Tom, Rozdzial

 1     1, 4 |  oścież; a że wejść nie śmiał, cofnął się pod wielki klomb, pełen
 2     1, 10|     stronę, ojcową, i wnet się cofnął, bo tam siedziało ze dwadzieścioro
 3     1, 10|     pogroził, aż Roch zbladł i cofnął się do kobiet, których się
 4     2, 15|      wybuchali śmiechem.~Antek cofnął się prawie z progu izdebki
 5     2, 15|      sam nie wiedząc dlaczego, cofnął się na dawne miejsce, padł
 6     2, 19|  wszyscy, aż Szymek zmilknął i cofnął się w cień, wtedy wójtów
 7     2, 19|      gotowy na wszystko, Antek cofnął się bezwiednie, opadły mu
 8     2, 24|        groźna i rozjuszona, że cofnął się zmieszany tym oporem
 9     2, 24|       w oczach z taką mocą, że cofnął się strwożony, zadygotał
10     2, 25|      twarzy nie rozeznał, więc cofnął się, chyłkiem przedostał
11     4, 41|   dzisia do nich poletę.~Antek cofnął się prędko przed kuźnię,
12     4, 45| rozśpiewany wysoko nad ziemią.~Cofnął się jakoś dziwnie niespokojnie,
13     4, 45|      wszyćkim?...~Jasio aż się cofnął ze zdumienia.~- Mnie to
14     4, 46|       ospę.~Urzędnik śpiesznie cofnął się do sieni.~- To w tej