Tom, Rozdzial

 1     1, 4 | huczały zgłuszonym, pokornym a głębokim głosem aż dusza Kuby zamierała
 2     1, 6 |     starego, któren siedział w głębokim milczeniu, patrzał w ogień,
 3     1, 12|     dygocząc cały.~Zaniósł się głębokim, żalnym płaczem, krzykiem
 4     2, 14| zupełnie, roili coś w utajeniu głębokim, czasem wzdychali, to roztapiali
 5     2, 15|     wieś, życie wrzało zwykłym głębokim bełkotem, pluskało jako
 6     2, 15|   odezwał, patrzeli na niego z głębokim podziwem, z szacunkiem,
 7     2, 17|       się srodze, struchlała w głębokim poczuciu winy. - Nie, nie
 8     2, 25|    blady kwiatuszek z podziwem głębokim, bych tę świętość największą,
 9     2, 25|     nagła niebo, a ze smutkiem głębokim, gdy słońce się skryło i
10     2, 25|        miłowanie - ale na dnie głębokim serca krzewił się zjadliwy
11     2, 25|      żalem nad sobą, litością, głębokim pragnieniem utopienia się
12     3, 34| niebosiężnie jakimś złocistym, głębokim głosem, przejętym radością
13     3, 36|     kiej lustra, wieś leżała w głębokim milczeniu, jedne ptaszyska,
14     4, 37|   wiadomo kaj...~Wieś leżała w głębokim śpiku i jakby na samym dnie
15     4, 42| dziedzicowy gatunek - myślał z głębokim uważaniem i wdzięcznością,
16     4, 46|   nieco z boku, pod krzyżem, w głębokim cieniu brzóz.~- Żebyście