Tom, Rozdzial

 1     1, 4 | dobrodzieja, któren w białej komży pochylił się nad narodem i czytał
 2     1, 5 |           wypominkom przy parobku, pochylił się szybko i cicho zapytał:~-
 3     1, 6 |           Uklęknął na środku izby, pochylił się przed obrazami, przeżegnał
 4     2, 16|             a naród się zakołysał, pochylił i na kolana padł przed majestatem
 5     2, 18|           że się wsparł na krowie, pochylił i patrzył w nią tak z bliska,
 6     2, 19|          nie można było rozpoznać, pochylił się myśląc, że to jaki obcy
 7     2, 24|       całkiem i upadł na kolana, i pochylił obnażone głowy...~Ksiądz
 8     2, 24|          wrócił do swojej koleiny, pochylił głowę pod jarzmem i niósł
 9     2, 24|          bardzo, wychudł na wiór i pochylił mocno, twarz mu jeno ostała
10     2, 24|           pokutne - a ksiądz naraz pochylił się ku Antkowi i ogromnym
11     2, 25|           Dopiero kiej przycichło, pochylił się, wyciągnął ręce~i jął
12     3, 35|            i ze mną nie zadzieraj!~Pochylił się naraz przed nią i pokornie
13     4, 48|            i uderzył w niego, jaże pochylił głowę, tak mu ten głos rozdzwaniał