Tom, Rozdzial

 1     1, 7 |          uciechy kolana a rzucały ramionami , parobki przytupywali raz
 2     1, 12|          jak ten baran! - cisnęła ramionami i poszła.~- Sama głupia,
 3     2, 20|        dopadał boćka, ogarniał go ramionami, całował a żałosnym płaczem
 4     2, 21|          z powyciąganymi ku niebu ramionami.~Nic nie rozeznał i na krok
 5     2, 23|     przygarnął ją mocno i otoczył ramionami, że kieby dzieciątko przywarła
 6     3, 32|        kieby chłopy wsparte o się ramionami, tam czarne mroki zalegały,
 7     3, 33|           się Mateusz i rzuciwszy ramionami poszedł.~Na lewo się wziął
 8     3, 35|         cisnąc się i przywierając ramionami.~Niemcy chórem odpowiedzieli,
 9     4, 38|        Ale Weronka jeno wzruszyła ramionami.~- Korona mu ze łba nie
10     4, 39|          ale Jaguś jeno wzruszyła ramionami:~- Nie gadajcie do tego
11     4, 40|        śmiechu go rzuciła!~Cisnął ramionami, zabrał Pietrusia na ręce
12     4, 41|           spod łóżka, i rzuciwszy ramionami poszedł.~Kowal był przy
13     4, 41|      widzieć, jeszcze raz ogarnąć ramionami, przycisnąć do serca i napić
14     4, 45| pobożności:~Matka tylko wzruszyła ramionami.~- Ma za co przepraszać
15     4, 47|       obwiązaną twarzą, wzruszała ramionami, ale jak mogła, ukradkiem