Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |     tyli świat!... - zakreśliła kijaszkiem łuk od wschodu do zachodu.
 2     1, 7 |        by nie zrobił, a mógł go kijaszkiem przetrącić abo i zasie samym
 3     1, 9 |      Roch przegarniał raz w raz kijaszkiem wągielki i cichym głosem
 4     1, 10|       co dołożę, ino że już tym kijaszkiem... - wołał zapalczywie porywając
 5     1, 12|  Jeszcze bym i po ciemku zmacał kijaszkiem, gdzie babia słabizna!~Izba
 6     2, 24|        kiej w nim jaki niecnota kijaszkiem zagrzebie.~Ledwie rozedniało
 7     2, 24|    nieraz Antek żebra zrachował kijaszkiem...~Rejwach się podniósł,
 8     3, 28|        zła! - warknęła cicho.~- Kijaszkiem się zastawię i nie ugryziecie,
 9     3, 29|        Tych kamieni bym dała!~- Kijaszkiem przyłożyła!~- Cichocie,
10     3, 30|    każde piórek chciało tykać i kijaszkiem zaruchać.~Witek ich prowadził
11     3, 35|         nie miarkowali od razu, kijaszkiem rysował po ziemi podleskie
12     4, 38|         grubachny kiej kłoda, i kijaszkiem macał przeszkody.~Chałupa
13     4, 42| poddrzewami; macała sobie drogę kijaszkiem i chodziła odmawiając półgłosem
14     4, 43| Jagustynka, mająca ją w opiece, kijaszkiem odganiała każdego.~A teraz,