Tom, Rozdzial

  1     1, 2 |            takie ociążenie poczuł w sobie, takie ciągotki w kościach,
  2     1, 2 |         Boryna wolno wracał i żuł w sobie rozważnie, co mu raili.
  3     1, 2 |            raili. Nie dał poznać po sobie tam u wójtów, że mu się
  4     1, 2 |            wszystko zasię zbierał w sobie i głęboko w głowę patrzył,
  5     1, 2 |                To znowu przypominał sobie dzieci, to te gadania na
  6     1, 2 |        żenić z Jagną?...~Ale w czas sobie przypomniał, że Maryś już
  7     1, 3 |            u granuli - ale nie mógł sobie dać rady, tak go śpik rnorzył...~
  8     1, 3 |        jęknęła Dominikowa.~- To już sobie później zrobicie, ateraz
  9     1, 3 |           Chrząka znowu! Cie! myślę sobie, nic, jeno swynia to abo
 10     1, 3 |             ludziach i ważyła coś w sobie...~- Cichojta! To grzych
 11     1, 3 |              medytować i rozważać w sobie całą tę sprawę. Nie mógt
 12     1, 3 |              i coś żuł, coś ważył w sobie, coś kalkulował i często
 13     1, 3 |         żyta nieśli.~- Juści, żem w sobie krzepki jeszcze, ale która
 14     1, 3 |          cały ten czas burzył się w sobie i przegryzał, wybuchnął:~-
 15     1, 4 |           niby misa złota odbijał w sobie słońce, aż oczy raziło.~
 16     1, 4 |            nie wołają. Ale Kuba nic sobie z tego dzisiaj nie robił;
 17     1, 4 |        wytrzymał i jął się trząść w sobie z winy tych wszystkich grzechów,
 18     1, 4 |        czynili gospodarze, wybierał sobie reszty dwadzieścia i sześć
 19     1, 4 |           bo chociaż wszystkie były sobie znajome a pokumane i powinowate
 20     1, 4 |            zajść do karczmy i kupić sobie tytoniu, i chociaż popatrzeć
 21     1, 4 |             urągliwie :~- Wykrzykuj sobie, te gapy ano cię usłyszą
 22     1, 4 |            Niech Kuba płaci i idzie sobie do diabła !...~Ale Kuba
 23     1, 4 |        pijaństwo przyszli, jeno tak sobie po sąsiedzku postać, pogwarzyć,
 24     1, 4 |          nie było. Tańcowali ot tak sobie, la uciechy jednej abo dla
 25     1, 4 |             na izbie - chlipała tam sobie cicho, a Franek poszedł
 26     1, 4 |            Mówię po dobremu: idźcie sobie, Jagustynko, skądżeście
 27     1, 4 |     złodziej nie jest.~- Idźcie już sobie, czas spać... a ja mam jeszcze
 28     1, 4 |        mruczał idąc ku domowi i jął sobie przypominać i kalkulować,
 29     1, 5 |        któren leżał obok i wybierał sobie pchły zębami.~Cichość się
 30     1, 5 |             plecami do koni.~Podali sobie przyjaźnie ręce z organistami
 31     1, 5 |              na pisarka? Nie po tom sobie od gęby odejmowała, żeby
 32     1, 5 |         która targowała i wybierała sobie, a drugie aby ino popatrzeć
 33     1, 5 |       żebrali lękliwie i wypraszali sobie ten grosik jakiś abo jensze
 34     1, 5 |          zgodzić parobka.~- A to my sobie choćby na ten kieliszek
 35     1, 5 |           szeptali.~Przyglądała się sobie długo i z ciężkim westchnieniem
 36     1, 5 |          kupić nie miała, a ino tak sobie, żeby oczy dłużej nacieszyć.~
 37     1, 5 |          kramom z żałością i często sobie westchnęła ale już ją odchodziła
 38     1, 5 |          Woli z panienkami, to tyla sobie kupowali ,że aże lokaj za
 39     1, 5 |         zbożu, tam ano w ulicy. Weź sobie, Jaguś, to la ciebie - dodał
 40     1, 5 |         niezgorzej i samemu stawiać sobie było trudno, a nie dziwota,
 41     1, 5 |            bo i ziąb był, i podpili sobie wszyscy niezgorzej, stary,
 42     1, 6 |         widząc, że chłopak nie może sobie zadać, wyrwała mu niecierpliwie
 43     1, 6 |            zamilkli i szli tak przy sobie, że biodro w biodro, ramię
 44     1, 6 |       obejmowania, rozprężała się w sobie, bo ją brały takie szalone
 45     1, 6 |             i już w głowie układała sobie resztę ,bo Jaguś jakby nie
 46     1, 6 |     zapomniała o wszystkim, nawet o sobie samej, zapadła w takie prześwięte
 47     1, 7 |           już od rana nie mogła dać sobie rady, chodziła ino z kąta
 48     1, 7 |           przeszło. Mimo to miejsca sobie znaleźć nie mogła i robota
 49     1, 7 |           tęskności... to nie mogąc sobie poradzić, otworzyła swoją
 50     1, 7 |        udawała, że nie patrzy, jeno sobie w głowie układała, jak to
 51     1, 8 |          robić ze sobą. Przypominał sobie cięgiem, co mu Jambroż prawił
 52     1, 8 |           Jak mój pomarł żebym była sobie poszukała chłopa, to nie
 53     1, 8 |         parę dwojaków w garść.~Tęgo sobie podpili, że już wszyscy
 54     1, 9 |       szeptał smutniej.~- Kupisz ty sobie jeszcze buty, kupisz...~-
