Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |             rychło przywarł oczy, bo nad zachodem wisiało oślepiające
  2     1, 1 |           ognisk, co się snuły nisko nad ścierniskami - poglądała
  3     1, 1 |           się na parobku, pochylonym nad pługiem.~- Walek... bruzda
  4     1, 1 |         między południem a zachodem, nad lasami, że już krze i kamionki,
  5     1, 1 |            piaszczyste senne drogi i nad nimi rzędy potężnych topoli
  6     1, 1 |          warkocze dymów ciągnęły się nad zagonami... Wóz zaturkotał
  7     1, 1 |             pustych sennych drogach, nad którymi pochylały się jarzębiny
  8     1, 1 |            błogosławieństwo Boże być nad narodem, kiej takie we wsi
  9     1, 1 |              kopacze, każdy okrakiem nad swoją redliną, posuwali
 10     1, 2 |          kobiet radziło i wydziwiało nad ogromną czerwono-białą krową,
 11     1, 2 |      czerwonym pasem i poszedł drogą nad stawem ku młynowi.~- Roboty
 12     1, 2 |   gospodarstwa chodzić będą, abo się nad wami użalą - zagadała gorąco
 13     1, 2 |             w izbę.~Lampka tliła się nad okapem, ale w kominie musiał
 14     1, 3 |           Słońce było już chyla tyla nad chałupami i świeciło coraz
 15     1, 3 |         złotej monstrancji, zawisłej nad ziemią świętą, nad rodzoną...~
 16     1, 3 |          zawisłej nad ziemią świętą, nad rodzoną...~Dopiero pod lasem
 17     1, 3 |      przysiadły niby stare przekupki nad rynsztokami, pełnymi śmieci,
 18     1, 3 |             grzych tak się naśmiewać nad biedotą! - krzyknęła Dominikowa
 19     1, 3 |              a słońce wisiało prosto nad głowami i tak dogrzewało,
 20     1, 3 |              omdlałe czuby pochylały nad drogą, i tylko raz w raz
 21     1, 3 |           len, aż mgła pyłów wisiała nad nimi i długie włókna czepiały
 22     1, 3 |               na prętach rozpiętych, nad dołami, w których paliły
 23     1, 3 |             się już było przetoczyło nad lasy, świeciło im prosto
 24     1, 4 |          wolno ku kościołowi drogami nad stawem, któren niby misa
 25     1, 4 |        stawały te, co nosiły baldach nad dobrodziejem, abo i te,
 26     1, 4 |            białej komży pochylił się nad narodem i czytał Ewangelię -
 27     1, 4 |            nagła od ołtarza i płynął nad pochylonymi głowami strugą
 28     1, 4 |            uparcie tuż przy księdzu, nad którym Boryna i kowal, i
 29     1, 4 |              głowy, a wysoko, wysoko nad procesją, nad czubami drzew
 30     1, 4 |         wysoko, wysoko nad procesją, nad czubami drzew pochylonych,
 31     1, 4 |           czubami drzew pochylonych, nad wieżą kościoła krążyło stado
 32     1, 4 |          coraz to Antek pochylał się nad rolą i dotykał ręką wschodzących
 33     1, 4 |                Ten ptak, co polatuje nad łęgami, ma lepiej niźli
 34     1, 4 |             cię usłyszą i pożalą się nad tobą! - Wskazał oczami na
 35     1, 4 |          oczami na wrony lecące mimo nad łąkami, nacisnął czapkę
 36     1, 4 |             kowala, któren pochylony nad stołem, czerwony, rozkładał
 37     1, 4 |             żałość z nagła go objęła nad sobą, że przysiadł na drodze
 38     1, 4 |             nikłą przędzą motały się nad wsią i przesłoną powlekały
 39     1, 4 |           wsią i przesłoną powlekały nad wodami. Niezgłębiona cichość
 40     1, 5 |             znad zórz, leciały nisko nad polami i krakały głucho,
 41     1, 5 |            liście topolom pochylonym nad drogami, że spływały cicho
 42     1, 5 |          nagich drzewach lub krążyły nad ziemią kracząc głucho -
 43     1, 5 |            nie pchaj i nie wynoś się nad drugie - bo zgrzeszysz ciężko.
 44     1, 5 |            mam.~- To baczże, byś się nad drugie nie wynosił.~- I...
