Tom, Rozdzial

 1     1, 4 |       głębokim głosem aż dusza Kuby zamierała z lubości i szczęścia
 2     1, 4 |           Chciała przysiąść do Kuby, ale przypiął się plecami
 3     1, 4 |          Poborguję, albo ja to Kuby nie znam!...~- Nie trzeba...
 4     1, 4 |      na nalepie komina w podle Kuby, któren już spał w popiele,
 5     1, 7 |        pokładały.~Śmieli się z Kuby, któren niósł w płachcie
 6     1, 9 |       ździebko wsparł o biedro Kuby i zasnął...~.......................................................................~ ~
 7     1, 10|       obroki koniom? - zapytał Kuby.~- Przeciech...~- Gdzie
 8     1, 11|  krzyknął w okna i poleciał do Kuby.~Rzęsisto zagrali na ganku,
 9     1, 12|      drugi skamlał, by szła do Kuby, to go w końcu wyciepnęła
10     1, 12|  zepchnęła roboty, zajrzała do Kuby.~- Dopomóżcie, poredźcie -
11     1, 12| zniknął w podwórzu, poszedł do Kuby odbierać strzelbę.~Nie spostrzegli
12     1, 12|     Nie krzyczcie! Chodźcie do Kuby, bo zdaje mi się, że umiera.~-
13     2, 16|      resztę Bóg może!~- Szkoda Kuby, sam ksiądz, jak mi opowiadał
14     2, 18|        po śmierci...~- Naszego Kuby szukaliśta? - zawołał Witek
15     2, 18|       szuka po wsiach jakiegoś Kuby, ale nikto nie miarkował