Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |               wolna, kopiąc leniwiej, jako że nikt nie pilił i nie
  2     1, 2 |              musi się skończyć bitką, jako że do niej Boryna był skory
  3     1, 2 |             ręką..." Nie chciałem ja, jako że zimą roboty nijakiej,
  4     1, 2 |       przekładać, żeby się wstrzymał, jako w pierwszej złości zawsze
  5     1, 2 |             przeżuwając a postękując, jako to jest zwyczajnie u bydlątek.
  6     1, 3 |             już była. Podlejsze krze, jako leszczyna, to karłowata
  7     1, 3 |        świadków, to się zeźlił zarno, jako że skory był do złości,
  8     1, 3 |      wybieloną izbę.~Jacek, już teraz jako woźny, boso, w modrych portkach
  9     1, 3 |             była i głowa przy głowie, jako ten zagon pełen maków czerwonych
 10     1, 3 |               przed tą Częstochowską, jako świnia jej, i żegnała się,
 11     1, 3 |               piersi, że prawda jest, jako ją ukradł z pastwiska Kozioł,
 12     1, 3 |        wywodzić krzywdy swoje i żale; jako służyła u Boryny i pracowała,
 13     1, 3 |              co? Abośta nie skamłali, jako ten pies przed drzwiami,
 14     1, 3 |               przekonywać, aż w końcu jako ostatni dowód rozpowiła
 15     1, 4 |             odebrał takie spojrzenie, jako ten pies, któren się tam
 16     1, 4 |              że widział się wszystkim jako ten anioł płynący na tęczy...
 17     1, 4 |               mocno pieniądz i długo, jako że tak czynili gospodarze,
 18     1, 4 |              z kościoła - szły wolno, jako że i gęsto było narodu na
 19     1, 4 |           rozglądała się po ludziach, jako że wzrostem równa była i
 20     1, 4 |              groźnie, przeżegnał się, jako że już było po obiedzie,
 21     1, 4 |             Kowal by strzelbę zrobił, jako to i borowemu zmajstrował
 22     1, 4 |          wymiarkuje sama, ino żyje se jako ten cień padający od człowieka...~-
 23     1, 4 |            pogadywali...~Basy buczały jako ten bąk, kiej się wedrze
 24     1, 4 |               chusty, że widziały się jako te malwy rozkwitłe, a że
 25     1, 4 |       wielgiej nie było, bo i okazji, jako to przy weselach bywa abo
 26     1, 4 |       wykrzykiwali, a Jambroży, spity jako bydlę, wylazł na środek
 27     1, 4 |        strachem a zdumieniem słuchał, jako całego rubla przepił - którego
 28     1, 4 |           całego rubla przepił... żeś jako to bydlę abo i gorszy!...
 29     1, 5 |                  Ale chciwie słuchał, jako że każden rad się czegoś
 30     1, 5 |                Lipce martwiały równo, jako te pola okólne, co wyczerpane,
 31     1, 5 |            leżały i cichości tężenia; jako te drzewiny nagie, poskręcane,
 32     1, 5 |              stać abo przed drzwiami, jako te pieski... - powiedział
 33     1, 5 |               czapę i poszedł rychło, jako że i czas było spać bacząc
 34     1, 5 |          gąsiorów, cięgiem syczących, jako te żmije.~Pochwalili Boga,
 35     1, 5 |              co wisiały na żerdkach i jako te maki były czerwone, że
 36     1, 5 |         cisnęły.~A w podle rzeźników, jako te braty rodzone, stali
 37     1, 5 |              po gospodarsku, nie tak, jako te Żydy, co wykrzykują,