 45     1, 5 |            okolicy walił na jarmark.~Nad ranem upadł mocny deszcz,
 46     1, 5 |       zasnute burymi chmurzyskami, a nad nizinnymi ziemiami wsiały
 47     1, 5 |      wszystko Boryna, podziwował się nad niejednym, pogwarzył coś
 48     1, 6 |          ciężkich chmur, skłębionych nad ziemią, spod zielonawych
 49     1, 6 |           kołtuny dymów, co się wiły nad kominami i wlekły po sadach.~
 50     1, 6 |          główek.~W dali przemglonej, nad rzeką, co płynęła z szumem
 51     1, 6 |            co się był wałęsał gdzieś nad rzeką, a Jagna się nie wtrącała
 52     1, 7 |          sieniach kroki, sam zapalił nad okapem lampkę i skręcał
 53     1, 7 |         dobry... ino mu tej obrączki nad głowę, a byłby rychtyk kiej
 54     1, 7 |            kupę. Antek zaś szatkował nad wielkim cebrem przy kominie;
 55     1, 7 |               okoloną długimi, równo nad czołem uciętymi włosami,
 56     1, 7 |             po ziemi chadzał i rządy nad narodem sam sprawował, stało
 57     1, 7 |           Okrył go kapotą, ospostarł nad nim ręce i powiada:~- Nie
 58     1, 7 |           uwagi różne i dziwować się nad tym zrządzeniem boskim,
 59     1, 9 |            co stały ciężko pochylone nad ziemią...~Bolesna, głucha
 60     1, 9 |      nadciągająca... Zataczały kręgi nad wsią i jak kupa liści porwana
 61     1, 9 |       porwana przez wichurę kołowały nad polami, opadały na lasy,
 62     1, 9 |            bolesny szum gałęzi drżał nad głowami, ino te grania i
 63     1, 9 |             rytmem wznosił się wciąż nad wrótniami, a ludzie przechodzili -
 64     1, 10|        księżyc w pełni, aż łuny biły nad nim, jakby pożar buchał
 65     1, 11|               włosy miała zaplecione nad czołem, w nich koronę wysoką,
 66     1, 11|              już zachodziło, wisiało nad lasami czerwone, ogromne
 67     1, 11|              i starej, a litując się nad chłopakami najbardziej.~-
 68     1, 11|           była jasna, księżyc wisiał nad stawem tak mocno błyszczącym,
 69     1, 12|           mroków, co słały się nisko nad ziemią grubym, rzednącym
 70     1, 12|               raduje się do traw, co nad nim szumią, za słońcem patrzy,
 71     2, 13|          lute przerażenie załopotało nad wszelkim stworzeniem - widać
 72     2, 13|       chyłkiem uciekali do chałup, a nad stawem biegała ślepa kobyła
 73     2, 13|             worek z mąki wytrzepywał nad światem, że i znać nie było,
 74     2, 13|            zdrowy, to byle miał dach nad głową, więcej mu nie potrza,
 75     2, 13|         zagadać, popytać, użalić się nad nim, już przystanęła z boku,
 76     2, 14|       pieniądze i wzięła się biedzić nad rozliczaniem. Niemało się
 77     2, 14|  rozliczaniem. Niemało się utrudziła nad tylachnem pieniędzy, a i
 78     2, 14|           głosy jakieś leciały nisko nad śniegami.~- Z tegom wyrosła
 79     2, 14|               i kiwał się zwyczajnie nad książką nie bacząc na nią,
 80     2, 14|         ściskał, aż syczało, i kładł nad ogniem wspierając na cegle
 81     2, 14|        powiedzieć słowa, użalali się nad nią tak poczciwie, aż się
 82     2, 14|          wspomogą, a użalać się będą nad tobą jak nad zdechłym psem! -
 83     2, 14|         użalać się będą nad tobą jak nad zdechłym psem! - mówił.~-
 84     2, 14|         cichości, jaka się rozlewała nad światem, niby białe cienie
 85     2, 14|          wsparła się o jakieś drzewo nad stawem i cisnęła się doń
 86     2, 14|          cichy jakby wiatru zahuczał nad chałupą.~- Śpisz to? - przysunęła
 87     2, 15|         kolei. Jeszcze by wydziwiali nad nim, a cieszyli się między
 88     2, 15|              po tartaku, któren stał nad samą rzeką, węgłem ino przywarty
 89     2, 15|            przestrzał, a wznosił się nad rzeką dość wysoko na czterech
 90     2, 15|             siebie, zbyt się wynosił nad drugie i za nic je sobie
 91     2, 15|             kto się puszył i wynosił nad drugie, kto za dzieuchami
 92     2, 16|              i zmiłowania Jezusowego nad światem, błogosławiona przerwa
 93     2, 16|           Rocho.~Juści, że była, tuż nad wschodem, jakby się rozdarły
 94     2, 16|            znak zmiłowania Pańskiego nad światem.~Serca im zabiły
 95     2, 16|           świetlistą i rozwijało się nad światem modrą płachtą, poprzebijaną
 96     2, 16|            wyrzucicie! Zmiłujcie się nad sierotą... Czekałam, że
 97     2, 16|           tej szopy, przed ten żłób, nad którym śpiewali aniołowie,
 98     2, 16|         czujące, zapłakała rzewliwie nad Pańską niedolą, a Jaguś
 99     2, 16|             by zły całkiem zapanował nad światem i wybierał dusze
100     2, 16|               jeno to jest pewne, że nad człowiekiem zła dola ma
101     2, 16|            części i przychylając się nad każdą krową, czyniła krzyż
102     2, 16|       wymiarkować. I nie myśleli już nad tym dłużej, bo przyszli
103     2, 16|             wiadomo - aż rozległ się nad ziemią anielski śpiew:~Bóg
104     2, 16|            zmiłuje, jak ten jastrząb nad kurczątkiem.~Porwał się
105     2, 16|            ze zgrozy świętej, z bólu nad tą duszą zgubioną, a gdy
106     2, 16|          świeczkę, co płonęła wysoko nad ołtarzem, organy huczały
107     2, 17|               cudności różne patrzy, nad ziemiami się nosi, w słońce
108     2, 17|           jej widziała i wyciągnięte nad narodem ręce... to światła...