 55     1, 9 |          nasłuchują... przypominają sobie w głos dusze różne... i
 56     1, 9 |      daremnie... i tak się trząsł w sobie, tak dygotał każdą kosteczką,
 57     1, 10|             się ulęgła... wysłużyła sobie łaskawy chleb... a przywiązana
 58     1, 10|             ten dobrego nie zwojuje sobie, któren w zapamiętałości
 59     1, 10|           go może odebrać - bacz to sobie i la tego nie potrza mu
 60     1, 10|      przypomnienie i drżeć począł w sobie, aż rznąć przestał.~- Przeciw
 61     1, 10|             od was, a com je chował sobie na pochowek, wycyganiła
 62     1, 10|        Pewnie, że ojciec nie będzie sobie żałował niczego- szepnęła
 63     1, 10|             a o Jagusie przypomniał sobie, co mu kowal wczoraj powiedział... -
 64     1, 10|        blisko, że czuł ją całą przy sobie, jej piersi, jej ramiona,
 65     1, 10|          tym nikomu, ino to nosić w sobie jako zarzewie, jako ten
 66     1, 10|        siedział pod oknem i układał sobie w głowie, co ma rzec, a
 67     1, 10|             nie daruję!- przysięgał sobie w duszy. - Jakże, na Jagusię... -
 68     1, 10|             ni syn, ni ojciec mówić sobie o tym nie dali...~- Pobróbuje,
 69     1, 11|            nie odrzekła, stłumiła w sobie żal, jaki nagle ją przewiercił,
 70     1, 11|            naprawdę już dzisiaj, aż sobie przypominać musiała wszystko...
 71     1, 11|           świat. A żadnej radości w sobie nie czuła , żadnej . Żeby
 72     1, 11|   wyraziście w niej odżyły, że rady sobie dać nie mogła... aż ni stąd
 73     1, 11|      słuchała, a o obcięciu i gadać sobie nie dała. Namawiała ją Ewka,
 74     1, 11|           Boryny, bo Józia poradzić sobie nie mogła z gospodarstwem.
 75     1, 11|         było i prawdą, ale naród to sobie rozumiał, że i wesela takie
 76     1, 11|              a przez to, że mocno w sobie podufały i rozrosły, to
 77     1, 11|      ramiona, obejmowały i podawały sobie, aż się popłakali społem,
 78     1, 11|             A da śpiewają, śpiewają sobie -~A da na smutek, Jagusiuu,
 79     1, 11|            buchały śmiechem , i coś sobie na ucho opowiadały - naglądał
 80     1, 11|             szkołę uchwalić...~- Wy sobie, Pietrze, uchwalcie i po
 81     1, 11|        łyżek zapełniały izbę, a gdy sobie już nieco podjedli i głód
 82     1, 11|           zwyczajnie kobiety, kiedy sobie podpiją i ozorom wolność
 83     1, 11|         dzień zlegnie...~- Rękę bym sobie dała uciąć, że niedługo,
 84     1, 11|      kobiece roboty robią. . .~- By sobie ino Jagusia rączków nie
 85     1, 11|       mówili, krzyczeli a dowodzili sobie przez stoły, że już jeden
 86     1, 11|              wyżalą się i odpuszczą sobie, co tam jeden drugiemu winowaty -
 87     1, 11|          zamrze się komu - pofolguj sobie, odpoczywaj, obserwuj i
 88     1, 11|             piekielne przemoże.~Tak sobie pogwarzali, gęsto przepijając,
 89     1, 11|            do tańca.~Jagustynka, że sobie już podpiła, ujęła się pod
 90     1, 11|         harowanie, za mitręgi !~Tak sobie poredzali jedni, a inni
 91     1, 12|              Zamilkł znużony, żuł w sobie żałość, a jakieś ciche,
 92     1, 12|       pierzyny, bo Łapa nie żałował sobie uciechy; powrócił zziajany,
 93     1, 12|            nie zasłużyły !~- Umiały sobie pomagać, umiały!~- Juści,
 94     1, 12|      wciągnął do kupy, usadził przy sobie i za rękę trzymał.~Dopiero
 95     1, 12|      drużbowie zasiedli razem, przy sobie, a Boryna z Jagusią ostali
 96     1, 12|          zarówno, a niewoliła, bych sobie nie żałowali; składnie jej
 97     1, 12|      rozumiem, zdaje mi się, że sam sobie obciął nogę...~- Jezus,
 98     1, 12|           Jezus, Maria! Jak to, sam sobie obciął?~- Chodźcie prędzej,
 99     1, 12|           pod progiem.~- Juści, sam sobie obciął. Bał się szpitala,
100     1, 12|          szpitala, myślał głupi, że sobie pomoże, ale twardy chłop,
101     1, 12|           ale zawzięty! Jezus, żeby sobie samemu obcinać kulasa! Prosto
102     1, 12|           lekko i wesoło, że za nic sobie miał chorobę, ino się z
103     2, 13|           Stacho ciamajda i pozwala sobie kołki ciesać na łbie, robi
104     2, 13|           Organista powiedział, bym sobie dobrał kogo do jęczmienia,
105     2, 13|           chcesz... to juści, zarób sobie...~- Bóg zapłać, weźcie
106     2, 13|          jej tak dusza, że rady dać sobie nie mogła.~Wzięła się do
107     2, 13|         między nimi. Nie spoglądali sobie w oczy, nie przemawiali,
108     2, 13|               Nie, taiła wszystko w sobie i powstrzymywała, jak mogła.
