Tom, Rozdzial

 1     1, 10|       gnietli, dusili...~Całe szczęście, że rychło rozerwali ich
 2     1, 12| ozorach poniesą.~- Taka to ma szczęście...~- Bo wstydu nie ma.~-
 3     3, 29|     słomy z poszycia.~- Macie szczęście, bo mogło wszystkich przygnieść...
 4     3, 30|      tknięta podejrzeniem.~Na szczęście, nic nigdzie nie brakowało.~
 5     3, 31|    nocy najbliższej.~Jakby na szczęście przed samym wieczorem zjawił
 6     3, 32|  złość wywrzeć na drugiej.~Na szczęście, do tego nie przyszło, bo
 7     3, 34|  przyczaiło się w strachu.~Na szczęście, że burza przewaliła się
 8     3, 35|    kościoła. Hej, ponosiło ją szczęście, ponosiło, że chciało się
 9     4, 41|     pyszczą po cebuli, ale na szczęście to jeno sąsiedzka maciora
10     4, 41|      niemocy, na niezmierzone szczęście, na śmierć samą...~Jak kiedyś,
11     4, 42|    spotkać się nie chciała Na szczęście, nie przyszli, nie było
12     4, 45|       już mogła wytrzymać.~Na szczęście, przerwał czytanie i zajrzał
13     4, 46| rozgłaszali przyjaciele.~- Ma szczęście, już by se ano w dybkach
14     4, 49| bierzta ją! - wrzeszczały.~Na szczęście, brama smętarza była zawarta,