109     2, 17|     błogosławiące ręce wyciągają się nad nią i dalej idą, nad całym
110     2, 17|             się nad nią i dalej idą, nad całym narodem, aż się przychylił
111     2, 17|           przychylił jako ten łan, a nad nim wieją szaty błękitne,
112     2, 18|             a czerwoną, długą krychę nad okiem, nos długi, krzaczastą,
113     2, 18|        ramiona krzyżów czerniały się nad groblami i garbami śniegów;
114     2, 18|          ludzką się dorobił, a teraz nad wszystkich się wynosi, oszukaniec,
115     2, 19|            że to, mimo ognia i lampy nad szynkwasem, mrok zalegał
116     2, 19|           ona przenosiła wszystkie i nad wszystkie panowała. Przystroiła
117     2, 19|         mełły ozorami i litowały się nad Boryną, aż Józka, zła na
118     2, 20|              wszyscy zarówno biadali nad chorobą starego wyrzekając
119     2, 20|              jako się zawżdy wynosił nad inne, puszył, za najlepszego
120     2, 20|          Hale, pozwól chłopu panować nad sobą, to :się wnet do bicia
121     2, 20|              cały dzień deliberowała nad nimi. Wieczorem zaś, kiedy
122     2, 20|             bez to, że wilki się ano nad podziw rozmnożyły tej zimy
123     2, 20|              się temu wielce i mocno nad tym deliberowano, to dobrodziej
124     2, 21|           poświstem i wytrzepywał je nad światem kieby te chusty
125     2, 21|              nie miała, wynosiła się nad drugie, jak wszystkie Boryny,
126     2, 21|            szepnął stary nasłuchując nad ziemią głuchych drgań.~-
127     2, 21|           grania nierozeznane drgały nad ziemią, to szumy borów huczały
128     2, 21|               a zdumiewał się wielce nad jej przemianą, nie mógł
129     2, 21|            kowal żelazo.~Zdumiał się nad odpowiedzią, że nie wiedział,
130     2, 21|     przęślicę i zadumała się głęboko nad swoją dolą rozważając powoli
131     2, 21|            przędła dalej rozmyślając nad jego radami.~Czasem zaś
132     2, 22|            dufna w siebie, dworująca nad wszystkie i wyszczekana,
133     2, 22|           cienie chłodne chwiały się nad brzegami i wiaterek miły
134     2, 22|            pazurów, ale ulitujem się nad tobą i pomożemy...~Wzięły
135     2, 22|           chałupę kiej dwór i młynek nad strugą.. Pan Jezus mu błogosławił,
136     2, 22|            się tym Jastrząb, wynosił nad drugie, biedotą pomiatał,
137     2, 22|          nawet zły nie poradzi, kiej nad kim zawiśnie ręka Bożego
138     2, 22|            zmiłowanie.~Ulitowała się nad nią Panienka święta i przemówiła:~-
139     2, 22|             jeno westchnęła boleśnie nad jego niepoczciwością, to
140     2, 23|       głęboki otwór, czerniejący tuż nad ziemią. ~ ~. . . . . . . . . . . .~ ~
141     2, 24|           wiele i ci, którzy czuwali nad pogorzelą i strzegli, by
142     2, 24|      głębokie współczucie dla Hanki, nad którą się szczerze litowano
143     2, 24|              woda czasami zgurbi się nad nim, zmarszczy, połamie,
144     2, 24|             siebie, aż ulitowała się nad nią Weronka i zajęła się
145     2, 24|            że przemoże i weźmie górę nad wszystkim.~Przypadła zaraz
146     2, 24|          drugich, a to wynosząca się nad inne, a to kłótliwa a niechluj,
147     2, 24|              współczuciem użalał się nad nią i jej zmizerowaniem;
148     2, 24|         poszła rozmyślając po drodze nad ojcowcymi słowami, że nawet
149     2, 24|            stało, zupełnie jak wtedy nad stawem.~Ale i dni następnych
150     2, 24|          spoglądał, że to wyższy był nad drugie i już z dala widny,
151     2, 25|            ciężkie zmierzchy wisiały nad ziemią od świtu do nocy,
152     2, 25|           nowe mroki się roztrzęsały nad światem, nowe wichry zawodziły,
153     2, 25|    czynionych względem siebie, żalem nad sobą, litością, głębokim
154     2, 25|       okropnym, jakby się świat cały nad nią zawalał.~Dopiero w dobre
155     2, 25|            wystawali w opłotkach, to nad stawem, i szepty ciche,
156     2, 25|             pięści naraz wyrwało się nad głowy, i sto piersi ryknęło
157     2, 25|             kobiecych przyodziewków, nad którym ino się trzęsły koły
158     2, 25|              matki żałośnie płaczące nad pobitymi, kajś niekaj szeleściły
159     2, 25|           żałosna krew lasu.~A wokół nad porębą, niby nad grobem
160     2, 25|             A wokół nad porębą, niby nad grobem otwartym, stał las
161     2, 25|              przeciągało z krakaniem nad tym polem śmierci, to zwierz
162     2, 25|         uchwycił za orzydle, okręcił nad sobą i rzucił na ziem kiej
163     2, 25|          zdobytym, któren chwiał się nad głowami, szumiał sennie
164     3, 26|         przecierało się już ździebko nad ziemią czarną, głuchą i
165     3, 26|            zniżając się coraz barzej nad światem, że już kajś niekaj
166     3, 26|              Boże, niewidzialne ręce nad sennymi ziemicami i żegnając
167     3, 26|         urastało wciąż, wynosiło się nad bory czarne, nad wsie nieprzeliczone,
168     3, 26|        wynosiło się nad bory czarne, nad wsie nieprzeliczone, coraz
169     3, 26|        władną i słodką moc panowanie nad światem.~W ten czas właśnie,
170     3, 26|           jeszcze drzew stróżujących nad drogami lebo samotne stójki
171     3, 26|              wód, od słońca płynęła, nad ziemiami się niesła w one
172     3, 26|           niebo, że boćki ważyły się nad łęgami, a jaskółki świegotały
173     3, 26|          Panie, pokazał miłosierdzie nad sierotą...~Mogła to mówić!
174     3, 26|           dłoni, leżały nieco w dole nad ogromnym stawem modrzącym
175     3, 26|           dymy kajś niekaj rwały się nad strzechami, gdzie zaś szyby
176     3, 26|        czajki białobrzuszne kołowały nad nimi, a po rozstajach stróżowały
177     3, 26|             wyobrażenia Pańskie, zaś nad tym całym światem, zaklęsłym
178     3, 26|       omączone dachy wystawały nieco nad drogą, trząsł się cały i
179     3, 26|            radośnie gęgotać a wodzić nad nimi dziobami~Kłębowa wyniesła
180     3, 27|         wyżej niby ten złoty baldach nad promieniejącą już, ale jeszcze
181     3, 27|           oczymgnienie.~Westchnąwszy nad nim żałośnie; trzasnęła
182     3, 27|            nie wynosiłabyś się urodą nad drugie! - szepnęła Hanka
183     3, 27|        zwaliła się do chałupy i górę nad nią brać poczęła, odsuwając
184     3, 27|             jej nie podpatruje, nikt nad nią prawa nie ma, ale i
185     3, 27|             a jękliwy rozsypywał się nad ziemią rzewliwie, aż ją
186     3, 27|      gąsiętami, przewijały się nisko nad stawem krzyk niecąc gąsiorów;
187     3, 27|            śmierci strony!...~Dumała nad nim żałośnie poglądając
188     3, 27|               Szeptał nachylając się nad nim, ale stary odepchnął
189     3, 27|           miejscu, wciąż rozmyślając nad Borynowymi słowami, a co
190     3, 28|            wołał Jambroży myjąc ręce nad korytem.~- Chodźcie na śniadanie,
191     3, 28|             raz po raz turkotały, że nad stawem kieby w procesji
192     3, 28|             głową pokiwała z podziwu nad nią spoglądając porozumiewawczo
193     3, 28|             wie! - zawołała żałośnie nad Boryną.~- I jadł kiełbasy
194     3, 28|             rozwieszała je na żerdce nad kominem.~- Niech spróbuje!