109     2, 13|          bolesny i jątrzący, ale go sobie przewłóczył przez serce,
110     2, 13|             ciężkich tulał i darł w sobie. Nieraz nocami zrywał się
111     2, 14|   podrzucała niespokojność, że rady sobie dać nie mogła. Chodziła
112     2, 14|          uprzykrzone, ale trza... a sobie tabaki... krzepkiej ino,~
113     2, 14|         jeszcze raz przepowiedziała sobie, ile i komu miała zapłacić,
114     2, 14|                wykrzyknęła.~- Niech sobie śpi, niech wypoczywa, kiedy
115     2, 14|          świat, wyspacerowała teraz sobie bękarta. A bo to raz mówiłam:
116     2, 14|   świeciłaby swoją biedą.~Poczuła w sobie taki wilczy głód pracy,
117     2, 14|            widzieć, nie rozkrwawiać sobie duszy przypomnieniem, ale
118     2, 14|      Zbladła i poczęła się trząść w sobie.~- Prawdę mówię, wałęsa
119     2, 14|           daje... a ludzie zaraz to sobie farbują na swoje.~- Mógł
120     2, 14|        miała sił, trzęsła się ino w sobie jak ta drzewina drętwiejąca
121     2, 14|             przykupnym rąbią, niech sobie rąbią, niech się wspomogą,
122     2, 15|        cosik i zawołał:~- Róbcie tu sobie, a we wszystkim słuchajcie
123     2, 15|             dobrze jednak wiedząc o sobie. Jeno Mateusz robił to prawie
124     2, 15|      wynosił nad drugie i za nic je sobie ważył, a i tę miał jeszcze
125     2, 15|             co stało. A że upodobał sobie w robocie, to się w niej
126     2, 15|             trzymasz. Zapamiętaj to sobie!~Odwrócił się i poszedł
127     2, 15| zaciśniętymi pięściami, skurczony w sobie, gotowy do skoku.~- A to,
128     2, 15|       miejscu przed kominem i grzał sobie ręce, i pogadywał z Frankiem,
129     2, 15|       wszyscy słyszeli, a mocno, by sobie każdy zapamiętał:~- Kto
130     2, 16|             Nie będę wstrzymywała w sobie, co mi tam Maciej ;~- To
131     2, 16|          tam Maciej ;~- To pyskujże sobie choćby przed całym światem,
132     2, 16|          cicho, skulona i zaparta w sobie, że jeno po dryganiu pleców
133     2, 16|       widziało czystą prawdą, bo ją sobie w głowie przekładali i tak,
134     2, 16|         gospodarz bogaty, szedł był sobie z jarmarku, gdzie przedał
135     2, 16|            serce, taki krzyk miał w sobie, taki wicher mocy, że nie
136     2, 17|         każdą nutę z osobna czuła w sobie.:. to czerwona groźna twarz
137     2, 17|            podnosiła i jakby szła w sobie, szła:.. chyłkiem pod drzewami;
138     2, 17|            jeszcze, że zmogła się w sobie i usiłowała zapomnieć o
139     2, 17|          trzyma.~- Hale, uradzajcie sobie, ale beze mnie! - myślał -
140     2, 17|            że zmilkła, przycichła w sobie i jak błędna patrzyła za
141     2, 18|      papierka herbatę, zasypał, sam sobie wziął z półki biały garnuszek,
142     2, 18|        potrafi.~Umilkł znowu, nalał sobie drugi raz herbaty, usiadł
143     2, 18|             co za wodę i ogień każe sobie płacić!- szepnęła obrażona.~-
144     2, 18|        Jacek z Woli. Przypomni mnie sobie, zajrzę tu jeszcze do was
145     2, 18|             sanie z trudem torowały sobie drogę, nawet wrony pokazały
146     2, 18|           Naści drugą, a zapamiętaj sobie. Do domu poszedł?...~Nie,
147     2, 18|            że już rady nijakiej dać sobie nie mogę. Prawda to, żeś
148     2, 18|       zrobić... cóż, kiej nie mogła sobie niczegój przypomnieć, niczegój...
