Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |               mi to dadzą warzę abo i ten kąt do spania?...~A że rychtyk
  2     1, 1 |           lasu chłopak z butelką, ale ten ujrzawszy księdza przy drodze
  3     1, 1 |            pocałowała.~- Jakże się ma ten wasz chłopak, com go to
  4     1, 1 |                 Biednemu to zawsze na ten przykład wiatr w oczy dorzucił
  5     1, 1 |            cieka się on za Jagną kiej ten pies.:.~- Laboga... moiściewy...
  6     1, 1 |        starczy na sznureczek abo i na ten kamień do szyi...~- Ludzie,
  7     1, 2 |        zabierał się do odejścia.~- Na ten pochowek dzwonił nie będę;
  8     1, 2 |             nią ze strachu.~- Ścierwa ten chłopak, to ino pasy drzeć,
  9     1, 2 |               obrobi, ino cięgiem jak ten wół w jarzmie... że i wyspać
 10     1, 2 |                   rozmyślał. - A tu i ten sąd... Tłumok ścierwa, hale,
 11     1, 2 |               wyżalić, nic... sam jak ten kołek; sam o wszystkim myśl,
 12     1, 2 |              wszystkiego obiegaj kiej ten pies... a do nikogój słowa
 13     1, 2 |             je jeno, i tyle zrobi, co ten pies zapłacze...~Toć i marnieje
 14     1, 2 |       siedzącego przy kominie; był to ten stary ślepiec, wodzony przez
 15     1, 2 |             owsa...~- Ona powieda, że ten dzieciak to...~- W imię
 16     1, 2 |            szeptał dziad.~-Cygani jak ten pies, anim ją tknął.Jeszcze
 17     1, 2 |                a tu człowiek sam kiej ten palec.~- U wdowca to kiej
 18     1, 2 |                A Zośka Grzegorzowa na ten przykład, śmigła, piękna
 19     1, 3 |              porządek.~- I ochfiaruję ten pacierz Tobie i wszystkim
 20     1, 3 |               głowa przy głowie, jako ten zagon pełen maków czerwonych
 21     1, 3 |               i kłosów żytnich, co go ten wiater żenie, a on się zakolebie
 22     1, 3 |         szepnął pierwszemu ławnikowi, ten oddał to sędziemu, który
 23     1, 3 |             sędzia skinął na Jacka, i ten zagrzmiał:~- Cichojta, cichojta,
 24     1, 3 |               mój ano nie dosłyszy na ten przykład... - krzyczała.~-
 25     1, 3 |              I... trzy morgi piachu i ten jeden krowi ogon... sielny
 26     1, 3 |              Marcjanna Dominikowa, na ten przykład, szczeka bele co,
 27     1, 3 |       przykład, szczeka bele co, kiej ten pies, że ino chycić za ten
 28     1, 3 |            ten pies, że ino chycić za ten paskudny pysk a sprać...
 29     1, 3 |             se i mówię pacierz, bo na ten przykład przedzwonili już
 30     1, 3 |             Ozgniewałem się, bo co se ten głupi myśli - straszyć,
 31     1, 3 |               nie wypomina, a ty kiej ten pies...~- Wara ci od Jagny!
 32     1, 3 |              ci od Jagny! Wara, bo ci ten pysk tak spierę, że... Wara!... -
 33     1, 3 |      prześwietny sądzie!~- Cygani jak ten pies - mruknął Boryna ze
 34     1, 3 |             Abośta nie skamłali, jako ten pies przed drzwiami, abośta
 35     1, 3 |             sam obaczy, czyje ono; o, ten ci sarn nos kiej kartofel,
 36     1, 3 |     powiedział:~- To ci pannica, kiej ten pies odarty ze skóry!~-
 37     1, 3 |               Służy ona u młynarza, a ten w kompanii z kowa1em chodzi..:
 38     1, 3 |               raz poglądała nań, to w ten świat i te dalekości niebieskie,
 39     1, 3 |         posłuch u narodu - kiej wy na ten przykład, a do urzędu ambitu
 40     1, 3 |            nakłyźnił i nabiegał, że i teń pies polowy nie więcej.
 41     1, 3 |          powiadajcie po próżnicy! Ino ten stary, co się ruchać nie
 42     1, 3 |            topole, Boryna, który cały ten czas burzył się w sobie
 43     1, 3 |           tumanią, a głupie wierzą.~- Ten kowal to moja trucizna,
 44     1, 3 |               społecznie wyrzekali na ten świat, poglądając na wieś,
 45     1, 4 |              się cięgiem będzie, kiej ten cielak głupi. - Poniesiecie
 46     1, 4 |        odebrał takie spojrzenie, jako ten pies, któren się tam ciśnie,
 47     1, 4 |            widział się wszystkim jako ten anioł płynący na tęczy...
 48     1, 4 |              aż mu dziwno było, że to ten sam dobry pan, co mówił
 49     1, 4 |             kowalem.~- La ojca to ino ten mądry, co chocia z półwłóczek
 50     1, 4 |               kto drugi?... Haruj jak ten wół, jeszcze ci słowa dobrego
 51     1, 4 |               tytoniowe i natrafił na ten pieniądz, o którym był zapomniał
 52     1, 4 |     wymiarkuje sama, ino żyje se jako ten cień padający od człowieka...~-
 53     1, 4 |             go ścisnęło za serce... - Ten ptak, co polatuje nad łęgami,
 54     1, 4 |             człowiek żyje cięgiem jak ten samson, że nawet do sąsiadów
 55     1, 4 |               chodzą a na wesela... a ten Antek... bo to mu dogodzić
 56     1, 4 |          Prawda, że ma i o czym! Bo i ten ociec nie mógłby to już
 57     1, 4 |       pogadywali...~Basy buczały jako ten bąk, kiej się wedrze do
 58     1, 4 |               trzeba... chto borguje, ten się z butów zzuje...-powiedział
 59     1, 4 |          zapłaci?...~- Moje słowo nie ten wiatr. A za te sześć...
 60     1, 4 |            znowu obliczać - kożuch na ten przykład z pięć rubli...