 38     1, 5 |              herbatę - a insze jadło, jako to: kiełbasę prażoną, kapustę,
 39     1, 5 |           święta monstrancja; a modre jako to niebo po deszczu; a białe;
 40     1, 5 |               wsi widziały się ledwie jako to wilczych ślepiów migotanie.~
 41     1, 6 |             jesienne martwe noce - bo jako ta ziemia święta była Jagusina
 42     1, 6 |          święta była Jagusina dusza - jako ta ziemia. Leżała w jakichś
 43     1, 6 |             martwa a nieśmiertelna, i jako tę ziemię brał wicher każdy,
 44     1, 6 |          niósł tam, gdzie chciał... i jako tę ziemię o wiośnie budziło
 45     1, 6 |             musi; jest, bo musi... bo jako ta ziemia święta, taką była
 46     1, 6 |            taką była Jagusina dusza - jako ta ziemia!...~I długo tak
 47     1, 7 |        stanęły pod wodą, a kapuśniska jako te wyspy czerniały się grzbietami
 48     1, 7 |          kobiety na drugi koniec wsi, jako że lekująca była i znająca
 49     1, 7 |      trzaskały noże o głąby, a główki jako te kule raz wraz padały
 50     1, 7 |               boskie, i czuje krzywdę jako i człowiek... Pan Jezus
 51     1, 7 |              rzetelnie, bo zaraz Zły, jako ten jastrząb paskudny, co
 52     1, 7 |         racicami w piach a tarzał się jako to bydlę, że taka kurzawa,
 53     1, 7 |              łamać chojarów a wiater, jako że to jeno parob piekielny,
 54     1, 7 |           huczał, i hurkotał po borze jako ten głupi.~Ciemność się
 55     1, 7 |               mięsa... ale Pan Jezus, jako że był litościwy i krzywdy
 56     1, 7 |             rozpusta, i obraza boska, jako i w te czasy bywa.~Wychodzi
 57     1, 7 |                Taka dobra moja prawda jako i Rochowa! - poczęła się
 58     1, 8 |             poszedł na wieś do wójta, jako że i mroczeć poczynało.~-
 59     1, 8 |            były pod powałę i rozrosłe jako te grusze na miedzach, ale
 60     1, 9 |             modre i stojał nieruchawy jako ten głupi i serce mu się
 61     1, 9 |                 chlipał i zanosił się jako ten ptaszek duszony w sidłach,
 62     1, 9 |               i pamięć umarła dawno - jako i te dnie ich, i czasy,
 63     1, 9 |         Pieter i na przezwisko Socha, jako i mnie jest.- A potem dziedzic
 64     1, 9 |         straszno umierać, nie, bo - ~"Jako ci ptaszkowie, co pod zimę
 65     1, 9 |         strudzona do Jezusa podąża...~Jako te drzewiny, w nagości stojące
 66     1, 9 |             przyobleczenie wieczne...~Jako tę ziemię rodzącą a strudzoną
 67     1, 9 |            żałość a turbacja!~I złość jako te osty się pleni, i w bory
 68     1, 9 |               próżne jest i daremne - jako to próchno, jako te pępuszki,
 69     1, 9 |            daremne - jako to próchno, jako te pępuszki, co je na wodzie
 70     1, 10|        poderwało z miejsca, że pognał jako ten wicher, ni się obejrzał
 71     1, 10|               po raz a coraz ciszej - jako ten pacierz, bych go nie
 72     1, 10|              mu ino oczy świeciły się jako te wągliki, a kuł żelazo
 73     1, 10|      przysiadł i cierpliwie wykładał, jako tam stoi, i pytał, a dzieciska
 74     1, 10|          drugie rwały się odpowiadać, jako te indory, kiej je kto podrażni...