149     2, 18|            milczał, przeżuwał ino w sobie tę obrazę kiej pokrzywy,
150     2, 19|         tylko poredzali, świadczyli sobie godności, jak to przystało
151     2, 19|        przez złość ino gadałem, tak sobie:.. nie, gdzieby tam zaś -
152     2, 19|     dziwowano temu. Mateusz zaś, że sobie był podpił niezgorzej, pokrzykiwał
153     2, 19|            nie dawał tego poznać po sobie.~W karczmie zaś zabawa już
154     2, 19|            odzywali, siedzieli przy sobie kupą całą, kije ino ściskali
155     2, 19|             śniegu, a dziedzic może sobie spokojnie ciąć choćby i
156     2, 19|          kiej georginia rumiana i w sobie wielce podufała, była Sochówna,
157     2, 19|       odjęło wzruszenie.~Stali przy sobie czas jakiś bez słowa, jeno
158     2, 19|      prędzej, a ukradkiem zaglądali sobie w oczy, tanecznicy zepchnęli
159     2, 19|           skoro jeno poczuł ją przy sobie, skoro przycisnął do się,
160     2, 20|          jeno z tych przytajonych w sobie złości i z łóżka się podnieść
161     2, 20|      powiadano przódzi, rozważał to sobie, układał, do kupy ściągał,
162     2, 20|          Cięgiem czuła jego oczy na sobie, cięgiem, że już wytrzymać
163     2, 20|          zamknął i klucz nosił przy sobie.~Nacierzpiała się ona, nacierzpiała!
164     2, 20|            jakiej, zapamiętajcie to sobie.~- Bójcie się Boga, a dyć
165     2, 20|         zostali sami, kazał mu przy sobie siadać, odchrząknął, tabaki
166     2, 20|             usiłowań nie zatracił w sobie nieufności i prawie mimo
167     2, 20|             całkiem nie stworzyłaby sobie.~A Rocho, że to dobry był
168     2, 20|         pykał z fajki w komin i coś sobie myślał głęboko, bo prawie
169     2, 20|          morgach, to dziewczyna tak sobie rachowała, że Szymek miał
170     2, 20|            nie on, Boryna! Rachował sobie, że zwózka zwózką, sprawa
171     2, 20|   przychodziła, nic nie dał znać po sobie i wyszedł w podwórze. Chłopaki
172     2, 21|              szeptała twardo, moc w sobie wzbierając i cierpliwość.~
173     2, 21|         pofolguj, Jezu! - jęczała w sobie podnosząc rozpalone nigdy
174     2, 21|          drewek, iż ledwie mogła je sobie zadać, stary też narządził
175     2, 21|            chwilami, jako dźwiga na sobie zimę, śniegi, wichry, cały
176     2, 21|      okrwawioną, przesmutną duszą w sobie, i zawsze do końca świata
177     2, 21|     jękliwym głosem, ćwierkała je w sobie porwanymi słowy kiej ten
178     2, 21|        ojcowe.~A stary przyszykował sobie spanie i cicho zapytał:~-
179     2, 21|        pomarkotniały i narządziwszy sobie spanie legł cicho, Hanka
180     2, 21|         okazji nie popuści... Moc w sobie poczuła niezmożoną do walki
181     2, 22|          wiada, co rzec, bo podobne sobie kiej te gąski w stadzie,
182     2, 22|          słowa i dech nawet tając w sobie, bych ino nie przerwać tego
183     2, 22|       przymusił; koń robił, jeno że sobie to miał za krzywdę i zapamiętał
184     2, 22|         dziwuje się i nie wie sam o sobie, czy jest-li w żywych jeszcze!~
185     2, 22|      bliźniemu i poratunku.~Żył też sobie cicho, spokojnie i szczęśliwie
186     2, 23|           samotność, by oddawać się sobie na śmierć, do dna dusz,
187     2, 23|            się odnajdą, przepadną w sobie i w świętej tajemnicy poczną,
188     2, 23|             krzykiem pożądań padali sobie w ramiona zwierając się
189     2, 23|          się a bezwolni, zgubieni w sobie a niepamiętliwi, pijani
190     2, 23|         jakby spostrzegając ją przy sobie.~- Dyć to ja! - odparła
191     2, 23|            siebie, barzej szukali w sobie ostoi jakiejś, barzej przepierali
192     2, 24|            z miejsca, baby zaś jęły sobie trepami podsuwać zapaskę,
193     2, 24|        umilkł, że rozglądali się po sobie, jakby przecknięci z głębokiego
194     2, 24|      wszyscy odstąpili, naklęła, by sobie ulżyć złości, skłóciła się
195     2, 24|             rozdeptane, gasiła je w sobie z rozmysłem, siłą przypominków
196     2, 24|          grzeszną była. Krzyczała w sobie rozpalonym, opłyniętym krwią
197     2, 24|            jeszcze Antka, naprawiał sobie but pod oknem, nie spojrzał
198     2, 24|        jakoby się całkiem wściekł w sobie. Na robotę nie chodził,
199     2, 24|          Antek ani usłuchał, ni dał sobie co mówić, zapamiętywał się
200     2, 24|           dychał, rozdmuchując ją w sobie niby zarzewie, bych płomieniem
201     2, 24|           nutą, że dziwnie osłabł w sobie, senność go ogarniała i
202     2, 24|    pokrywającej lód.~Zmiękł znowu w sobie i niewypowiedziana ciężkość
203     2, 24|             dla próby ostatniej, by sobie nie oszczędzić żadnej boleści
204     2, 25|        stron, że już nie można było sobie dać rady z wodą, waliła
205     2, 25|           sprawy naród burzył się w sobie i coraz niecierpliwiej wyglądał
206     2, 25|             na całą wieś, powiedali sobie, że ktosik ano już słyszał