 61     1, 4 |            dziedzicami do boru, że mi ten kulas przestrzelili... to
 62     1, 4 |     ciekawości nie grzech, a choćby i ten kieliszek wypić z kumami...
 63     1, 4 |           bronił... Jakże, i bydlę na ten przykład po pracy odpocząć
 64     1, 4 |           niski, krępy i kędzierzawy, ten ci gadatywus był największy
 65     1, 4 |           upiecze...~- Oskubałabym ci ten łeb barani, żebyś mnie tak
 66     1, 4 |          pijała, że to mało kiedy był ten grosz gotowy, ale zdarzyć
 67     1, 4 |                Smoluch jucha, łże jak ten pies i tumani, a wy głupie
 68     1, 5 |            pojękiwała w sadach.~Nawet ten bociek z przetrąconym skrzydłem,
 69     1, 5 |               było we wsi - nic, jeno ten wiatr, pojękujący w strzechach,
 70     1, 5 |            trudniej.~A tu i rychtyk w ten czas i płacić przychodziło
 71     1, 5 |               do koni były podobne na ten przykład. Insze znowu młóciły
 72     1, 5 |              jaki kupiłbym... już jak ten dziadak jaki jest człowiek,
 73     1, 5 |            złoto, nie źrebica... kiej ten dzieciak posłuszna... koń
 74     1, 5 |           ciągnęli, bo jarmark to był ten, na którym godzono się do
 75     1, 5 |           lękliwie i wypraszali sobie ten grosik jakiś abo jensze
 76     1, 5 |            Jak ci, parchu, lunę przez ten pysk paskudny, to ci wnet
 77     1, 5 |              Obaczcie no, Macieju, bo ten żółtek powiada, że dobra,
 78     1, 5 |               A to my sobie choćby na ten kieliszek słodkiej wstąpimy!...~-
 79     1, 5 |              jakże, darmo to mi dadzą ten kąt abo jeść, kiej sie u
 80     1, 5 |              pójdę... jeszcze mi miły ten rok abo i dwa na świecie~-
 81     1, 5 |              się zechcesz ze mną - to ten patyk złamany weźmiesz albo
 82     1, 6 |          szkodzi. Kużden chłop to jak ten wieprzak, żeby nie wiem
 83     1, 6 |          wesołego trzaskania gałązek. Ten czy tamten, wszystko było
 84     1, 7 |                powaloną przez falę, w ten świat zadeszczony i wzdychała
 85     1, 7 |             wlókł się tak wolno, kiej ten dziadek po błocie, tak nudnie
 86     1, 7 |           krzyknęła ze zdziwienia, bo ten ci to był, o którego najwięcej
 87     1, 7 |             co rzec...~- Wiecie, pono ten stary wędrownik już przyszedł .~-
 88     1, 7 |         trzaskał wesoło, a Kuba przez ten czas, co jedli, znosił kapustę
 89     1, 7 |         rzetelnie, bo zaraz Zły, jako ten jastrząb paskudny, co bije
 90     1, 7 |              i hurkotał po borze jako ten głupi.~Ciemność się stała,
 91     1, 7 |           jeszcze z ludźmi pobratane.~Ten ci to pies ostał i leciał
 92     1, 7 |            nasz, nie... poznał, że to ten sam piesek z boru, to ino
 93     1, 7 |              Ci wierne będziemy, kiej ten pies... pijanice my, bezbożniki
 94     1, 8 |          dopiero nadymała! I tak kiej ten paw chodzi a głowy zadziera.~-
 95     1, 8 |              sprawiedliwość ma zawżdy ten, kogo stać na nią...~Nawyrzekały,
 96     1, 8 |                a chytra na grosz kiej ten Żyd.~- Nie powiedaj leda
 97     1, 8 |         bardzo wierzył, że to mógł za ten kieliszek ocyganić ino.
 98     1, 8 |              popatrzeć na chałupę, na ten sad, com go ano sama szczepiła,
 99     1, 8 |           wesoło.~- Jałowicę byśmy na ten przykład zatargowali.~-
100     1, 8 |            jestem i moje słowo to nie ten ptaszek, co se pisknie,
101     1, 8 |             głos:~- Czarny był,.. jak ten sagan był czarny... - zmierzył
102     1, 9 |        ponurym głosem żałoby wołały w ten dzień smętny, w ten dzień,
103     1, 9 |          wołały w ten dzień smętny, w ten dzień, co wstał blady, spowity
104     1, 9 |              tłukła się po izbie, jak ten ptak zamknięty! Antek zaś
105     1, 9 |              wezmę!~- I dacie mi choć ten raziczek strzelnąć, dacie?
106     1, 9 |            przy drugim syn jego, Jaś, ten, co to był we szkołach.~
107     1, 9 |              i stojał nieruchawy jako ten głupi i serce mu się skurczyło
108     1, 9 |            chlipał i zanosił się jako ten ptaszek duszony w sidłach,
109     1, 9 |             Pan Jezus odpuszcza je na ten dzień na ziemię, żeby swoich
110     1, 9 |            jakie ocieniały, nic, jeno ten piach szczery, parę zeschłych
111     1, 9 |          juści, że sterany byłem kiej ten pies... kulas mi przestrzelili,
112     1, 9 |            rozpamiętywań, lęku płynął ten wieczór Zaduszek...~W izbie
113     1, 9 |               u Antków siedział Roch, ten ci wędrownik z Ziemi Świętej,
114     1, 9 |            Cicho było w izbie, że ino ten świerszcz za kominem skrzypiał,
115     1, 10|      śmiertelny i obraza boska. A nic ten dobrego nie zwojuje sobie,
116     1, 10|          przystanął, aby spojrzeć ino ten jeden razik, aby choć zakląć
117     1, 10|               miejsca, że pognał jako ten wicher, ni się obejrzał
118     1, 10|             chałupie ojcowej...Albo i ten ksiądz! Do roboty go będzie
119     1, 10|             raz a coraz ciszej - jako ten pacierz, bych go nie zapomnąć.~
120     1, 10|      przebijesz, choćbyś i trykał jak ten baran! - powiedział kowal
121     1, 10|                Złodziej nie jestem ni ten cygan!~- A ja złodziejem
122     1, 10|                I... nie tyla ci tam o ten grunt idzie, widzi mi się...
