Tom, Rozdzial

 1     1, 4 |      grzechów, z żalów, ze skruchy i ryknął głośnym płaczem, a za nim
 2     1, 10|           was nie widzą! Słyszysz! - ryknął, bo Antek podniósł się,
 3     2, 16|          pełnymi piersiami, a z mocą ryknął jednym głosem:~Kolędować
 4     2, 21|   śmiertelnej.~- Wracaj, psiakrew! - ryknął porywając ją przez siłę
 5     2, 22|            go wziął, padł na kolana, ryknął płaczem i wyciągnął ręce
 6     2, 24| Sprawiedliwie! - Jezus mój, Jezus! - ryknął naraz chwytając się za głowę,
 7     2, 25|            duchem, za mną! Na las! - ryknął mocno.~- Na las! - odwrzasnęli
 8     2, 25|       przystanął przy struchlałych i ryknął, że na cały las się rozległo:~-
 9     3, 30|        wylaną dla naszego zbawienia!~Ryknął ci na to cały naród i płacze,
10     3, 31|          żywego dotknięty.~Aż pisarz ryknął, by pysk stulił, kiej z
11     3, 35|            zalały gardło.~Jędrek też ryknął i dalejże matkę całować
12     3, 35|                 Słuchajta, Miemcy! - ryknął wyciągając pięście. - Mówiliśmy
13     4, 44|                 Karpienko! Iwanow! - ryknął na strażników, stojących
14     4, 45|              na dzwonnicę.~- Wody! - ryknął proboszcz puszczając się
15     4, 49|              i skoro się wstrzymali, ryknął z całej piersi:~- Kto się