 75     1, 10|          nikomu, ino to nosić w sobie jako zarzewie, jako ten ogień
 76     1, 10|          nosić w sobie jako zarzewie, jako ten ogień żywy, któren aż
 77     1, 10|           Zmierzch sypał się na wieś, jako ten popiół niewystudzony
 78     1, 11|      kwiatuszków, to cudaków różnych, jako: kiedy psy gonią owce, a
 79     1, 11|            druhny prowadziły Macieja.~Jako ten dąb rozrosły w boru
 80     1, 11|       ścianach łbem orał albo drugich jako ten baran trykał - co i
 81     1, 11|          posypały się srebrne ruble i jako te listeczki na jesieni,
 82     1, 11|   przyjacielstwa używaj, duszę ciesz! Jako tej świętej ziemi Pan Jezus
 83     1, 11|               i stodoły pełne ważnego jako to złoto zboża, co ino na
 84     1, 11|          kłębiła się w tych brzaskach jako w sennym widzeniu i przepadała
 85     1, 11|     skokliwymi przyśpiewkami sadzone, jako te pasy nabijane, a pełne
 86     1, 11|               kiej miedze, rozłożyste jako te grusze Maćkowe, huczne
 87     1, 11|            zabijackie i nieustępliwe, jako te chłopy, co zwarci w kupę
 88     1, 11|            dobrości pełne i kochania, jako chmura gradowa z nagła spadające,
 89     1, 11|           poszumów, okwietnych sadów; jako te pola o wiośnie rozśpiewane,
 90     1, 11|               że ani się spostrzegli, jako się już przecierało na wschodzie
 91     1, 11|            hulał, że się już zdawało, jako te drzewa i ludzie, ziemia
 92     1, 11|              baraszkował i trząsł się jako ta żydowska broda na wietrze,
 93     1, 12|            jeszcze światełko maleńkie jako ten robaczek świętojański,
 94     1, 12|               ciche, nieśmiałe skargi jako te ptaszki ustałe, tłukły
 95     1, 12|        jasności skrzącej, migotliwej, jako złote pajęczyny po ścierniskach,
 96     1, 12|        utrudzeniem a w cichości, albo jako ten kamień, co pada w topiel
 97     1, 12|            się z cicha przechwalał... jako siekierę dobrze wyostrzył...
 98     1, 12|               i niesła się we światy, jako ten ptaszek Jezusowy, kołowała
 99     1, 12|           pachnące wleką się cięgiem, jako te mgły, dzwonki brzęczą
100     1, 12|              grzmiała z nową siłą, że jako łan, uderzony wichurą, ino
101     2, 13|               tłukła po sinych dalach jako ten zwierz srogi i głodny,
102     2, 13|          obleciały ziemię ze skowytem jako te psy węszące tropu, gryzły
103     2, 13|                to sypały się barwione jako te żużle stygnące - a wszystkie
104     2, 13|       przestanku. Dnie to tam jeszcze jako tako człowiek strzymać wstrzymał,
105     2, 13|              chałupy, iż się wznosiły jako te śniegowe kopice, buchające
106     2, 13|                 Kobieta niektóra jest jako ten pies zwleczony, pójdzie
107     2, 13|             doznał, i przepowiadał że jako ten pacierz niezapomniany!
108     2, 13|               przygarniała się nieco, jako że kupcy przyjść mieli i
109     2, 13|            stąd iść... Hej! Uleciałby jako ten ptak, we wszystek świat
110     2, 13|            chwiać i po karczmie nosić jako te światła. Mróz go przeszedł
111     2, 14|         śniegami.~- Z tegom wyrosła i jako ten wiater nie będę się
112     2, 14|           nieobyczajnie było siedzieć jako ten mruk.~- Tak, parafia
113     2, 14|                a serce się jej tłukło jako ten ptak przetrącony, a
114     2, 14|               ni bronić się poradzi - jako ta drzewina skrzytwiała
115     2, 15|             go było pełno, zwijał się jako ten szczygieł przy konopiach,