123     1, 10|        wójtostwo stoi u mnie tyle, co ten patyk złamany...~- Coś rzekł,
124     1, 10|          Jakże, dobrą radę dałem... a ten?... Kiej taki głupi, to
125     1, 10|               i sery do miasta nosi i ten grosz jaki zbierze...ale
126     1, 10|              i przędzie, i haruje jak ten wół... a bo to dużo mi trza?...
127     1, 10|               powiedział... - Łże jak ten pies! - wykrzyknął zapamiętale.
128     1, 10|          buchnęły na niego żarem... i ten głos cichy, urywany, nabrzmiały
129     1, 10|         bystro spojrzał na Witka, czy ten nie domyśla się czego...
130     1, 10|        deszczu i chłodzie warował jak ten pies przed jej chałupą!
131     1, 10|              obca, to i ta przybłęda, ten pies bezpański, ten złodziej,
132     1, 10|        przybłęda, ten pies bezpański, ten złodziej, co gront, dobro
133     1, 10|             sobie jako zarzewie, jako ten ogień żywy, któren aż do
134     1, 10|               sypał się na wieś, jako ten popiół niewystudzony i od
135     1, 10|            tak chciał, a zechcę, to w ten mig zapiszę wszystko...~-
136     1, 10|      Dziecińskie, nasze.~- Głupiś jak ten baran! Grunt jest mój i
137     1, 10|           niej...~- Że lakudra i włók ten, to i cała wieś wie o tym...
138     1, 10|                Wara ci od niej, bo ci ten pysk o ścianę rozbiję, wara... -
139     1, 10|             nieco.~- Wynośta mi się w ten mig z chałupy, żeby ni śladu
140     1, 10|        całkiem wstać nie może, tak go ten kulas krzywy boli...~- Hale,
141     1, 10|               jak martwy, a blady jak ten papier, oczy mu gorzały
142     1, 11|            Jaguś! A teraz ostanę kiej ten palec sama jedna!...~- A
143     1, 11|                  A bo Maciej jest jak ten zły pies, żeby ich z chałupy
144     1, 11|              niego! Ja nie jestem jak ten pies dziadowski, co za każdym
145     1, 11|            kryminale siedzi... albo i ten Wojtek, Borynów krewniak
146     1, 11|          zagrali na ganku, a Boryna w ten mig wyszedł, drzwi na rozcież
147     1, 11|         złocie - że się widziała niby ten obraz, co go naszają na
148     1, 11|            rzęs wisiały, weselna niby ten kierz kwietny i kiej słońce
149     1, 11|              prowadziły Macieja.~Jako ten dąb rozrosły w boru po śmigłej
150     1, 11|                kapot białych - jakoby ten zagon, rozkwitłymi kwiatami
151     1, 11|         chodzonego" - a już tam, niby ten wąż farbami migotliwy, toczyły
152     1, 11|              głowa przy głowie - niby ten rozkołysany zagon dostałego
153     1, 11|             niby od czego? - wrzasnął ten z Woli podrywając się z
154     1, 11|              stół wykrzykiwał, że już ten las sprzedany Żydy ocechowały
155     1, 11|            przekpiwali z niego.~- Jak ten kot do sperki się dobiera.~-
156     1, 11|              nogami przebiera, niczym ten kogut !~- Użyje se jucha
157     1, 11|            użyje! - wołał wójt.~- Jak ten pies na mrozie - mruknął
158     1, 11|             mówię, moi ludzie.~- A na ten przykład i Jezus po weselach
159     1, 11|          balują.~- A Jagna siedzi jak ten mruk.~- Maciej za to ślepiami
160     1, 11|               brat przed bratem, kiej ten krześcijan prawy przed krześcijanem
161     1, 11|              ludźmi!~- Choćby jeno na ten czas weselny, na dzień jeden!~-
162     1, 11|           głuchy jest na przykazania, ten ochotniej słucha piekielnej
163     1, 11|           przykładaj! A zdarzy się na ten przykład okazja - wesele,
164     1, 11|           łbem orał albo drugich jako ten baran trykał - co i nie
165     1, 11|             na talerz, a za nim, kiej ten grad brzękliwy, posypały
166     1, 11|           Jagusine zdrowie... jeszcze ten kieliszek... jeszcze... -
167     1, 11|                śpiewać, tańcować i co ten największy pęd brać, że
168     1, 11|               co zwarci w kupę niby w ten bór wyniosły, runęli w tan
169     1, 11|              i gwiazdy, i te płoty, i ten dom stary, i wszystko ujęło
170     1, 12|               światełko maleńkie jako ten robaczek świętojański, aż
171     1, 12|              godzina na mnie idzie... ten czas ostatni... - buchnął
172     1, 12|              A miałbym to śmiałość, w ten gnój, do mnie?..~- Głupiś
173     1, 12|               do mnie?..~- Głupiś jak ten baran! - cisnęła ramionami
174     1, 12|               a w cichości, albo jako ten kamień, co pada w topiel
175     1, 12|              i już na polu byłem... a ten kiej nie rypnie do mnie...~-
176     1, 12|                  już na polu byłem, a ten z obu luf strzelił... żeby
177     1, 12|              kościół gdzie... abo jak ten stary trep na śmiecie...
