Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |       co to wielmożny dziedzic rzekli?...~- A dyć, Bartku, to
 2     1, 3 |       do rozeznania: Długo nie rzekli ni słowa, jakby się tą niemotą
 3     1, 4 |        ręku za nim, czasem coś rzekli i szli wolno, a coraz to
 4     1, 8 |  poszukać trza...~- Prawdęście rzekli, matko, jeno nic nam po
 5     1, 8 |    Bogiem, aleście jeszcze nie rzekli, kto taki?- powiedziała,
 6     1, 10| czemuście to nam nic nigdy nie rzekli, że wam tak źle...~- Jakże...
 7     2, 23|        Zaśby nie!...~Tyle jeno rzekli, czasami przystając, aby
 8     3, 27|     jeno o Antka, bo zaraz jej rzekli, jako z narodem się nie
 9     3, 31|      mać, taka nać, prawdęście rzekli; a że pamiętam, coście za
10     3, 33|        przewiady.~Jakoż prawdę rzekli, pięć bryk stojało na podjeździe,
11     3, 34|      od młynarzowego.~I prawdę rzekli: przed gankiem stanęła kieby
12     4, 38|   zapytał:~- Jaguś, a co matka rzekli na Szymkowe zapowiedzie?~-
13     4, 46|   głowę przez okno, ale nim mu rzekli, przyleciał srodze zaziajany