Tom, Rozdzial

 1     1, 1 | Jagustynka wykrzykiwała wciąż namiętnie na dzieci własne, a potem
 2     1, 4 |   głupie wierzyta! - zawołała namiętnie.~- Mówię po dobremu: idźcie
 3     1, 5 |  ciszej i tak spojrzał na nią namiętnie, aż dziewczyna cofnęła się
 4     1, 6 |     mogła ni przyciszyć serca namiętnie bijącego; rozkładała ręce
 5     1, 10|       rozpłomienioną, dyszącą namiętnie, jej modre oczy i te usta
 6     1, 11| chałupy wygnać! - wykrzyknęła namiętnie.~- Co ty, Jaguś, co ty?
 7     2, 16|    pilno...wyjdź... - szeptał namiętnie i tak blisko, tak blisko,
 8     2, 20|       by nie ostał? - zawołał namiętnie.~Poleciała zaraz z tą nowiną
 9     2, 22|     cały świat! - wykrzyknęła namiętnie Jagna, przejęta takim mocnym
10     2, 23|       tak! Myślałaś - szeptał namiętnie.~- Zaśby nie, Jantoś! a
11     2, 24|     nie poszła! - wykrzykiwał namiętnie, snadź miał w tym jakieś
12     4, 41|  przygarnął krzepko i całując namiętnie po całej twarzy jął prosić
13     4, 43|  ucieczesz mi teraz - szeptał namiętnie wójt.~Wyrwała mu się z pazurów