178     1, 12|            śpiewy, wrzaski bliskie.~W ten sam czas wesele się ano
179     1, 12|               umiały!~- Juści, zawżdy ten dostanie, któren naprzeciw
180     1, 12|             nie przepuści, niech choć ten razik spotkają ją po nocy
181     1, 12|             od obu... jest...niech no ten czas nadejdzie, a zobaczycie
182     1, 12|             bieda u nich w chałupie i ten płacz... Hanka ino się kłóci
183     1, 12|            niesła się we światy, jako ten ptaszek Jezusowy, kołowała
184     1, 12|              spólnie chwałę Pańską, w ten kościół święty, nieśmiertelny,
185     1, 12|             upadłego.~Wrzeli już niby ten ukrop na mocnym ogniu, a
186     1, 12|                              A Kuba w ten sam czas składał duszę swoją
187     2, 13|          tłukła po sinych dalach jako ten zwierz srogi i głodny, że
188     2, 13|       wsiąknęła w tę białość cudną, w ten oślepiający tuman, a w końcu
189     2, 13|          Rocho zaprzestał nauczania w ten dzień, bo nie mógł nikogój
190     2, 13|               mocy wyzuta.~- Choćby i ten najlekciejszy wiaterek,
191     2, 13|            znów gania po świecie, jak ten głupi, za wiatrem chyba!
192     2, 13|            Kobieta niektóra jest jako ten pies zwleczony, pójdzie
193     2, 13|                i przepowiadał że jako ten pacierz niezapomniany! Różaniec
194     2, 13|              myśleniem o niej, a cały ten czas żył w gorączce i niepamięci;
195     2, 13|          czuła ano w sercu miodową, a ten gorzki piołun! Mój Jezu,
196     2, 13|           chłop czujny, nie drewno. A ten nic, czasem burknie kiej
197     2, 13|         proszą, nie idzie, a choćby i ten złoty groszy dwadzieścia
198     2, 13|                patrzyła mu w oczy jak ten pies wierny i słuchliwy,
199     2, 13|             coś do domu przykupują, a ten ostatnią krowę, com od ojców
200     2, 13|          pójdę...~- Kto nie ma chęci, teń wie, jak wykręci!~- Nie
201     2, 13|            iść... Hej! Uleciałby jako ten ptak, we wszystek świat
202     2, 13|              w siebie na mgnienie, na ten jeden błysk i roznieśli
203     2, 14|            nieprzejrzana!~- Żeby choć ten dziad jaki zajrzał, żeby
204     2, 14|                Z tegom wyrosła i jako ten wiater nie będę się tłukła
205     2, 14|            zarabia tyle, że jeszcze i ten grosz zapaśny mają... -
206     2, 14|      nieobyczajnie było siedzieć jako ten mruk.~- Tak, parafia wielka,
207     2, 14|             nie zdziera! Kto ma owce, ten ma, co chce! Niechby tak
208     2, 14|          krwawiły śniegi, szepnęła:~- Ten judasz zawsze ma co robić.~-
209     2, 14|             serce się jej tłukło jako ten ptak przetrącony, a w głowie
210     2, 14|              jakby się wyspowiadała i ten Sakrament święty wzięła,
211     2, 14|          powiadali ino ludzie, że tną ten przykupny las, przy Wilczych
212     2, 14|            się nie starał, a ino cały ten czas przewałęsał.~Położyli
213     2, 14|             się tłukł po świecie, jak ten pies bezpański - szepnął
214     2, 15|          krzemieniem nabijane, rzadki ten dzień, w którym topór się
215     2, 15|           było pełno, zwijał się jako ten szczygieł przy konopiach,
216     2, 15|            Mateusz jest od tego, kiej ten piesek, co strzeże chudoby,
217     2, 15|              długawą, suchą, nos kiej ten dziób jastrzębi, jeno nie
218     2, 15|            zawołał Bartek wchodząc na ten czas do izdebki.~- To wiecie
219     2, 15|            boru z panami poszedł, ale ten pomarł! - rzucił Antek i
220     2, 15|              Mateusz zamilkł, ino jak ten zbój spoglądał, a już cały
221     2, 15|       młynarzowi do oczów skakał, ale ten rzekł:~- Dobryś mi ty, dobry
222     2, 15|              do drugich:~- Głupi jako ten psiak, co nie mógł ugryźć
223     2, 15|               to obchodziło razem, co ten łoński rok albo i mniej.
224     2, 15|              zapamiętał i chodził jak ten koń w kieracie, co i nie
225     2, 15|                skiełznał duszę niby w ten kantar żelazny i trzymał
226     2, 15|                głęboki smutek, co jak ten jastrząb wrzepił się w serce
227     2, 15|           poza ludźmi i czuł się jako ten ptak obcy, strachliwy a
228     2, 15|               zwlec z grzbietu choćby ten kożuch ostatni... Mówię
229     2, 15|              dzisiaj był rozżarty jak ten pies, kłócił się ze wszystkimi,
230     2, 15|        uwierzył...~Śmiali się tak, aż ten rechot po młynicy się rozlegał,
231     2, 15|           skamlał u drzwi komory niby ten pies, aż go mietłą musiała
232     2, 15|          żaliła na niego?~- Łżesz jak ten pies! - krzyknął Antek przestępując
233     2, 15|            próg.~Mateusz się porwał w ten mig do niego, ale nim mógł
234     2, 15|           bądź, już Antek skoczył jak ten wilk wściekły, chycił go
235     2, 15|          Mateusz wziąć tak letko niby ten snopek słomy, ponieść i
236     2, 16|      przeciągłe, tęskne ryki, a nawet ten śnieg jakby radośniej skrzypiał
237     2, 16|            przynęty. Łapa z nim był i ten bociek, którego to był w
238     2, 16|           starszy organiściak, Jasio, ten, co był w szkołach, roznosił
239     2, 16|            coś sześć jajek.~Boryna na ten czas powrócił z miasta i
240     2, 16|           było Jagusią, w którą jak w ten obrazek święty patrzał!~
241     2, 16|           dbała o jego kochanie, co o ten śnieg z łońskiego roku,
242     2, 16|          wszystko ją drażniło, że jak ten luty wicher nosiła się po
243     2, 16|              w tę światłość daleką, w ten świadek cudu, w ten widomy
244     2, 16|         daleką, w ten świadek cudu, w ten widomy znak zmiłowania Pańskiego
245     2, 16|         siebie to światło czyste jako ten ogień święty, pleniący złe,
246     2, 16|            pojedli go ze czcią, kieby ten chleb Pański.~- Chrystus
247     2, 16|                ktosik potrzebujący; w ten dzień nikto nie powinien
248     2, 16|         narodzin, do tej szopy, przed ten żłób, nad którym śpiewali
249     2, 16|      ruchający się - i wszystko się w ten mig zatrzymało w miejscu...