195     3, 28|             cosik trwożnie gaworzyły nad nieckami z krwią.~- Laboga,
196     3, 28|       Dunderowała, zajadle krzykając nad nią, co tylko ślina i złość
197     3, 29|          Rocho wlókł się wolno drogą nad stawem, raz, że wiatr tak
198     3, 29|              skowronki przedzwaniały nad zagonami, boćki brodziły
199     3, 29|             ta kto miał miłosierdzie nad pokrzywdzonym narodem, jeśli
200     3, 29|          Lipczaki wynosiły się hardo nad wszystkie, a wieś swoją
201     3, 29|   krzywdzicieli i wielce się litując nad dolą pokrzywdzonego narodu.~
202     3, 29|            narodu.~Właśnie był teraz nad tym Rocho medytował postanawiając
203     3, 29|             piaskami rozwianymi, zaś nad kościołem jakieś stado ptaków
204     3, 29|             przedrzeć do strażników, nad którymi co chwila trzęsły
205     3, 29|        wysunęli się ostrożnie z kupy nad staw i poszli ku młynowi;
206     3, 29|             szpary, nie mogą sięgnąć nad okna. Pomógł im w tym i
207     3, 29|         swoimi za brakujące ręce?...~Nad moc jednego człowieka się
208     3, 29|       uciekła za młyn.~Pokiwał głową nad jej zaślepieniem i poszedł,
209     3, 29|    roztrzęsie.~Uspokoiło się dopiero nad ranem, ale ino co kokoty
210     3, 29|          jęły huczeć i przewalać się nad światem, a łyskawice zamigotały
211     3, 29|             że pioruny gdziesik biły nad borami.~Ale dobrym już rankiem
212     3, 29|        nadłamane krokwie chwiały się nad szczytem; komin też się
213     3, 29|        chmurna jako to niebo wiszące nad głowami, a nie po jednym
214     3, 29|             Opatrzność boska czuwała nad wami. Czyjaż to krowa przy
215     3, 29|           się ździebko i naużalawszy nad pokrzywdzoną, jął się rozchodzić
216     3, 29|     rozchodził się na całą wieś.~Zaś nad wygładzonym, lśniącym stawem
217     3, 29|          Józka i stanęły wystraszone nad cebrzykiem, deliberując,
218     3, 29|             krzyczały gęsi wypędzone nad staw, ale wieś, skoro jeno
219     3, 29|             a niekiedy ukazywały się nad stawem kobiety umączone,
220     3, 29|            znów stado gołębi białych nad polami czerwonymi, a na
221     3, 29|               w kościele wyniesionym nad chałupami zagorzały wszystkie
222     3, 30|          nabożeństwa, baldach nosili nad dobrodziejem i pod ręce
223     3, 30|           Nawet Jaguś zwiesiła głowę nad książką i na białe karty
224     3, 30|             promieniejące rozgorzało nad głowami, płynąc z wolna
225     3, 30|              tę porę rodną unosi się nad ziemiami, w tym słońcu przenajświętszym
226     3, 30|             kiej słońce wciągało się nad sady, dopiero ruch się czynił
227     3, 30|            obciął, jak drugie, równo nad czołem i koszulę na czerwoną
228     3, 30|              toczyło się do miasta i nad rowami ciągnęły rzędem kobiety,
229     3, 30|             nieco dzieci uwijało się nad stawem śmigając kamieniami
230     3, 30|              wspinało ku południowi, nad kominy, kiej Rocho przylazł
231     3, 30|          okiem Bylicy, któren czuwał nad nimi kiej kokosz, a Rocho
232     3, 30|           pochylając zmieszaną twarz nad dziecińską głową, trzymaną
233     3, 30|            się znać, bo poszli razem nad staw i długo tam siedzieli
234     3, 30|           dojrzawszy Kozłową stojącą nad stawem z kobietami, poszedł
235     3, 30|       gwiezdnych migotów, dołem zaś, nad ziemiami wynosił się już
236     3, 30|               i nawet się nie użalił nad jej umęczeniem daleką drogą!...~
237     3, 30|            kole jego dobra, za pracę nad siły, za te cierpienia wszyćkie -
238     3, 30|              przyczajone za drzewami nad stawem, lały nie tylko przechodzących,
239     3, 30|         despekt, iż to dzieuchy górę nad nim wzięły, przyzwał w pomoc
240     3, 30|     Złodzieje pewnie!~Trwoga powiała nad nimi.~- A dyć nie co insze,
241     3, 30|              zabrał... Nachyliła się nad dołem kryjąc przed ludźmi
242     3, 30|           już i ludzie z drugich wsi nad płotami ciągnęli gęsiego,
243     3, 30|      przychodzić w goście użalać się nad nią, gorzałki pociągać,
244     3, 30|            szli, a srodze medytowali nad jamą jeszcze nie zawaloną,
245     3, 30|      ździebko słońce przetaczało się nad bory, a po niebie modrym
246     3, 30|            progi, dzieuchy gziły się nad stawem lub ująwszy się wpół
247     3, 30|         śmiechy i krzyki trzęsły się nad wsią, że nawet po szarych