207     2, 25|            dnia powrócił; powiadali sobie we wsi na ucho, że u rejenta
208     2, 25|              jeno się tak ozeźlił w sobie, że o bele co gniewem buchał
209     2, 25|             chałupie cięgiem, jakby sobie oboje w nim upodobali, zmagając
210     2, 25|            była pieściwiej, i już w sobie była zgoła delikatniejsza
211     2, 25|         płaciła złem, prawda, ale w sobie była zestrachana cięgiem,
212     2, 25|             nie jest tym, jakiego w sobie umiłowała - dziki, szarpiący
213     2, 25|      najprędzej ją puścił i poszedł sobie.~Właśnie teraz snuło się
214     2, 25|         pragnieniem utopienia się w sobie - ale nie poredzili, bo
215     2, 25|          pocieszenia. jakie chcieli sobie powiedzieć i nie poredzili.~-
216     2, 25|      rozpękało z bólu, dusiła się w sobie i chciało się jej krzyczeć
217     2, 25|     wieczornych, zapominali zgoła o sobie, a jeno się snuli po drogach,
218     2, 25|            zważając na radzących, o sobie pomyśleć, swoje uradzić,
219     2, 25|            chleb i śledzie.~Ale gdy sobie podjedli a podpili, przestygli
220     2, 25|            żegnał się i skrzepiał w sobie, boć już i Mateusz, Kobus
221     2, 25|         bezwiednie zatapiając się w sobie.~Tłum wciąż się zwiększał,
222     2, 25|           Naraz ucichł, przypomniał sobie z nagła wszystko i rzucił
223     2, 25|          szumnie. Zaczęli opowiadać sobie różności, a przechwalać
224     2, 25|        długo patrzał w Antka, jakby sobie nie wierząc, aż głęboka,
225     3, 26|          cosik, a tak się trzęsła w sobie, że ani weź naleźć różańca,
226     3, 26|     szerokich chałup, co jak kumy w sobie wielce podufałe, przysiadły
227     3, 26|           torbecki. Jakże, uciułała sobie tyla, że musi starczyć na
228     3, 26|        przychodzi na nią, to wzięła sobie przypominać, czy aby czego
229     3, 26|     kłopotać się cudzymi, a chałupę sobie mierzić.~Aby się to mogło
230     3, 26|           cały staw.~Kolebała się w sobie przez chwilę, ale chęć obejrzenia
231     3, 26|             zwołały.~Tłumaczyła tak sobie wchodząc do kościoła otwartego
232     3, 26|     słyszała pogwary, rozdygotana w sobie strachem coraz zjadliwszym,
233     3, 26|             wszystkich zakatrupię i sobie co złego zrobię...~Tak się
234     3, 26|          drugich wsiach, boć kużden sobie przódzi obrobić musi...~-
235     3, 27|          ale bezwolnie przygładziła sobie włosy i zajrzała w lusterko,
236     3, 27|             ni miejsca, ni rady dać sobie nie mogła.~Do tego zaś często,
237     3, 27|            że nawet nie umiałaby go sobie teraz przypomnieć, jak człowieka
238     3, 27|    oglądając. Powiedziałem, jako tu sobie zmyślnie poczynacie.~- Rzekł
239     3, 27|            i mocno, aż struchlała w sobie.~- Dyć jestem. Nie ruchajcie
240     3, 27|        Zgromiła, tak roztrzęsiona w sobie, że jej się płakać chciało.
241     3, 28|           żeście aż tylego wieprzka sobie kupili! - zaczął z przekąsem.~-
242     3, 28|             że jego!~Skrzepła już w sobie, nabrała mocy do walki.~-
243     3, 28|        oblatywał rozważając cosik w sobie i kalkulując, bo wstał rychło
244     3, 28|             ptaszki, zarzynajcie go sobie i zjedzcie, wasza wola...
245     3, 28|         grzychem pokumać, bych jeno sobie pofolgować i użyć! - rzekła
246     3, 28|           gniewnie, ale zdzierżał w sobie ostrą odpowiedź, boć wiedział,
247     3, 28|             pono niejeden poczuł na sobie moc jej złych ślepiów, niejednego
248     3, 28|        nikto nie da...~Przypomniała sobie własne, niedawne nędze i
249     3, 28|             siarczyście.~Popatrzyli sobie w oczy z bliska i z taką
250     3, 28|           pomagała... Zapamiętaj to sobie!... -wrzeszczała rozsrożona.~
251     3, 29| pokrzywdzonym narodem, jeśli on sam sobie sprawiedliwości nie wydrze!...~
252     3, 29|          głowie, a powstrzymując na sobie babski napór, że strażnicy
253     3, 29|           skapywały gorące...~Ale w sobie byli wszyscy spokojni, z
254     3, 29|            śpiesznie, przypominając sobie z nagła o śniadaniach i
255     3, 29|             rozpłakaną.~- A czym to sobie u was zasłużyłam na tyle
256     3, 29|          chłop kiej smok. Cóż to ma sobie żałować?!~Hance przyszedł
257     3, 29|             to jakiś stroik, któren sobie szykowała na święta wespół
258     3, 29|         ostatnią ćwiartkę, a musiał sobie narządzić jakie takie święcone,
259     3, 29|         kopy i nuż dopiero okazywać sobie i przechwalać się piękniej
260     3, 30|             pacierza, trzęsła się w sobie tak zalękniona, jakby to
261     3, 30|       każden człowiek krzyżuje Go w sobie, nie pomnąc na Jego rany
262     3, 30|      poczuła się spokojna i dufna w sobie.~Rozglądała się za swoimi
263     3, 30|        Przyjdę rano... odpocznijcie sobie: strząśliście się mocno...