116     2, 15|               mimo, krzesząc ślepiami jako te dwa wilki rozsrożone.~
117     2, 15|             krzyczy, wrzeszczy, lata, jako te sroki na płocie, wy słowo,
118     2, 15|            grały w czerwonych wargach jako sznur paciorków... rodny
119     2, 15|             rzekł do drugich:~- Głupi jako ten psiak, co nie mógł ugryźć
120     2, 15|         wnątrzu całkiem było różnie - jako w tej wodzie bystrej i głębokiej,
121     2, 15|            nie wypowiedzieć!~Czuł się jako to drzewo rodne, obłamane
122     2, 15|           głębokim bełkotem, pluskało jako ta woda bieżąca, rozlewało
123     2, 15|                poza ludźmi i czuł się jako ten ptak obcy, strachliwy
124     2, 15|             tak na wnątrzu rozciepany jako to drzewo samotne na wichurze ,
125     2, 15|            Dominikowa przytwierdziła, jako się to często przytrafia
126     2, 16|            długachne, że widziały się jako te lechy w sadzie, na których
127     2, 16|         oczami, że zaraz pomiarkował, jako w tym jest dla nich coś
128     2, 16|              siebie to światło czyste jako ten ogień święty, pleniący
129     2, 16|           ogień święty, pleniący złe, jako sakrament.~A gwiazda olbrzymiała,
130     2, 16|      rozdzierały ciemności, a za nią, jako te służki wierne, wychylały
131     2, 16|           głęboko wzruszonym głosem:~-Jako to stała się nam nowina,
132     2, 16|               chociaż pogany i czarne jako te sagany, a serca mieli
133     2, 16|             zrywały i niesły we świat jako ci ptakowie, aż do tej ziemi
134     2, 16|           skrzybotu?... Człowiek jest jako ten ptak bezbronny, na świat
135     2, 16|           Sygnaturka wciąż dzwoniła i jako ten ptaszek świergotała
136     2, 16|         kosteczka, a serce tłukło się jako ten ptak, gdy mu dla swawoli
137     2, 16|             ten przeszył ją lubością, jako tym ostrzem przesłodkim,
138     2, 17|              z jej pamięci wszystko i jako ten ptak niesła się duszą
139     2, 17|            narodem, aż się przychylił jako ten łan, a nad nim wieją
140     2, 17|          kołowali po miedzach sprawy, jako te zmyślne psy owczarskie,
141     2, 19|       krewniactwa się z nim wypierał, jako że parob był niepoczciwy
142     2, 19|           swoje morgi.~Powiadali też, jako i Stacho Płoszka, mający
143     2, 19|             wsi roboty, ci to właśnie jako zbawienia czekali na te
144     2, 19|         pięściami w stół i ciepał się jako ten ptak, którego przezwisko
145     2, 19|           widniał z osobna i wyraźnie jako ten bór, z którego nie wydzielisz
146     2, 19|              i równych było niewiela, jako że co najpierwsi u wójta
147     2, 19|          modrymi, jarzącymi ślepiami, jako róża przenosi one nasturcje
148     2, 19|              pokraśniawszy z radości, jako ta woda pod zachód, odwróciła
149     2, 19|              i niesły się piesneczką, jako ten żniwny wicher palącą,
150     2, 20|       przecież duszę wielce czującą - jako ten kwiat niektóry, co niech
151     2, 20|            dobrego słowa nie rzekł, a jako ten zbój spoglądał. Cięgiem
152     2, 20|            obracał a rad rozpowiadał, jako się był tęgo napił i przez
153     2, 20|             wydał; wiedziano również, jako się zawżdy wynosił nad inne,
154     2, 20|             szedł czas wolno i równo, jako te godziny na zegarze, ani
155     2, 20|            tak hucznie, że powiadali, jako Kłąb dopożyczył pięćdziesiąt