248     3, 30|             kulę słońca, spadającego nad bory, szła przez te progi
249     3, 30|             co rzędami pochylały się nad nią, zdały się jej jako
250     3, 30|               a rzęsiście skarbowane nad czołami, we fryzkach po
251     3, 30|             ognistą i chwiał się już nad borem.~Przeraźliwe ryki
252     3, 30|           morze ognia przewalało się nad folwarkiem i biło spiętrzonymi
253     3, 31|            poczciwości - syczała jej nad uchem, aż tamta pobladła
254     3, 31|             kobiet, zbierających się nad stawem.~- Do roboty, kumy,
255     3, 31|          jeno kajś niekaj bawiły się nad stawem i staruchy wygrzewały
256     3, 31|      pierwszą zwiesnę, nikto się też nad nimi nie zastanawiał, nie
257     3, 31|              krzyki gęsi wypędzanych nad rowy i wnet wyprowadzali
258     3, 31|              bory, chylące się nisko nad ugorami, gwarzyły zdumione,
259     3, 31|          krzyże i figury, stróżujące nad drogami, wszystko się rozgląda
260     3, 31|         zielono!~Juści, sady wisiały nad ziemią kiej ta chmura zieloności,
261     3, 31|             łamali ręce użalając się nad Balcerkową, przejmując się
262     3, 31|             nią razem rozżalając się nad stratą, gdyż bez konia to
263     3, 31|             wyrzekały bolejąco, niby nad jakimś umarlakiem, a Balcerkowa
264     3, 31|            lamentami, że litując się nad nią, dał jej całego rubla
265     3, 31|              rade się z nimi wodziły nad stawem, starsze zaś zasiadłszy
266     3, 31|          Słońce już czerwone i pełne nad bory się zwieszało, ziemie
267     3, 32|            wracają! - rwał się krzyk nad wszystką wsią, przez, sady
268     3, 32|           dojrzały kobiety, ciągnące nad stawem ku wójtowej chałupie,
269     3, 32|         kupiły się pod chałupami, to nad stawem i rajcowały zawzięcie.~
270     3, 32|             Jagustynka przez przełaz nad polną drogą, kaj tuż przy
271     3, 32|           zwiesiły okwiecone gałęzie nad drogę i z jakąś lubością
272     3, 32|          niesły się cichuśko a nisko nad polami.~Baby gmerały przygięte
273     3, 32|           gęsi zapomniały powyganiać nad rowy, że gęgały wrzaskliwie
274     3, 32|         zażyć z mańki. Niekiedy, już nad samiutką krawędzią, przystawał
275     3, 32|           postronki leżały potrójnie nad białym czołem, zwisając
276     3, 32|             poszła.~Kijanki trzepały nad stawem i kajś niekaj pod
277     3, 32|            że przygiąwszy się barzej nad zagonem, czepiła się całą
278     3, 32|              Jagustynka nawydziwiała nad nią, co ino wlazło, i jęła
279     3, 32|          popaść kajś po miedzach lub nad rowami.~A kiej słońce odtoczyło
280     3, 32|       cichości przez wieś okwieconą; nad stawem, jaże we wodzie cichej
281     3, 32|        kwiatków.~Chorągwie wiały się nad głowami, niby te ptaki wielgachne
282     3, 32|          jako te Hostie unoszące się nad polami, jaże się klękać
283     3, 32|            głosy ludzkie tyle ważyły nad polami, co te skowronkowe
284     3, 32|             że litania rozwlekła się nad polami, niby ten ciąg ptaków
285     3, 32|           burza wiośniana i chlustał nad bory słupem rozognionych
286     3, 32|              między drzewami, szli i nad polami, że całe Podlesie
287     3, 32|           zesunęło się na sam wrąb i nad borami zawisło,. a wśród
288     3, 32|         słonecznym.~Bór pochylał się nad drogą i na pola zdał się
289     3, 32|   przestawali opowiadać i cisnąć się nad bruzdą przydrożną, szli
290     3, 32|            dojrzała Mateuszową głowę nad insze wyniesioną, więc ku
291     3, 32|         Słońce już zaszło i mroczało nad ziemiami, na zielonkawym
292     3, 32|             zmierzała, a jęła kręcić nad stawem, kołować, przystając
293     3, 32|          drugie, że z każdego cienia nad wodą, spod płotów, zewsząd
294     3, 33|         głucha błyskawica przeleciał nad światem, jak kiedy człowieczą
295     3, 33|             parę chłopa wyniesło się nad wschodem i z boku przez
296     3, 33|            kobiet ciągnących gęsiego nad drogą mignęła niekiedy między
297     3, 33|      pogwizdywał na gołębie kołujące nad trześniami.~Słońce się już
298     3, 33|       Nagrzane powietrze mieniło się nad polami kiej woda, zboża
299     3, 33|            podniesła się i strzeliła nad zagonem kiej ta malwa wysmukła.~-
300     3, 33|         mrówka, nawet rada, że wziął nad nią górę i kwardo panuje.