250     2, 16|       rozłożonymi skrzydłami... nawet ten chłop orzący stał z podniesionym
251     2, 16|      skrzybotu?... Człowiek jest jako ten ptak bezbronny, na świat
252     2, 16|          Przyjdzie, ale Antychryst, i ten sprawiedliwość wymierzy,
253     2, 16|              sprawiedliwość wymierzy, ten się zmiłuje, jak ten jastrząb
254     2, 16|        wymierzy, ten się zmiłuje, jak ten jastrząb nad kurczątkiem.~
255     2, 16|      gospodarzowi postroneczki... a i ten rzemień stary... a i te... -
256     2, 16|      Sygnaturka wciąż dzwoniła i jako ten ptaszek świergotała zwołujący
257     2, 16|              z Przyłęka, szli zaś jak ten bór sosnowy wyrośnięci,
258     2, 16|               a serce tłukło się jako ten ptak, gdy mu dla swawoli
259     2, 16|               ze wzruszenia, tak głos ten przeszył ją lubością, jako
260     2, 17|               pamięci wszystko i jako ten ptak niesła się duszą po
261     2, 17|            całego domu, gniewał nawet ten bociek łażący po izbie,
262     2, 17|             Daj głupiemu wolę, to jak ten cielak w cały świat się
263     2, 17|             się złośliwie.~- A wy jak ten judasz, podpowiadacie swoje,
264     2, 17|               mu się trzęsły.~- Dziad ten, niezguła!~Otrząsnęła się
265     2, 17|                aż się przychylił jako ten łan, a nad nim wieją szaty
266     2, 17|        kolację jedli bez smaku, a ino ten i ów z podziwem spoglądał
267     2, 17|          skowyczała w niej dusza, jak ten pies na łańcuchu, rwało
268     2, 17|             tabakę ochotnie zażywali, ten kichnął, ów nos ucierał,
269     2, 18|          chciało...~- Kogo mus pędzi, ten i na zakurki patrzał nie
270     2, 18|            konie rozeznał.~- Bieżyj w ten mig i dowiedz się, gdzie
271     2, 18|             mu, nie ganiaj po wsi jak ten psiak z wywieszonym ozorem.~-
272     2, 18|       kościele! A jak szły, to niczym ten wiater !~- Nie dziwota,
273     2, 18|               też! Cudak ci jakiś abo ten obieżyświat' A może i co
274     2, 18|              i mocno się dziwował, że ten cmoknął na Łapę.~- Ugryzie,
275     2, 18|           słabiej się trzepotał, niby ten ptak wyzbyty z sił dalekim
276     2, 18|              moda. Żyd to jestem albo ten handlarz, co za wodę i ogień
277     2, 18|              wyszłaś!... - szeptał.~A ten głos zduszony, namiętny,
278     2, 18|               nocy. Nie było go, jeno ten cichy, palący szept grał
279     2, 18|         choćby w cały świat, zaraz, w ten mig, a poszłaby tam, z nim!...
280     2, 18|            wypowiesz. Ho, ho, znam ja ten dziedzicowy pomiot.~- Powiadam
281     2, 18|          bajdy uwierzy. Powiadają, że ten Jacek głupawy jest nieco,
282     2, 18|           ciepał się po chałupie kiej ten pies wściekły, o bele co
283     2, 18|                czekał, wypatrywał jak ten głupi, a oni bez niego radzili!
284     2, 18|              i kreminał, zna... Abo i ten wójt! Bydło mu pasać, nie
285     2, 18|             pojawi w chałupie! Albo i ten dziedzic, to jak wilk, ogania
286     2, 18|              krzywda stanie, to chyba ten pies mi pomoże...~- Z tego
287     2, 18|           jękliwie tłumaczyć:~- To... ten Łapa... co ino może... wywłóczy
288     2, 19|               poszli do Kłęba, by ich ten powiedł do dobrodzieja na
289     2, 19|              w stół i ciepał się jako ten ptak, którego przezwisko
290     2, 19|         Żydzie, haraku z esencją, a w ten mig, bo przetrącę! - krzyknął.~-
291     2, 19|            zalecają swoich kawalerów:~Ten ma morgi galante przez skowronków
292     2, 19|              z osobna i wyraźnie jako ten bór, z którego nie wydzielisz
293     2, 19|          drzewo dojrzysz z osobna i w ten mig rozeznasz: dąbek-li
294     2, 19|      sprowadziła z miasta adwokata, a ten by wszystko po sprawiedliwości
295     2, 19|           ciskała się po chałupie jak ten zły wiatr, aże mroziło od
296     2, 19|                gibki i z gębusią kiej ten cukier słodką, były i drugie
297     2, 19|           takie wesele, jak kieby się ten zwiesnowy dzień w nim zrobił.
