Tom, Rozdzial

 1     1, 12|  zabolało, ale noga od jednego razu nie puściła... więc drugi
 2     2, 15|         wyrwało mu się jednego razu na robocie, aż Bartek posłyszał
 3     2, 16|   kolan.~Nie spostrzegła go od razu, bo stoczek, przy którym
 4     2, 22|        ani dostąpić... Pewnego razu zeźlił się chłop srodze;
 5     2, 22|       sposobną, kiej gospodarz razu jednego schylił się, by
 6     2, 22|        Pana Boga za piecem.~Aż razu pewnego król jął skrzykiwać
 7     2, 24|        zaś nie pokazał się ani razu przez cały ten czas, powiadali,
 8     2, 24|  groźna.~Rozmawiali długo, ani razu nie wypominając Antka ni
 9     2, 25|       i słońca, jeno że już ni razu dusza jej nie padała mu
10     2, 25|   uciechy niepowściągliwej, ni razu nie omraczało jej czucie
11     2, 25| śmierci z lubością wiedzie, ni razu nie zapamiętała się już
12     3, 26|       czystym obleczeniu... ni razu nie używaną... dyć ją z
13     3, 29|     jeno rozedniało, wstała od razu na równe nogi. ~Jeszczech
14     3, 29|        nie poruszywszy się ani razu, leżał jak zawżdy wpatrzony
15     3, 30|        brakowało.~Ale Hanka od razu pomiarkowała, że to kowalowa
16     3, 32|   Ruszyli dalej, bierąc się od razu na lewo, w poprzek łąk,
17     3, 33|      Razem jedli obiad, ale ni razu do niej się nie ozwał, ni
18     3, 35|       którzy nie miarkowali od razu, kijaszkiem rysował po ziemi
19     4, 37|    krowa nietęga... Od jednego razu pokryje... Pewnie, że drogi,
20     4, 43|     cię ociec spierą!~Któregoś razu kazała mu bliżej przysiąść
21     4, 43|     Łapę, dopiero kiej pewnego razu przyniósł jej żywą żołnę,
22     4, 45| przyjazdu nie była jeszcze ani razu.~- Właśnie posłałam po nią,
23     4, 47|      drugi, odsuwając jadło od razu, i już cały wieczór leżała
24     4, 48|    szczerością, że uwierzył od razu, uwierzyć musiał, a ona