301     3, 33|          Tereskę.~Jaże łyżki zawisły nad michą, tak się zdumieli,
302     3, 33|             dacie takiemu przewodzić nad sobą! Poniewiera i wynosi
303     3, 33|              Poniewiera i wynosi się nad wszystkie, a oni go dziw
304     3, 33|           całują!~- Sami go wybralim nad sobą, to i uważać musim.~-
305     3, 33|             smacznie.~Słońce wisiało nad samą chałupą, przypołudnie
306     3, 33|             i przysiadając co trocha nad stawem. Poszła znowu, jak
307     3, 33|         między sobą jakoby te świnie nad korytem.~- To ino prać po
308     3, 33|      przycupnęły, dachami jeno widne nad tym borem kłosistym. ~Noce
309     3, 33|         wyciągała błogosławiące ręce nad wszystkim światem:~ ~Dobranoc,
310     3, 33|   przyśpieszać, wydzierał się mocno, nad drugimi górując; a często
311     3, 33|             mgły pokrywały łąki, zaś nad żytami wisiał płowy tuman
312     3, 34|          cichym poszumem chwiały się nad nim płachtą cieniów, że
313     3, 34|           Dominikowej, opiekunem był nad sierotami jeszcze po śmierci
314     3, 34|             któraś też jeszcze prała nad stawem, że ino kijanka trzaskała
315     3, 34|        gdzieniegdzie stojali kupkami nad stawem sczerwienionym od
316     3, 34|         Jakiś niepokój rozwiewał się nad światem, wiater pohukiwał
317     3, 34|            parę kum: przyleciały się nad nią użalać i co nowego o
318     3, 34|    najmniejszy powiew nie przewiewał nad ziemią, słońce zarno od
319     3, 34|           obraz Matki Boskiej wisiał nad ołtarzem, a pobok zawiesili
320     3, 34|           Zaś la większej przyozdoby nad samym ołtarzem przyczepili
321     3, 34|              już słońce wynosiło się nad wieś i coraz więcej turkotało
322     3, 34|            słońcu i jaskółki śmigały nad stawem w rozpalonym powietrzu,
323     3, 34|         wywalać wielkimi drzwiami, a nad nim wychodziły chorągwie
324     3, 34|           głosy dzwonów wynosiły się nad wszystkim, śpiewały czysto
325     3, 34|              grzmoty już zahurkotały nad wsią i uderzył taki wicher,
326     3, 34|           kaj indziej to jest opieka nad narodem, nie tak, jak u
327     3, 34|            Jambroża górował wyraźnie nad drugimi w różnych miejscach,
328     3, 35|        któraś zwoływała, to gdziesik nad stawem ze śmiechami a chlupotem
329     3, 35|          gwałtownie i nachylając się nad nim zasyczała nienawistnie:~-
330     3, 35|        dojrzawszy, iż Jagusia siedzi nad wodą, przystąpił do niej.~
331     3, 35|              Długo jeszcze siedziała nad stawem rozmyślając o Mateuszu,
332     3, 35|            tamtą.~Poszli razem drogą nad stawem.~- Rocho przyszli
333     3, 35|            skowronki dzwoniły prawie nad głowami, a ze zbóż sypało
334     3, 35|             wymysły i pogrozy latały nad głowami kiej kamienie, już
335     3, 36|            coraz jękliwiej krzyczały nad nimi, czasem kuropatki furknęły
336     3, 36|              nim słońce wyniesło się nad wieś, już całe łąki jaże
337     3, 36|      przyszło upalne, słońce stanęło nad głowami rozpalone do białości,
338     3, 36|          brzegów, cichość wlekła się nad ziemiami słoneczną, usypiającą
339     3, 36|            ludzi.~Kosiarze siedzieli nad samą rzeką, pod kępą olch
340     3, 36|     sczerwienione słońce kłoniło się nad bory i powietrze zawrzało
341     3, 36|         zapatrzony w lampkę, dymiącą nad kominem.~- Dzisiaj go puścili,
342     3, 36|              księżyc wynosił się już nad chałupą, że modry cień zesuwał
343     3, 36|          białawe tumany i wlekły się nad zbożami kiej przędze, obtulając
344     3, 36|            ściany żyta pochylały się nad miedzę pod ciężarem kłosów,
345     3, 36|           żałośnie. Wiater załkał mu nad głową. Mgły owijały go w
346     3, 36|          Pańskiej godzinie.~Świt się nad nim uczynił, a Łapa wył
347     4, 37|              wyniesło się chyla tyla nad chałupy, a już ludzie lecieli
348     4, 37|     struchleli z onej Bożej przemocy nad człowiekowym żywotem.~Jeno
349     4, 37|         świegoliły zajadlej śmigając nad stawem kiej oszalałe, zaś
350     4, 37|            ptak wielgachny ważył się nad rozkwitłą koniczyną, co
351     4, 37|            Suma się wnet skończyła i nad stawem jęły gęsto przysiadać
352     4, 37|        chałupy i wył kiej ten głupi.~Nad całą wsią zaciężyła ta śmierć
353     4, 37|       rozwodził ręce i zadumywał się nad człowieczą smutną dolą.~
354     4, 37|             a sielnie się wyżalając, nad sierotami.~Jeno do Jagusi
355     4, 37|            była niegłodna użalań się nad sobą, ale zawdy tak ją zabolało
356     4, 37|            nas... Przekleństwo ciąży nad nami... - gadał jakby do
357     4, 37|              i ogromne, wyniesło się nad świat, ogarnęło go władnym,
358     4, 37|         pieśń, pieśń śmierci załkała nad głowami smutkiem bezbrzeżnym
359     4, 37|         zamglone, skowronki śpiewały nad polami, wóz niekiej zaskrzypiał,
360     4, 37|               któren trzymał parasol nad dobrodziejami, gdyż deszcz
361     4, 37|        sypkie strugi ziemi, jakby to nad nią huczały te posępne głosy
362     4, 37|              głosy dzwonów, jakby to nad nią płakali...~A dzwony
363     4, 37|              kiej oklepali mogiłę, a nad nią wkopali czarny krzyż,
364     4, 37|             z cicha, a wyżalając się nad nimi, a popłakując niekiedy...~