156     2, 20|           powiedział:~- Wiecie o tym, jako ja, młynarz i kowal zrobiliśmy
157     2, 21|          niespodzianymi nawrotami, że jako ten pijanica taczał się
158     2, 21|        przysłaniać.~Szli w milczeniu, jako że wiatr zatykał i rwał
159     2, 21|             chojary, iż się wydawało, jako cały bór runie zdruzgotany.~
160     2, 21|          pełen okrwawionych wzdychów, jako to Jezusowe ciało na krzyżu,
161     2, 21|             zdawało się jej chwilami, jako dźwiga na sobie zimę, śniegi,
162     2, 21|        kominem, nim zaczął opowiadać, jako już był całkiem ustał, a
163     2, 22|                by ino nie dać pozoru, jako się zeszły po próżnicy;
164     2, 22|        cedzący, zadychliwy, Kłąb zaś, jako człowiek ludzki, mądry i
165     2, 22|           opowiadając różności o nim, jako tylko nieśmiały jest, ale
166     2, 22|      dziewczyny zaś z Józką na czele, jako najśmielszą, nacisnęły Rocha
167     2, 22|            długi wiek rządy sprawował jako ten ociec najlepszy narodu
168     2, 22|                któren się jej widział jako ten święty z obrazów zeszły,
169     2, 22|                że snuły się one gadki jako te nici z kądzieli, jako
170     2, 22|              jako te nici z kądzieli, jako ta miesięczna poświata,
171     2, 22|            wielkim strachu, bo wilki, jako te psy Jezusowe, poganiały
172     2, 22|              dusze człowiekowe błądzą jako te ptaki poślepłe od piorunów
173     2, 22|            własnymi oczami dziwy one.~Jako to bydlę, jarzmem przygięte
174     2, 22|            utajone cuda są wszędy!...~Jako ten ślepy kamień pod wodą
175     2, 22|             świętą komunią marzenia - jako ta ziemia drży pławiąc się
176     2, 22|              się w słońcu wiośnianym, jako te wody pod wieczór w pogodny
177     2, 22|             snują, a tęcze, a kolory; jako te zboża młode o pierwszym
178     2, 22|            Michałek jawić przed oczy, jako wszystkie bogacze, panowie,
179     2, 22|            tak roki płynęły za rokami jako ta woda bystra, bogactwa
180     2, 22|              ostrzeżeniu grzeszników, jako "kara za złe nikogo nie
181     2, 22|            dusza człowiekowa rozpręży jako to żelazo w ogniu, nabrzmieje
182     2, 22|             że zaś ktosik powiedział, jako Boryna powrócił już ze sądów
183     2, 23|               pamięci stopieni z sobą jako dwie żagwie płonące, nieśli
184     2, 23|                                       Jako te soki, żywiące skryto
185     2, 23|            zwierając się tak potężnie jako te sosny, gdy je burza wyrwie
186     2, 23|           żarem pól wiośnianych: byli jako te okwiecone wiosną rozłogi,
187     2, 23|          majowe świty, a oddechy były jako te wiewy pieszczące młodą
188     2, 23|         pieszczące młodą ruń, a dusze jako ten dzień wiośniany, rozsłoneczniony,
189     2, 23|           wiośniany, rozsłoneczniony, jako te zboża w słup idące, pełne
190     2, 23|              krzykiem miłości...~...I jako krzew ogrnisty płonęła w
191     2, 24|               zasyczały w duszach, że jako ten kamienny grad leciały
192     2, 24|            naród się skłębił i miotał jako ten gąszcz smagany wichurą,
193     2, 24|          oczów, to wpadli w niepamięć jako ten kamień na dno, że jeno
194     2, 24|           niej dusza od męki i leżała jako ten trup nagi, śmiercią
195     2, 24|             ruchała bezwolnie rękami, jako ten człowiek we śpiączce
196     2, 24|          małych chmur, grało w słońcu jako rozkwitły lnowy łan, gdy ;