264     3, 30|          się widział i kiej na obcą sobie spoglądał, nie bardzo słuchając
265     3, 30|        poczuciem krzywdy! Nie mogła sobie popuścić duszy tam przy
266     3, 30|             z sikawkami, sprawiając sobie śmigus, albo przyczajone
267     3, 30|    kuntentność, a sprawdzając cosik sobie za stanikiem.~- Czy aby
268     3, 30|      odrosłe od ziemie, a poczynają sobie niby parobki.~Pod zachód
269     3, 30|            przygrzeje...~Dygotała w sobie, paliły ją oczy, zaś omdlałe
270     3, 30|             u kogo na Budach?~- Tak sobie ino chodziłam, święto przeciek.
271     3, 31|         łbie zamroczyło; przemyjcie sobie ciemię święconą wodą, to
272     3, 31|              może już wstanę...~- O sobie teraz pamiętajcie, a roboty
273     3, 31|             rok czwartego, poprawim sobie wtedy i odbijem! - żartował
274     3, 31|             mu wywodzić.~- A pilnuj sobie, od tegoś postanowiony,
275     3, 31|            cicha, jak to dzieciątko sobie ostawione.~Na wsi też pustką
276     3, 31|            sił nabrać, nie żałowała sobie tłustego jadła ni jajków,
277     3, 31|     żegnając się raz po raz, kazała sobie wróżyć, nie bacząc na ludzi
278     3, 31|             nie pomoże, jeno on sam sobie, wspierając jeden drugiego
279     3, 31|        lekciej, chłopy zaś za honor sobie miały, co im sam dobrodziej
280     3, 32|             Wczoraj mi rzekł, myślę sobie, jutro do dnia skoczę i
281     3, 32|            z przełazu.~- Zadufana w sobie, jakby już na całej gospodarce
282     3, 32|        zbrakło jej sił, że opadła w sobie kiej ten kamień ciężki Już
283     3, 32|             i wróci! - potwierdziła sobie przystając nagle.~Płomień
284     3, 32|             U siebie jezdem, byście sobie to baczyli...~- Niech ociec
285     3, 32|         roboty, zebrała się jakoś w sobie i, poniechawszy robót, wybrała
286     3, 32|           ino wlazło. ~Kulasy byłby sobie połamał w żerdkach, kieby
287     3, 32|              zaś oderwane podpory i sobie ostawione, na pastwę złej
288     3, 32|            z niej biednemu, że może sobie zdychać z głodu, kaj mu
289     3, 32|       wszystkie czekając, że skoczą sobie do kudłów, ale one jeno
290     3, 32|          ale one jeno przewlekły po sobie srogimi ślepiami. Dobrze,
291     3, 32|             a tak czysta i drżąca w sobie, kiej ta dziewczyna do pierwszej
292     3, 32|           niekiej, snadź la ulżenia sobie w kuntentnościach, śpiewem
293     3, 32|          gwarzą, cieszą się, w oczy sobie zaglądają, cisną się do
294     3, 32|             udźwignie... Nakazywała sobie czując zarazem, jak w niej
295     3, 32|            wypytywał.~Kiedy zaś już sobie podjedli do sytu, ruszyli
296     3, 32|           krzywdy jakiejś i zabić w sobie smutki a żale.~Ale cóż,
297     3, 32|     natknęła się na Hankę: zajrzały sobie w oczy przeszklone łzami
298     3, 32|      przystawały wpodle, zezując ku sobie wyczekująco, gdyż ustępowała
299     3, 32|           opuszczenie kłoniły je ku sobie coraz bliżej... jeno co
300     3, 33|              Jezus! Ani pomyślała o sobie. Popłakując a szarpiąc się
301     3, 33|         Popłakując a szarpiąc się w sobie, znalazła się u Borynów.
302     3, 33|            pókiś mu miła. Pomiarkuj sobie i do głowy weź, coć mówię,
303     3, 33|           Kiejście taki majster, to sobie stawiajcie, ja z próchna
304     3, 33|           iż się ozgniewa i pójdzie sobie.~- Głupi, przeciech ja ino
305     3, 33|         Głupi, przeciech ja ino tak sobie powiedziałam, przez złości! -
306     3, 33|         tymi babami! - srożył się w sobie.~Obiad się dopiero dogotowywał,
307     3, 33|            przez dobroci, że łamała sobie głowę, co mu się stało,
308     3, 33|      chałupy przyniósł. Dyć odparzy sobie kłęby w tym gnoju, zgnije!