365     4, 37|           już ździebko, dźwignął się nad stołem i z kieliszkiem w
366     4, 38|            już powietrze trzęsło się nad polami; jeszcze ta niekiej
367     4, 38|       wypowiedzieć, a co się unosiło nad polami rozpierając serca
368     4, 38|              toczyły się nieustannie nad wszystkimi drogami, turkotały
369     4, 38|         gwary i krzyki podnosiły się nad całą wsią. Naród szumiał
370     4, 38|       stanęło, słońce zawisło prosto nad głowami lejąc warem straszliwym
371     4, 38|      chorągwie niby ptactwo łopotało nad mrowiem głów, chwiały się
372     4, 38|       rozkładali się w cieniu wozów, nad stawem, to w sadach i podwórzach,
373     4, 38|          łyżkę.~- Zmiłuj się, Panie; nad grzesznymi, a nie pamiętaj
374     4, 38|            rogate łby pokazywały się nad stawem, rozgorzałym ogniami
375     4, 38|       białych mgieł i czajki śmigały nad nią z krzykiem.~Słuchała
376     4, 39|            nozdrzach, a na obwisłych nad drogą gałęziach, pod którymi
377     4, 39|            się organiścina, siedząca nad stawem przy stadzie kacząt
378     4, 39|               prosiła Hanka.~Stanęły nad nią pełne niepokoju i trwogi,
379     4, 39|       dogadać, nawet Józka poleciała nad staw za kaczętami, a ona
380     4, 39|            Aż Pan Jezus zlitował się nad nią, dając folgę umęczonej
381     4, 39|            jęła rozważać i medytować nad każdym słowem. Mądra była
382     4, 39|            podnosiło, słońce zawisło nad stawem, upał się tak wzmógł,
383     4, 39|         turkotania wozów trzęsły się nad wsią, zaś po drogach, nad
384     4, 39|            nad wsią, zaś po drogach, nad stawem i kaj się kto z kim
385     4, 39|      przepuściły, ale że urodniejsza nad wszystkie, to każda by ją
386     4, 39|         łyżce wody.~Rozjazgotały się nad nim, jaże musiał uciekać.~-
387     4, 40|              już nie mogąc zapanować nad strachem porwała się nagle
388     4, 40|              olszowe wysady gwarzyły nad nim cichuśko i trwożnie,
389     4, 40|         nikogo, jeno czajki kołowały nad zagonami, a boćki chodziły
390     4, 40|            niektóre.~Od wsi, ścieżką nad rzeką, między szuwarami
391     4, 40|           zielone drzewa chwiały się nad głową, że ptaki śpiewały,
392     4, 40|      przytomna ze szczęścia. Czuwała nad nimi kiej kokosz nad pisklętami.
393     4, 40|         Czuwała nad nimi kiej kokosz nad pisklętami. Wyniesła dzieci
394     4, 40|            jeno grady nie zbiły.~Ale nad pszenicą najdłużej się cieszył
395     4, 40|            koniczynę i kosy migotały nad ziemią niby te sine błyskawice,
396     4, 40|           samotne, drzewa pogarbione nad drogami, wielgachne pola
397     4, 40|            Głęboka cichość szła górą nad ziemiami, rozpalone powietrze
398     4, 40|     zamedytował.~Słońce skłoniło się nad bory i pierwsze lękliwe
399     4, 40|             Naraz jastrząb wyprysnął nad las, zatoczył krzyżem nad
400     4, 40|            nad las, zatoczył krzyżem nad polami, ważył się chwilę
401     4, 40|              gdyż pszczoły brzęczały nad nią zawzięcie, a jakiś kosmaty
402     4, 40|       ptaszki cosik mu zaświergoliły nad głową i wiewiórka przewijając
403     4, 40|           leciał kajś wysoko, górnie nad światem i krzykał z mocą
404     4, 40|            nim, zaś Kłąb mu rzekł:~- Nad narodem zawdy musi ktoś
405     4, 41|          jeno kręciły się z brzękiem nad wozem i konie dziw nie porwały
406     4, 41|              i oganiając od ukąszeń.~Nad podwórzem wisiała senna,
407     4, 41|              Józka jęła mu trajkotać nad uszami.~- Ostaw me, nie
408     4, 41|          miedzi wykute, wynosiły się nad nim rzucajac po oczach chwiejny
409     4, 41|           galancie i jął deliberować nad sobą.~- Że to człowiek słaby
410     4, 41|      wspólnie rozważać i deliberować nad tymi zamysłami.~- Bych się
411     4, 41|           już było całkiem zmroczało nad ziemiami, jeno co niebo
412     4, 41|     zachodzie.~Antek stał czas jakiś nad stawem wagując się w sobie,
413     4, 41|     grubaskie pohukiwania bąków, zaś nad polami wisiała taka rozpachniona
414     4, 41|           psy całą hurmą zaszczekały nad stawem. Rocho położył łyżkę
415     4, 42|         Mateusz klął przez śpik.~Ale nad ziemiami leżały jeszcze
416     4, 42|            kole chałupy wydostał się nad staw.~Wieś spała kiej zabita,
417     4, 42|         ziemia była taka, co pies by nad nią zapłakał, że nawet sam
418     4, 42|            sygnaturka na kościele, a nad lipeckimi kominami podnosiły
419     4, 42|             coraz wyżej, wisiało już nad kościołem, niesło się niepowstrzymanie
420     4, 42|            boćki jęły kołować wysoko nad nimi, ozwała się matka strzepując
421     4, 43|              skóry, stara wymruczała nad nią jakąś zamowę, okadziła
422     4, 43|            jabłuszek gałęzie zwisają nad nią tak nisko, a ona próżno
423     4, 43|             i wody podawał, czuwając nad nią kiej kokosz, bo Hanka
424     4, 43|              chmury zwieszającej się nad wsią trzasnął piorun w stodołę
425     4, 43|              widział się jej milszym nad drugiego, juści kromie Jasia,
426     4, 43|         kłoniła się bezwolnie, jakby nad jutrem, jakby chcąc dojrzeć,
427     4, 43|           niesie ten świt szarzejący nad ziemią, z lękiem a radością