298     2, 19|           zapamiętaniu! Unosił ją jak ten smok, nie opierała się temu,
299     2, 19|           niesły się piesneczką, jako ten żniwny wicher palącą, od
300     2, 19|            przegwizdywał i wabił kiej ten kos na zwiesnę, a taką lubością
301     2, 19|               puszył się i hukał kiej ten wicher, nim uderzy! Pił
302     2, 19|              ją chycić za rękę, ale w ten mig Antek zakręcił w miejscu
303     2, 20|               bawiły się, to cóż, jak ten samson miała stać w kącie,
304     2, 20|          wybrał i nie popuszczał zbój ten jeden, to ino przez złość
305     2, 20|           Czemu? A kto to skamlał jak ten pies? Nie ja was molestowałam,
306     2, 20|           duszę wielce czującą - jako ten kwiat niektóry, co niech
307     2, 20|               słowa nie rzekł, a jako ten zbój spoglądał. Cięgiem
308     2, 20|             do sąsiadów, by ino jakoś ten dzień zepchnąć, ale i tam
309     2, 20|              Ludzkie gadanie jest jak ten ogień, nie przygasicie pazurami,
310     2, 20|              okrutnie kieby rodzonej? Ten stary pies cię ukrzywdza,
311     2, 20|              cię ukrzywdza, a ty kiej ten baranek cierpisz! Nie tak
312     2, 20|         ciekawie, bo już jej obmierzł ten stan.~- Złego dobrością
313     2, 20|            serca nie bierz, żebyś jak ten młody śnieg była, sadzy
314     2, 20|         chałupy dawna radosna wrzawa, ten spokój wewnętrzny i ta cicha,
315     2, 20|           psów obcych? Chodził se jak ten dziedzic po stancji, myszy
316     2, 20|                A nie obłaskawię, bo i ten będzie jeszcze mój, niech
317     2, 20|              a trzymała w odwodzie na ten przypadek.~Siedział ano
318     2, 21|     niespodzianymi nawrotami, że jako ten pijanica taczał się na wszystkie
319     2, 21|              o dom nie stojał, a kiej ten pies zwleczony chyłkiem
320     2, 21|         niechętnie:~- Hanka gania jak ten pies za wroną i myśli, że
321     2, 21|               Po sprawiedliwości, ale ten Antek łajdus, no!~- Juści,
322     2, 21|      wsłuchany w grzmotliwą wrzawę, w ten dziki krzyk pól tratowanych,
323     2, 21|       niespodziewanie i potężnie, jak ten jastrząb spada zgłodniały,
324     2, 21|               krzykiem, a bił już jak ten mocarz oślepły gniewem i
325     2, 21|             tak dzikim i mściwym, jak ten bór, co się był przygiął
326     2, 21|               strasznie bolały, a zaś ten węzeł płachty, zakręcony
327     2, 21|            sobie porwanymi słowy kiej ten ptaszek marznący, któren
328     2, 21|               musi być z wami krucho, ten łajdus przepija wszystko,
329     2, 21|             dobrze, byś jego łaskę na ten czas miała... o toś zabiegać
330     2, 22|               się cicho, czająco kiej ten koczur, Balcerkowa, sucha,
331     2, 22|               usiadł w pośrodku, kiej ten stary, siwy dąb na polanie,
332     2, 22|             wiek rządy sprawował jako ten ociec najlepszy narodu i
333     2, 22|           któren się jej widział jako ten święty z obrazów zeszły,
334     2, 22|                że niechby się jawił w ten moment, niechby rzekł to
335     2, 22|                jak stała, w tę noc, w ten mróz, w cały świat!~Opadli
336     2, 22|      wynagradza i o niczym, choćby na ten przykład o koniu takim,
337     2, 22|             nie przepomni.~- Choćby i ten robaczek wiercący w ścianie,
338     2, 22|             choć cichość była, bo pod ten czas opowiadała Walentowa
339     2, 22|               I tak się ano przesuwał ten lutowy, zimny wieczór.~Dusze
340     2, 22|           cała, izba, luta noc, świat ten cały pełen utrapień i nędz
341     2, 22|          życie szare i nędzne, cóż ta ten dzień zwykły, podobien do
342     2, 22|               turbujesz się, by dzień ten przeżyć, a nie pomyślisz
343     2, 22|               cuda są wszędy!...~Jako ten ślepy kamień pod wodą głęboką
344     2, 22|               rolę i płacz zasiewasz, ten trud, ten ból...~I w błocie
345     2, 22|            płacz zasiewasz, ten trud, ten ból...~I w błocie tarzasz
346     2, 22|        rozgrzeszenie dostał i zaraz w ten moment Bogu ducha oddał.
347     2, 23|              ze wszystkich sił w cały ten świat, modrością siną zasnuty
348     2, 23|               spojrzenia padały kieby ten ciężki, rodny okwiat jabłonkowy,
349     2, 23|               młodą ruń, a dusze jako ten dzień wiośniany, rozsłoneczniony,
350     2, 24|               a pędem bieżał kieby na ten jarmarek.~Dzień się był
351     2, 24|          zasyczały w duszach, że jako ten kamienny grad leciały na
352     2, 24|             się skłębił i miotał jako ten gąszcz smagany wichurą,
353     2, 24|          bełkot wód wzburzonych, kiej ten głos gniewu powszechnego,
354     2, 24|           gniew się gdziesik podział, ten pęd mocy prysnął, gwar umilkł,
355     2, 24|               się ani razu przez cały ten czas, powiadali, że zakopał
356     2, 24|               wpadli w niepamięć jako ten kamień na dno, że jeno woda
357     2, 24|               po mięso albo choćby po ten kawał kiełbasy lub sperki,
358     2, 24|           dusza od męki i leżała jako ten trup nagi, śmiercią swoją
359     2, 24|        ruchała bezwolnie rękami, jako ten człowiek we śpiączce śmiertelnej,
360     2, 24| niesprawiedliwości, że ni spała przez ten czas, ni jadła, ni wiedziała
361     2, 24|               serdecznej prośbie jako ten ptaszek, co przed śmiercią
362     2, 24|              nie stąpiła, a jeno jako ten pies zawsze krążyła z dala
363     2, 24|             się jej stało, a jeno jak ten pies sponiewierany gnał
364     2, 24|          jakiejś gardzieli wyrwał się ten krzyk i buchnął taką żałośliwą