197     2, 24|              się w serdecznej prośbie jako ten ptaszek, co przed śmiercią
198     2, 24|             tutaj nie stąpiła, a jeno jako ten pies zawsze krążyła
199     2, 24|            Witka, któren jej szeptał, jako wójt ze sołtysem co dnia
200     2, 24|              na głowy kiej kamienie i jako rozpalone żelazo przypiekały
201     2, 25|            dzień się niejeden widział jako ten psiak utytłany, błotem
202     2, 25|       przemyte deszczami pobłyskiwały jako ta misa cynowa czarniawo,
203     2, 25|          kużden by leciał w to słońce jako te ptaki, co nadciągały
204     2, 25|              inszy potem rozpowiadał, jako i boćki już spadły na łęgach
205     2, 25|             się już ludziom widziało, jako zwiesna się zaczyna, jako
206     2, 25|             jako zwiesna się zaczyna, jako wnet z pługami ruszą na
207     2, 25|              niejednemu się widziało, jako tamte słoneczne godziny
208     2, 25|          śmiercie czyje i co drugiego jako te kamienie padały na dno
209     2, 25|               na wszystkie świętości, jako na własne oczy sprawdziła,
210     2, 25|       przygiąć się musiało i tak być, jako chciał, a nie, to fora ze
211     2, 25|           Borynowe miłowanie przeszło jako ta łońska zwiesna, o której
212     2, 25|                że zamierała z bojaźni jako ten ptaszek, kiej go chłopaki
213     2, 25|               ludzie palcami wytykali jako tego najgorszego; biła od
214     2, 25|              sił, na cały ten świat - jako niewinowata, niewinowata!~
215     2, 25|               o samych siebie chodzi, jako gotowi się jeszcze z dworem
216     2, 25|      nasienniki pochylając się ciężko jako matki żałośnie płaczące
217     2, 25|              i nieprzeniknioną ciżbą, jako te przyjacioły, krewniaki
218     2, 25|          jękiem, drzewa padały ciężko jako te chłopy w boju ściśnięte
219     2, 25|             ziemi wodziły się z nim - jako te kundle, kiej psa owczarskiego
220     3, 26|               legowisk mroków i mgieł jako ten parob, któren legł spracowany,
221     3, 26|            morzone.~Na wschodzie zaś, jako zarzewie roztlewające spod
222     3, 26|              przytaiła - jeno wiater, jako to dychanie dzieciątka,
223     3, 26|          skrzydłami i jął świergotać, jako ta z czystego srebra sygnaturka,
224     3, 26|           czystego srebra sygnaturka, jako ten wonny pęd wiośniany
225     3, 26|       niegodne.~I oto dzień się stał, jako to nieobjęte morze weselnej
226     3, 26|           nawrotem do Lipiec ciągnęła jako ci ptakowie, zawżdy wracający
227     3, 26|            dychające, iż się widziała jako ta wierzba przydrożna, pokrzywiona,
228     3, 26|          słońca twarz szarą i wyschłą jako te płone ugory zeszłoroczne;
229     3, 26|            Agaty wyrywała, by lecieć, jako ten ptak radością opity
230     3, 26|                od wschodu do zachodu, jako ta wielmożna Boża wysłanniczka,
231     3, 26|              Mogła to mówić! kiej łzy jako ten deszcz rzęsisty zalały
232     3, 26|               Przecie dobrze baczyła, jako po inne lata w tę porę to
233     3, 26|            dzieuszych; rozumiała też, jako przy takiej pogodzie najwyższy
234     3, 26|               pod rzędem obrazów, tak jako umierały gospodynie wszystkie.
235     3, 26|               Sunęła się tak cichuśko jako ten wiater, któren raz po
236     3, 26|             że wszystko tak znajduje, jako i była zostawiła jesienią.~
237     3, 26|              inszych, które wszystkie jako ten pacierz na pamięć wiedziała.
