Tom, Rozdzial

 1     1, 9 |        bijącym skargą żałosną...~Ptactwo płynęło wciąż, aż dziw i
 2     2, 13|          mżące - dnie trupie, że ptactwo z krzykiem uciekało do borów,
 3     2, 21| podszyciach, a oszalałe z trwogi ptactwo tłukło się wśród śniegów,
 4     2, 25|         dygotała, aż wystraszone ptactwo uciekało ku borom, a naród
 5     3, 26|         ku rozzłoconemu niebu, a ptactwo i stworzenie wszelkie uderzyło
 6     3, 27|      ciągnęło jakieś niedojrzane ptactwo, że jeno krzyk długi a jękliwy
 7     3, 31|    grusze po miedzach, przelotne ptactwo, to jakiś wędrownik z obcych
 8     3, 31|          i dziwnie jakoś tęskny. Ptactwo zajadle świergotało po sadach,
 9     3, 31|      chłodnym a rzeźwym poranku. Ptactwo uderzyło w krzyk ogromny,
10     3, 33|  polśniewał wskroś gałęzi, nawet ptactwo pomilkło. Przedpołudniowa,
11     3, 34|        drzew i szarpiąc zbożami, ptactwo z wrzaskiem uciekało pod
12     3, 35|          i zamrowiły się cienie, ptactwo pomilkło, zaś czasami ruszyły
13     3, 36|        zwisły pomdlałe, zamilkło ptactwo, cienie leżały chude i krótkie,
14     4, 38|        rozwinięte chorągwie niby ptactwo łopotało nad mrowiem głów,
15     4, 43|    znojnie, duszno i parno, jaże ptactwo padało zemglone, krowy żałośnie