Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |          jej, co mogła, bo jakże głodem morzyć, Boże stworzenie
 2     2, 21|    Człowiek całe życie przymiera głodem, haruje jak wół, a nikto
 3     2, 21|  wszystko, a ty pewnikiem mrzesz głodem z dziećmi.~- Wygnaliście
 4     2, 23|      dusz, pożeranych wieczystym głodem trwania... ~Nie mogli już
 5     3, 28|           a ty, biedaku, handluj głodem i ciesz się, że jeść kiedyś
 6     3, 29|      było najgorsze, że niejeden głodem przymierał, że choroby się
 7     3, 31|         w chałupie nie poświeci, głodem przymierają.~- Z pół korczyka
 8     3, 31|       tych podrzutków...~- By je głodem zamorzyć, jak to było z
 9     4, 37| posłuchają, to tak ich przycisnę głodem, pożogą i choróbskami, że
10     4, 38|     Nieraz mi się skarżył, że go głodem morzysz i o świnie więcej
11     4, 38|          była, juści, ojca morzę głodem, a sama to se używam kiej
12     4, 40|         się, chudziaku, namorzył głodem.~- Jakże, toć w końcu już
13     4, 41|       ona była gospodynią, nikto głodem nie przymierał - zaciął
14     4, 45|        proboszczu musieli nieraz głodem przymierać. Wiesz, proboszcz