Tom, Rozdzial

 1     1, 6 |      czerniały drzewa samotne na miedzach - jak przygięte, nabrzmiałe
 2     1, 8 |       rozrosłe jako te grusze na miedzach, ale słuchali się matki
 3     2, 17|       przed czasem i kołowali po miedzach sprawy, jako te zmyślne
 4     2, 22|         południcach duszących po miedzach, o drzewach gadających,
 5     3, 31|        białymi pąkami, grusze po miedzach, przelotne ptactwo, to jakiś
 6     3, 31| przygiętych w pługach i wozów po miedzach.~Niby pszczelny rój obsiadł
 7     3, 31|    zjeżdżali, przysiedli jeno na miedzach pojeść z dwojaków i kościom
 8     3, 31|    niekiedy jeno przysiadając po miedzach, by pot obetrzeć z łysiny
 9     3, 32|       postronkach popaść kajś po miedzach lub nad rowami.~A kiej słońce
10     3, 32|    zagrzebywała ją strzępkami po miedzach la jakiegoś zabobonu.~Organista
11     4, 37|     mocni kiej te głazy widne na miedzach, gotowi już na wszystko
12     4, 38|        po drogach, ścieżkami, na miedzach, czerwieniły się kobiece
13     4, 38|      piersi zapierało.~Drzewa po miedzach stojały kieby na stróży,
14     4, 45|          kajś daleko za wsią, na miedzach, pod gruszami, na granicznych
15     4, 47|   schodzi w boru z Jasiem, to po miedzach...~- Sprać jedną i drugą,