365     2, 24|        piersiach, wszystkie oczy kiej ten grad piorunowy padły na
366     2, 25|             się niejeden widział jako ten psiak utytłany, błotem ociekły
367     2, 25|              sąsiedztwach, bych jakoś ten dzień się przewlókł - a
368     2, 25|             ciągnęli do młynarza brać ten jaki korczyk na krwawy odrobek,
369     2, 25|              jaką kwartę kaszy albo i ten chleba bochenek!~Juści,
370     2, 25|         najpierwej spadła ospica kiej ten jastrząb na gąsięta i dusiła
371     2, 25|              na otoki borów, we świat ten cały dyszący radością, a
372     2, 25|              zamierała z bojaźni jako ten ptaszek, kiej go chłopaki
373     2, 25|              życie, to przez niego; i ten jeszcze boleśniejszy, cichszy
374     2, 25|               dzikim i strasznym kiej ten zbój z lasów; jakże, sam
375     2, 25|               to wnet pomiarkował, bo ten głos padł mu lodem na serce,
376     2, 25|              mu serce.~- Cyganisz jak ten pies; wszyscy mnie odstąpili,
377     2, 25|             że mną, wywijasz się kiej ten piskorz, cyganisz, uciekasz,
378     2, 25|               wszystkich sił, na cały ten świat - jako niewinowata,
379     2, 25|             Głęboka, ciężka skrucha i ten żal serdeczny, i ten strach
380     2, 25|        skrucha i ten żal serdeczny, i ten strach głuchy, gnębiący,
381     2, 25|        przytajone drgały w mroku kiej ten brzęk pszczelny.~Czas też
382     2, 25|             cierzpliwie a cicho, kiej ten bór zbity w gęstwę i zasłuchany
383     2, 25|           zwarła się w gęstwę kieby w ten zagon długi, szumiący zbożem,
384     2, 25|               chwiało i z nagła, kiej ten ptak zdradnie pochwycony
385     2, 25|         ustawał, a świst gałęzi, niby ten wzdych ostatni, przedzierał
386     2, 25|        rozlatywał zestrachany, ale na ten głos powstrzymywali się
387     2, 25|             popadło; za nim zaś, kiej ten bór wichurą gniewu przejęty,
388     2, 25|              wyrwało z konia, że kiej ten kierz, ryjem podważony,
389     2, 25|            sobą i rzucił na ziem kiej ten snopek wymłócony, aż Stacho
390     2, 25|               ową stronę.~Ale już pod ten czas i naród brał górę,
391     2, 25|            czapa mu zleciała, że jeno ten siwy łeb podskakiwał po
392     2, 25|          Ratujta!...~Borowy właśnie w ten mig trzasnął Borynę kolbą
393     2, 25|               porwał go w pazury kiej ten wilk wściekły, zdusił za
394     3, 26|          legowisk mroków i mgieł jako ten parob, któren legł spracowany,
395     3, 26|               srebra sygnaturka, jako ten wonny pęd wiośniany tlił
396     3, 26|               krzyk śpiewań, jakoby w ten pacierz serdecznych dziękczynień.~
397     3, 26|              panowanie nad światem.~W ten czas właśnie, na wzgórzu
398     3, 26|             wyrywała, by lecieć, jako ten ptak radością opity niesie
399     3, 26|              nieco i jakby zgarniając ten świat wszystek w roztrzęsione
400     3, 26|          światu i to słońce święte, i ten wiater pieszczący, słodki
401     3, 26|             rozdzwaniała życiem kieby ten dzwon umarły, gdy mu nowe
402     3, 26|               lipieckim kościele kiej ten ptaszek zwołujący na modlitwę,
403     3, 26|               to mówić! kiej łzy jako ten deszcz rzęsisty zalały jej
404     3, 26|              tłukło się boleśnie niby ten ptak duszony?~- Są jeszczech
405     3, 26|         ostatkami sił, czując, że już ten czas ostatni przychodzi
406     3, 26|             ją przyjmie do chałupy na ten czas skonania?~- Poszukam
407     3, 26|          Sunęła się tak cichuśko jako ten wiater, któren raz po raz
408     3, 26|          przesychająca, abo zaś kieby ten chudy cień, od drzew nagich
409     3, 26|         inszych, które wszystkie jako ten pacierz na pamięć wiedziała.
410     3, 26|          ciepłych krajach... Ale wama ten letki chleb Jezusowy na
411     3, 26|            dziw, jako żywię jeszcze i ten dzień jasny oglądam! A to
412     3, 26|             podniósł się taki krzyk a ten płacz dzieciński, że chłopy
413     3, 26|           rozumu nie przychodzi, jako ten klocek leży... Zwoziła Hanka
414     3, 26|               śmiechów !...~- Bo jako ten grób otwarty widzi się cała
415     3, 27|        podnosiła się coraz wyżej niby ten złoty baldach nad promieniejącą
416     3, 27|              może i la tego, by się w ten czas gdzie z Jagusią zwieść...~
417     3, 27|               ze strachu zakrzepła na ten lity kamień.~Szczęściem,
418     3, 27|            Przeciech sama ostała kiej ten kierz na rozdrożnym wywieisku,
419     3, 27|              wypoczęła harując nikiej ten wół w jarzmie od świtania
420     3, 27|                 Jeno z oka spuścić na ten pacierz, a wszystkie po
421     3, 27|           spływając aż na ziemię kiej ten len najczystszy, w słońcu
422     3, 27|               do siebie krzepko, niby ten smok ognisty, i brał, ni
423     3, 27|           wspominań!~A teraz jest jak ten kołek, sama, nikt jej nie
424     3, 27|           wciąż stawała przed nim jak ten pies, skamląc oczyma o zmiłowanie:~
425     3, 27|             się jej przez pamięć jako ten sen luby, z którym się ciężko
426     3, 27|         organowe grania i czasem jako ten deszcz rzęsisty rozsypywały
427     3, 27|              bliskim im się stał niby ten dziaduś rodzony, a on się
428     3, 27|           chałupy, a widział się jako ten świątek z ową białą brodą
429     3, 27|       nieustannie i lamentliwie, niby ten pacierz dziadowski, rozlegały
430     3, 27|                że Rochowe słowa, kiej ten kijaszek, jakim niebacznie
431     3, 27|          połedniu...~- To i dobrze na ten raz, trza by go jutro sprawić.
