Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |           Duchem ci lecę, w to oczymgnienie.~Jakoż i wyjęła dziecko
 2     1, 3 |   słowa nie ustawały ani na to oczymgnienie. ~- Szczęść Boże na robotę! -
 3     1, 5 |    pójde ino do pisarza i w to oczymgnienie przyjde do cie...~- Co?
 4     1, 7 |                  I piesek w to oczymgnienie puścił ostatnią parę i poszedł
 5     1, 11|        nie popuszczaj ni na to oczymgnienie, byś się pod koła nie zaplątał !~-
 6     2, 13|       dzień, co godzina, co to oczymgnienie.~Aż przyszła.~A najrychlej
 7     2, 16|     świat się cały zaląkł w to oczymgnienie i skamieniał!~Jak to długo
 8     2, 20|       Jagny, ona zaś ani na to oczymgnienie nie zapomniała mu tych złości
 9     2, 22|       nie popuszczały ni na to oczymgnienie.~Potem lewentarze padły
10     3, 27| przetrze i rozbłyśnie na jedno oczymgnienie.~Westchnąwszy nad nim żałośnie;
11     3, 33|        skrzypice, a kiej na to oczymgnienie ustawali, kiej słowiki tak
12     4, 39|      chałupy.~Przymilkły na to oczymgnienie, sapiąc jeno a dysząc, Dominikowej
13     4, 41|     niej nie ustawały ni na to oczymgnienie.~Któreś dziecko zapłakało
14     4, 49|    Jędrzych skoczył bronić i w oczymgnienie zrobili z nim to samo, wreszcie