238     3, 26|            Józefie święty! - jęknęła, jako słup stając w zdumieniu.~-
239     3, 26|                powiadam wam, że dziw, jako żywię jeszcze i ten dzień
240     3, 26|              to własne dzieci tratują jako te świnie! - krzyknęła naraz
241     3, 26|             do rozumu nie przychodzi, jako ten klocek leży... Zwoziła
242     3, 26|             takie śmiertelne grzechy, jako to Antka z macochą. Nowe
243     3, 26|          obzierając się strachliwie - jako Jagusia już się na dobre
244     3, 26|         wrzasków i śmiechów !...~- Bo jako ten grób otwarty widzi się
245     3, 27|               tak czujący nie będzie, jako to stworzenie. Miarkuje
246     3, 27|         tylachna, że aż ją dziw brał, jako to poredziła przemóc i przemogła,
247     3, 27|           Antka, bo zaraz jej rzekli, jako z narodem się nie złączył
248     3, 27|           ojcowym wozie Antka żywego: jako trup był siny, okrwawiony,
249     3, 27|             to! przódzi się widziała, jako trzech nie zliczy, a teraz
250     3, 27|               samo przypomnienie było jako to żgnięcie w serce, że
251     3, 27|        zamawiania.~Zrozumieli rychło, jako się już nie wyliże, i ostawili
252     3, 27|               a najbardziej Jambroży, jako praktyk był wielki, iż jeśli
253     3, 27|       rozporządzi.~Żarli się przy tym jako te psy kiele zdychającego
254     3, 27|           rozpłakane, rozwrzeszczane, jako te dni marcowe, a wszędy,
255     3, 27|             te dni marcowe, a wszędy, jako ta nie ustająca litania,
256     3, 27|            wspominki o Antku.~Prawda, jako pod sam koniec, nim go wzięli,
257     3, 27|             snuł się jej przez pamięć jako ten sen luby, z którym się
258     3, 27|       bezwolnie i prawie bezboleśnie, jako to drzewo, obciążone kwiatem
259     3, 27|               wójt wczoraj przywiózł: jako zdrowszy.~- Wójt akuratnie
260     3, 27|              organowe grania i czasem jako ten deszcz rzęsisty rozsypywały
261     3, 27|             ździebku z dnia na dzień, jako to zboże kłosne w słońcu
262     3, 27|                Bo Kozioł rozpowiadał, jako tam biją i do ściany przykuwają.~-
263     3, 27|              oglądając. Powiedziałem, jako tu sobie zmyślnie poczynacie.~-
264     3, 27|         prawie chałupy, a widział się jako ten świątek z ową białą
265     3, 27| niesprawiedliwości, to i nie dziwota, jako o każdym świtaniu, kiej
266     3, 28|               za kilkanaście złotych, jako że gorzałki wzięła więcej,
267     3, 28|               za nią wyjrzał i mówił, jako prościutko do kowala się
268     3, 28|          Jambroż wyrzekał żałośliwie, jako gorzałka za słaba do tak
269     3, 28|            niej.~- Ni... leżał cicho, jako i dzisiaj leży...~Podejrzliwa
270     3, 28|             Wiecie, powiadają we wsi, jako ociec mają mieć sporo gotowego
271     3, 28|            listem posłał, powiedział, jako może być różnie, i całkiem
272     3, 29|         nogach utrzymał, a po drugie, jako strapiony był wielce tym
273     3, 29|         wezwyczaił rozumiejąc dobrze, jako inaczej być nie będzie...
274     3, 29|               ciche, zgoła obumarłe i jako ten smętarz żałosne...~A
275     3, 29|                zaczęli już miarkować, jako krzywda Lipiec jest krzywdą
276     3, 29|             szło.~Więc i nie dziwota, jako drugie wsie, choć ta przódzi
277     3, 29|      pojedyńcze drzewa, aż się zdało, jako z nim w jedną stronę lecą,
278     3, 29|               przykazali, on zaś wie, jako we wsi ostały same prawie
279     3, 29|               narodowi począł widzieć jako ten świątek Pański, po zagrodach
280     3, 29|              przychodzi taki czas, że jako ten pies zgoniony a bezpański,
281     3, 29|       gdzieniegdzie zapalone światła, jako te ślepia wilcze, ale na
282     3, 29|          biadania i płacze sypały się jako ten deszcz rzęsisty.~Właśnie
283     3, 29|               i leżała troska chmurna jako to niebo wiszące nad głowami,
284     3, 29|               Józce się przypomniało, jako Jaguś wychodząc rano z domu
285     3, 29|         chować żur i grzebać śledzia, jako tych najgorszych trapicieli
286     3, 30|           ramieniu, dusza przy duszy, jako to pole nasadzone głowami,
287     3, 30|      wytrząchać pięściami a krzyczeć, jako co dnia, co godzina i na
288     3, 30|       nieposłuszeństwo prawom boskim, jako każden człowiek krzyżuje
289     3, 30|           sadzać w chwale wiekuistej! Jako przyjdzie ten czas, iże
290     3, 30|        kiełbasą.~Nastusia rej wiedła, jako najstarsza i że to najbardziej
291     3, 30|            dziurą, że łacno dojrzeli, jako wszystko było pomieszane
292     3, 30|        przędąc myśli wiotkie i nikłe, jako te świetliste nici na wodzie,
293     3, 30|            się nad nią, zdały się jej jako zamglone przypomnienia...