309     3, 33|            jeno ślipia obleciały po sobie, a kobiety się sczerwieniły
310     3, 33|        bydlątka nie dam. Zapamiętaj sobie.~Zatrzepał rękoma, kiejby
311     3, 33|            trzy ruble.~- Schowajcie sobie! Jakoś se poredzę.~- Weźcie,
312     3, 33|            jakby każdy grosik pruła sobie z wnętrzności.~Pieniądze
313     3, 33|           dziadówkam ino... Łkała w sobie cichuśkim, żalnym skrzybotem,
314     3, 33|             a gorzałką przysposobił sobie świadków, jakich mu było
315     3, 33|          ludziach w oczy świarczyli sobie przyjacielstwo, witali jak
316     3, 33|              Niemcy łysnęli jeno po sobie ślepiami, a nie odrzekli,
317     3, 33|            nie pozwolą. Nie poredzi sobie inaczej i przedać musi choćby
318     3, 33|              Chodzili rozdygotani w sobie upatrując jeno, kogo by
319     3, 33|        Balcerkowa z Gulbasem kudłów sobie nastrzępili o prosiaka,
320     3, 33|            było wszystko znieść i w sobie schować na później, do sposobnej
321     3, 34|        Juchy te chłopaki, wymyśliły sobie co niebądź la zabawy. Żadnych
322     3, 34|         hula cięgiem, pije, stodołę sobie postawił, konia przykupił,
323     3, 34|           iść słuchać pod okno.~- O sobie jeszcze co takiego usłyszy,
324     3, 34|                A czekajcie i róbcie sobie, co chcecie, mnie już dosyć
325     3, 34|           muszą tutaj ostać i jakoś sobie radzić:~- A bo już wytrzymać
326     3, 35|          nie Hanka, już by co złego sobie zrobiła... Juści, jedna
327     3, 35|             naciskiem.~- Nowe dybki sobie szykują. Rozwydrzyły się
328     3, 35|     rajcowanie, każden się stulał w sobie i krzepą wzbierał. ~Na kopcach
329     4, 37|         żałobnej cichości, do cna w sobie struchleli z onej Bożej
330     4, 37|           pokazywał frasobliwą, a w sobie cosik drugiego taił, gdyż
331     4, 37|         trzepotem.~Hanka, nie mogąc sobie nikaj naleźć miejsca, poszła
332     4, 37|            ma zapis! - przypomniała sobie. - Całe sześć morgów! Złodziejka
333     4, 37|      krzyknęła porywczo:~- A pyskuj sobie choćby przed całym światem;
334     4, 37|         naród, tak ci medytował i w sobie rozważał, a patrzył smutnie
335     4, 37|      chudziaczek, pomarł!~Śmierć go sobie wybrała, jako wilk wybiera
336     4, 37|           się do upodoby, świarcząc sobie przyjacielstwa i raz w raz
337     4, 37|           po łbach a spozierając po sobie znacząco, że widząc, jako
338     4, 37|            że to już niejeden, bych sobie ulżyć, piosneczką huknął
339     4, 38|                  Nie póde... Już to sobie z dawna umyśliłem... Co
340     4, 38|             Jak nie mam, to z jelit sobie nie wypruję.~- A wypruj
341     4, 38|             nieodstępnie, długo coś sobie ważył, aż zapytał:~- Jaguś,
342     4, 38|          mój gront odpiszą, to radę sobie dam! - przechwalał się sierdziście.~-
343     4, 38|      wszyćko nam odpisze. Weźta ino sobie dobrze do głowy! Tylachna
344     4, 38|           gospodarka. Miarkujta ino sobie...~Kowal raz jeszcze powtórzył,
345     4, 38|            a chociaż się kurczyła w sobie, roztrząsał nią taki dziwny,
346     4, 39|         chwili patrzy a was i myśli sobie: na ludzim ich wywiódł,
347     4, 39|            o tobie. Nawet gotów był sobie zrobić co złego, abych cie
348     4, 39|            cały świat! Wymiarkuj to sobie i ze mną się nie równaj,
349     4, 39|             o te morgi, a to je weź sobie i nachlaj się nimi!~Rzekła
350     4, 39|     schodząc z pól o zmierzchu, już sobie o tym rozpowiadali; juści,
351     4, 39|            przyjacielsko:~- Źleście sobie poczęli z Jagusią! Już na
352     4, 40|            i poredzają! - próbowała sobie wyrozumieć, lecz skoro jeno
353     4, 40|             go wam przywieść, to go sobie macie...~- A mam! Mam! -
354     4, 40|           by się to spodział. Jużem sobie układał w głowie, jak się
355     4, 40|          pogwizdywał.~- Zarobiliśta sobie na gościniec. Rocho powiadał,
356     4, 40|            dłużył, co już nie mogła sobie poredzić. Przeszło bowiem
357     4, 40|          oczy i wyczekująco, ale on sobie wszyćko poukładał w głowie
358     4, 40|        buczał nieustannie.~Spomniał sobie, jak to jeszczek niedawno
359     4, 40|        przemóc, bo to mógł zdusić w sobie kuntentność, która go przepalała?~
360     4, 40|       Jestem i ostanę!~Prężył się w sobie, gotów dźwignąć się na to
361     4, 40|          przemógł hardość, zdusił w sobie ambit i pychę patrząc w
362     4, 40|      prostując się rzucił ostro sam sobie:~- Skończyło się psie wesele! -
363     4, 41|          zaorania. Jurzył się też w sobie coraz barzej i nie wiada
364     4, 41|        przysiadł na progu skręcając sobie papierosa.~Młoty wciąż biły
365     4, 41|           ułożę...~- Obaczycie, jak sobie radę dawał będę! - gadał
366     4, 41|            nad stawem wagując się w sobie, w którą stronę pójdzie,
367     4, 41|            Bóg broni, rady nie mogę sobie dać z nimi. Patrz, jak się
368     4, 41|             kamieniu - Siadajże, to sobie pogadamy! Śliczna pora!