432     3, 27|             drzwi że się wyniósł kiej ten pies kopnięty, z przekleństwem
433     3, 27|         Jagustynka, która nadeszła na ten czas i po swojemu zaraz
434     3, 27|         prawie Wielki Poniedziałek, a ten dudli a dudli, grzech!~Zgromiła,
435     3, 28|              robi co dnia. Wczoraj na ten przykład widzieli ją z wójtem
436     3, 28|             na wnątrzu zimno, jaże mi ten drewniany kulas stergnął.~-
437     3, 28|                  Jenszy by przepił, a ten syna na księdza kieruje.~-
438     3, 28|         kieliszkiem maca...~- Leży se ten chudziaczek, leży i o Bożym
439     3, 28|               taką mocą, że Pietrek w ten mig poleciał w podwórze.~-
440     3, 28|             zjawiła, ale mroczna kiej ten dzień przebłocony, wiejny
441     3, 28|             odezwała się siedząc kiej ten mruk i pilnie kryjąc pod
442     3, 28|          któren świnię zaszlachtował, ten zaraz nazajutrz rozsyłał
443     3, 28|             szła pierwsza... Kłębowej ten ostatni...~- Dominikowej
444     3, 28|               nie zdzierży więcej i w ten piasek dusza mu się rozsypie
445     3, 28|            przelewa? wszędzie bieda i ten skrzybot serdeczny.~- Hale,
446     3, 28|         zaradził?~- Kto nie ma chęci, ten wie, jak wykręci! Nie do
447     3, 28|                  Kto ma czujną duszę, ten sam dosłyszy wołanie cierpiących,
448     3, 28|              krzyku.~- Szczekasz kiej ten pies, zmówiłaś się z nim,
449     3, 29|          codziennej roboty, choćby na ten przykład z dzieciskami,
450     3, 29|          ciche, zgoła obumarłe i jako ten smętarz żałosne...~A kieby
451     3, 29|               zrobiło i cieplej, jeno ten uprzykrzony wiater wzmagał
452     3, 29|               pod wójtowy nos, że się ten cofał, a reszta przytwierdzała
453     3, 29|              ludzi do szarwarku, by w ten mig jechali naprawiać drogę
454     3, 29|          niech Bóg broni!...~- Jakże, ten się drapie, kogo swędzi!...~-
455     3, 29|             albo do miasta wywieźć na ten grosz potrzebny. Nawet już
456     3, 29|          narodowi począł widzieć jako ten świątek Pański, po zagrodach
457     3, 29|         przychodzi taki czas, że jako ten pies zgoniony a bezpański,
458     3, 29|              i płacze sypały się jako ten deszcz rzęsisty.~Właśnie
459     3, 29|               niewielki osztych, kiej ten ząb wypróchniały sterczący;
460     3, 29|               i patrzał na ludzi kiej ten głupi...~Myśleli, że rozum
461     3, 29|      wszystkich zabiło, to już bym na ten upadek nie patrzała, to
462     3, 29|               z poddaniem się znosząc ten dopust Boży. Jakże? gdyby
463     3, 29|            przytulił poczciwie i kiej ten najlepszy ociec popieszczał...~-
464     3, 29|          duszy serca proszę, a ksiądz ten papierek wama przysyła na
465     3, 29|           wykrzyknęła Weronka całując ten papierek.~- Poczciwy, że
466     3, 29|              i w sieniach.~- Gdzie to ten chłopiec, który mi sprzedał
467     3, 30|             cichuśko a rzęsiście kiej ten deszczyk trzepiący po liściach;
468     3, 30|          między nimi wójta, sołtysa i ten czerwony łeb kowalowy.~Niejedne
469     3, 30|              ze łzami przegryzać będą ten placek świąteczny, a z tęsknicą
470     3, 30|            wiekuistej! Jako przyjdzie ten czas, iże wszelka niesprawiedliwość
471     3, 30|          dusze, iż naraz społem, kiej ten bór człowieczy, rozchwiany
472     3, 30|              już kościoła.~Że nawet i ten strach o Antka, któren od
473     3, 30|       człowiekowemu szczęściu i oto w ten czas wiośniany, w tę porę
474     3, 30|                nie tak było przódzi w ten dzień, nie tak!...~Słońce
475     3, 30|              pójdą? z gołymi pazurami ten wiater zagrabiać?~- A Niemcy
476     3, 30|         kogutkiem i u mnie... sprawny ten wasz Witek i ze ślepiów
477     3, 30|           czeladnik sprawi, to synek, ten z klas, do domu zajrzy,
478     3, 30|           śmiał się najgłośniej, jaże ten jego rechot słychać było
479     3, 30|               złe, nie czyniąc dobra, ten gorsze zło rodzi."~Długo
480     3, 30|                to się zdawało, jakoby ten głos święty z ziemie wychodził
481     3, 30|               wieś wciąż stała, jakby ten żywy mur w ziemię wrosły,
482     3, 31|           Nosi się cięgiem po wsi jak ten pies, że żadnej pomocy ni
483     3, 31|       wychował się to wasz Witek, a i ten drugi, co to jest w Modlicy
484     3, 31|           bujne radoście kaj?...~Jeno ten płacz kobiecy im powiadał,
485     3, 31|           zwierzaki.~- Kto się spije, ten się sam najlepiej we świnię
486     3, 31|          świnię przemienia.~- Hale, a ten gospodarz z Modlicy, co
487     3, 31|              złe wszędy się czai, jak ten wilk kiele owiec.~Trwoga
488     3, 31|               tłukąc się o płoty kiej ten ptak spętany.~Przyleciał
489     3, 31|              po wszystkie ziemie kiej ten bór niezmożony i nieprzyjacioły
490     3, 31|          szedł dalej do drugich, jako ten gospodarz zapobiegliwy i
491     3, 31|            zmówi w przyjacielstwo, to ten trzeci może niezgorzej oberwać
492     3, 31|             kajś zatrzepotały, i cały ten rwetes i krętaninę wychodzących
493     3, 32|        właśnie gęsi na staw, ta się w ten mig rzuciła z nowiną do
494     3, 32|         straszną nienawiścią:~- By ci ten psi ozór przyrósł do podniebienia!~
495     3, 32|                że opadła w sobie kiej ten kamień ciężki Już nie mogła
496     3, 32|           Bała się tego mówić, a głos ten huczał w niej kiej w studni:
497     3, 32|              zwilgotniałe oczy, kieby ten dzień majowy bardzo cudne;
498     3, 32|      wszystkim świecie sama jest jako ten kołek!... - Tyle co może
499     3, 32|              zaś ludzkie głosy i cały ten rwetes przygotowań był jako
500     3, 32|            chylące się pokornie, cały ten świat rozdygotany cichą