, 35|     stopy Częstochowskiej, żywą krwią spływały. Umierała prawie
12     4, 39|         wszystkie rany spłynęły krwią serdeczną i wszystką mocą,
13     4, 40|     pachnący weselem i oroszony krwią serdeczną, a oczy wierne
14     4, 41|     posiwiał i zgarbaciał, żywą krwią pluje i kulasami ledwie
15     4, 46|         wargi lśniące i nabrane krwią szeptały słodko, gorąco
16     4, 49|        jakby tą żywą, serdeczną krwią.~Ale Dominikowa nie bacząc