Tom, Rozdzial

 1     1, 3 | Służyłam u nich, to mi cięgiem spokoju nie dawał. O biedna ja sierota,
 2     2, 14|      postronkowego nie dały mu spokoju, na stole świeciły się dwie
 3     2, 18|    szpiegujące oczy nie dawały spokoju, jęła szeroko opowiadać
 4     2, 20|    coraz częściej dla świętego spokoju ustępował.~- Moiściewy!
 5     2, 20|   chwili mało już kiedy zaznał spokoju. O każdym zmierzchu stróżował
 6     3, 27|           Że to nawet gęsiorom spokoju nie dajesz!~- Szczypać me
 7     3, 29|   wieczór Hanka nie dawała jej spokoju dunderując zawzięcie, nie
 8     3, 35|       chłopów, przyciszał i do spokoju niewolił, ale mu się wyrywali
 9     4, 37| wzdychająca.~- Że to ni minuty spokoju! - zabiadała Hanka, gdyż
10     4, 37|   przeszkadzasz duszy odejść w spokoju; płacze ją ano trzymają
11     4, 39|     mnie pokarze, obaczysz!... Spokoju mu nie dawałaś... goniłaś
12     4, 45|      lata dożywać dni swoich w spokoju i szczęśliwości.~- A kiedyż
13     4, 49|         księdzu nawet nie daje spokoju! - gadała prędko, ledwie