428     4, 44|       prawieczne drzewa wynosiły się nad nią, kościelna wieża szarzała
429     4, 44|        gwarząc z cicha i deliberując nad ową nowiną, wraz leż dając
430     4, 44|           całe stado gołębi kołowało nad nim, ale on naraz zawrzeszczał:~-
431     4, 44|           pogróz i przekpiwań latały nad głowami kiej kamienie. Jakby
432     4, 45|         jeszcze cienia, żyta chyliły nad drogą ciężarne kłosy i poślepłe
433     4, 45|         przecież, jak księża pracują nad nimi, jak nawołują do pracy,
434     4, 45|         dojrzał organiścinę siedzącą nad rowem z pończochą w ręku,
435     4, 45|            dopadły do żyta stojącego nad drogą i wzieny je zajadle
436     4, 45|            stado gołębi lecące nisko nad zbożami, śmignął za nimi
437     4, 45|       zgryzoty! Boże mój, zmiłuj się nad nami!~- Niech się mama o
438     4, 45|         konie, bo się spłoszą.~Jakoż nad placem kościelnym huczał
439     4, 45|             rój zakręcił z nagła tuż nad nim i poszedł prosto na
440     4, 45|        otoczony całą chmarą wirującą nad nim z brzękiem i szumem,
441     4, 45|       ptaszka, zaś Jasio przychylony nad nią słuchał i patrzał kieby
442     4, 45|        wyciągał już do zrębu; postał nad stawem z Płoszkową bielącą
443     4, 45|            hostia słońca, wyniesiona nad światem, a wszystko śpiewało
444     4, 45|            się do dzieuch, pierących nad stawem.~- Widziałyście,
445     4, 45|             z chłopami.~- Wynosi się nad drugie, jaże trudno ścierpieć!~-
446     4, 45|         żytem, jakiś ptak przeleciał nad nimi.~- Strasznie dzisiaj
447     4, 45|       trzepotała kiej te skry słońca nad polami, kiej ptak rozśpiewany
448     4, 45|              ptak rozśpiewany wysoko nad ziemią.~Cofnął się jakoś
449     4, 46|        Antoni, walą żandarmy! Już są nad stawem...~- To po mnie! -
450     4, 46|       radośnie rozśpiewane i krążyły nad jego głową najmilejszą...~-
451     4, 46|          darmo!~Zadumali się głęboko nad tymi rzeczami.~Wiater powiał,
452     4, 46|          Wiater powiał, zaszeleściły nad nimi brzozy, zaszumiał głucho
453     4, 46|          krętym lotem przewijały się nad ich głowami, a jakiś smutek
454     4, 46|            zaświecił i wisiał prosto nad drogą, że szli jakoby tą
455     4, 47|          Kłębową szczerze ubolewając nad Tereską jęły przewidywać
456     4, 47|              wieś i przyszła dopiero nad wieczorem, ale srodze spłakana.~-
457     4, 47|      obłąkanym płaczem.~Mateusz stał nad nią, nie wiedząc, co począć,
458     4, 47|            żąć i córki, a stary miał nad wszystkim czuwające oko.
459     4, 47|             czepek bujnie ururkowany nad czołem, wraz z chustą do
460     4, 48| porozwieszane do przeschnięcia, kajś nad stawem naszczekiwały psy
461     4, 48|            przecierając się cieniami nad stawem, gdyż słońce prażyło
462     4, 48|             o sutym białym zburzeniu nad czołem, w paciorkach na
463     4, 48|           dzieci na podwórze czuwała nad nim kiej kokosz, póki się
464     4, 48|           ściągali napełniając drogi nad stawem wozami a gwarem,
465     4, 48|              w niebiańskich otęczach nad głowami.~Jakby msza się
466     4, 48|          ptak rozświergotany leciała nad omroczone pola, we wszystek
467     4, 48|             i kajś z bliska runął im nad głowy twardy i suchy głos:~-
468     4, 48|              rżały konie przy wozach nad stawem, robił się świt,
469     4, 48|            rozsłonecznionych dalach, nad drogami, podnosiły się kłęby
470     4, 49|          poszła na plebanię.~Wróciła nad wieczorem zburzona, kiej
471     4, 49|                 Zaraz w nocy zrobiły nad nim sąd, organista zerżnął
472     4, 49|              żarło od dawien dawna i nad czym srodze bolała.~- To
473     4, 49|        śmiała już się więcej pastwić nad nią, zaś Jagusia wzięła
474     4, 49|       zmyślny, poczciwy...~Długo się nad nim rozwodziła i wielce
475     4, 49|         przed chałupami, a zwłaszcza nad stawem, na próżno się przy
476     4, 49|            wzięły ją ściskać płacząc nad nią i użalając się ze wszystkiego
477     4, 49|            szlochaniu.~Napłakały się nad nią do woli, nabiedziły
478     4, 49|              co chwila i zamiatał, a nad drogami podnosiły się kłęby
479     4, 49|             miało się na burzę, kajś nad borami jakby się łyskało.~
480     4, 49|               jakieś baby pobiły się nad stawem, psy ujadały bezustannie,
481     4, 49|             się, chociaż oczy latały nad wsią niby oszalałe ptaki,
482     4, 49|               zaś reszta, pozbierana nad stawem w gromady i jakby
483     4, 49|       posmakuj zgryzoty! - darły się nad nią.~Pietrek, parobek Borynów,
484     4, 49|        zapatrzona jeno w rozkolebane nad sobą drzewa.~Spochmurniało
485     4, 49|             myślał, a jeno przygięty nad zagonem kiej wół, w pocie
486     4, 49|          oczy, niejeden już wzdychał nad nimi, niejeden drapał się
487     4, 49|            nie pora była deliberować nad taką marnacją i upadkiem.~
488     4, 49|        klepiskach, trzęsły się nawet nad staw, nawet u drzew nad
489     4, 49|              nad staw, nawet u drzew nad drogami wisiały złote, słomiane
490     4, 49|     utrudzenia, iż niejeden zasypiał nad miską wieczorami, kiej pościągali
491     4, 49|       świecie pamięta! Kamień by się nad nią zlitował! O ludzie,