369     4, 41|        podwórza dopiero przypomniał sobie Jagusię i spiesznie do niej
370     4, 41|            Milczeli stojąc tuż przy sobie, biedro w biedro. Księżyc
371     4, 41|            stodołę.~Usadził ją przy sobie na miedzy i jął przygarniać
372     4, 41|           Bo kiej znowu siedli przy sobie, już im tak cosik omroczyło
373     4, 41|          księżyc; więc burzył się w sobie i chłódł, przejęty dziwną
374     4, 41|             pierwej ruszy i pójdzie sobie precz.~A w Jagusi jakby
375     4, 41|         miejsca; jeszcze stali przy sobie dysząc jeno ciężko a poglądając
376     4, 41|        ślepiami, a kieby szukając w sobie tych jakichś słów najbarzej
377     4, 41|         wracał do chałupy; nie mógł sobie darować tego, co się stało,
378     4, 41|         końcu przyszedł do tego, co sobie rzekł uroczyście, jakby
379     4, 41|            co spojrzał na wieś i co sobie wziął w myśle, jako pójdzie
380     4, 41|              dopomóż! Zapamiętaj to sobie! - krzyczała klękając przed
381     4, 42|             się poddrzewami; macała sobie drogę kijaszkiem i chodziła
382     4, 42|         zatykało. Chodził układając sobie w głowie po porządku, co
383     4, 42|           Gniazdko gotowe, nasadźże sobie kokosz...~- Dyć jutro ślub
384     4, 43|           się buda zatrzęsła, myślę sobie, pędzą na paśniki i świnia
385     4, 43|            całkiem drugim, poczynał sobie przemyślnie, nosił się godnie
386     4, 43|          ręce korale.~- Wsadźcie je sobie gdzieś, stoję o wasze podarunki
387     4, 43|        któren się pręży i wzbiera w sobie... a noc stąpała przez nią
388     4, 44|         odezwał, każden coś ważył w sobie, kuląc się jeno, jakby pod
389     4, 44|           rozjuszone indory skakały sobie do oczów, ślepe już i głuche
390     4, 44|          podrętwieli spozierając po sobie niemo i bezradnie, ani w
391     4, 45|           może.~- Ja wiem, że każdy sobie rzepkę skrobie, ale i bez
392     4, 45|          ruszył ku domowi miarkując sobie po słońcu, jako musiało
393     4, 45|          ojcowsku i usadziwszy przy sobie rzekł wielce łaskawie:~-
394     4, 45|            muchami. - Zapamiętaj to sobie, Jasiu! No, mówię, zapamiętaj! -
395     4, 45|            ale mógł się to zebrać w sobie, kiedy jakaś dzieuszyna
396     4, 45|            bliska i kiej poczuła na sobie jego spojrzenie, to dziw
397     4, 47|             księży byk, to niech go sobie doją! - wykrzykiwał.~Młynarzowa,
398     4, 47|           raz o Jagusię, sielnie ją sobie chwaląc.~Antek pomiarkowawszy,
399     4, 47|       jedynego... Ino me ostaw przy sobie, a służyła ci będę za tego
400     4, 47|         niańki nie potrzebuje i sam sobie poradzi nos obetrzeć!~Jagusia
401     4, 48|            pod moim dachem sposobił sobie kochanicę, nie chcę dożyć
402     4, 48|             nic zdrożnego! Myślałam sobie zawsze, że skoro mój syn
403     4, 48|            mówi, rozumiesz? Z palca sobie tego nie wyssałam. ~- Bajki,
404     4, 48|           może to i prawda! Mama by sobie tego nie stworzyła.~Z okien
405     4, 48|            wosku im sprzedam, niech sobie tylko dokupią blichowanego.
406     4, 48|      przewiny, nie poredził tylko w sobie zbudzić do niej gniewu i
407     4, 48|      żałośliwych wzdychów topniał w sobie kieby śnieg pod tym zwiesnowym
408     4, 48|           od własnych żarów i nic o sobie nie wiedzące.~Nie wiedzieli
409     4, 48|        takiego, czego nie poredziła sobie przypomnieć - i tak cięgiem
410     4, 48|          zmizerowana, trzęsła się w sobie z żałości, a łykając gorzkie,
411     4, 48|           zamrę! - myślała czując w sobie jakby poczynanie się śmierci,
412     4, 49|            Wypędziliście Szymka, to sobie tera sami róbcie! Jemu ta
413     4, 49|           juści zrobił krzywdę, ale sobie najgorszą! - mówili poniektórzy
414     4, 49|             zdumieniu spozierali po sobie.~- Już cała parafia mówi
415     4, 49|            Maciej? Wspomnijcie jeno sobie!~- Całej wsi przyjdzie pokutować
416     4, 49|        przygniecie! Wymiarkujcie to sobie dobrze! A niechże tu każdemu
417     4, 49|         zazdroście, że chwiał się w sobie z pojękiem niby drzewo targane