294     3, 30|               niej i cosik poczynało, jako w tych ziemiach rodnych,
295     3, 30|                poczyna się o wiośnie, jako w tych drzewinach, opitych
296     3, 30|          opitych mocą rostu, śpiewa i jako wszędy się rozpręża, kiej
297     3, 31|            swój mam i prawdę rzekłem, jako pan Jacek od wczoraj siedzi
298     3, 31|                przekpiwa se z chłopa, jako u panów zwyczajnie, i rzekę: "
299     3, 31|          całkiem udała, bo takusieńka jako i wy: niechby kołek, bele
300     3, 31|              po tych trawach mokrych, jako te psy ogłupiałe czyniły.~
301     3, 31|           cichości, smutne, ogłuchłe, jako te niepłodne wywieiska albo
302     3, 31|            pośród płaczów i lamentów, jako Marysia poszła o świcie
303     3, 31|            dopiero, kiej powiedzieli, jako sołtys wziął Pietrka od
304     3, 31|             Oto rozpowiadał radośnie, jako we czwartek, pojutrze, zjadą
305     3, 31|     niespodzianych, rozumiano bowiem, jako trza wystąpić godnie, po
306     3, 31|               się wielce politycznie, jako jeszcze nie zarobili na
307     3, 31|               szedł dalej do drugich, jako ten gospodarz zapobiegliwy
308     3, 31|           zaszlochała Filipka.~- Nama jako zapowietrzonym nikto się
309     3, 32|           taka opuszczona na świecie, jako to drzewo rosnące na wywieisku,
310     3, 32|           wszystkim świecie sama jest jako ten kołek!... - Tyle co
311     3, 32|            ten rwetes przygotowań był jako to pszczelne brzęczenie
312     3, 32|        niekiedy prostowała się nagle, jako ta grusza ociężała kwiatem
313     3, 32|         cudeńka wygadywać o młynarzu, jako na bórg daje stęchłą kaszę,
314     3, 32|         murami, przegwarzając z cicha jako ci ptakowie świergocący
315     3, 32|            tak bardzo cudne i święte, jako te Hostie unoszące się nad
316     3, 32|             się rozwlókł na staje, że jako te kwiaty widniały kobiety
317     3, 32|            miejscami ździebko wzdęte, jako te piersi matki karmiącej,
318     3, 32|           kapoty. Wiedziała przeciek, jako tam Antka nie zobaczy, a
319     3, 32|             opuszczona i nieszczęsna, jako to drzewo usychające w gąszczach,
320     3, 32|               wyrzekania i wlekła się jako ta chmura posępna, co to
321     3, 33|               jest jeszcze, niepomna, jako to nowy dzień trudów a boleści,
322     3, 33|           wszystkim! Strach ją porwał jako ten zły, luty wicher. Jasiek
323     3, 33|                  A kochanie przejdzie jako ten dzień wczorajszy, nie
324     3, 33|         rykiem tłukła się po bruździe jako ten poraniony zwierz.~Dopiero
325     3, 33|      sprawiedliwych. Snuła się po wsi jako ta nikła pajęczyna, co leci,
326     3, 33|          wójtów krzycząc wniebogłosy, jako już Bartek umiera, Boga
327     3, 33|      mądrzejsi wnet się pomiarkowali, jako tej spółce nie o sprawiedliwość
328     3, 33|               wyznał przed parobkami, jako Niemcy już prawie kupiły
329     3, 33|              i przechodzący donosili, jako na Podlesiu grunta już rozmierzają,
330     3, 33|            się i jął gorąco upewniać, jako teraz z prostego przyjacielstwa
331     3, 33|             Skoczyła na równe nogi.~- Jako ten pies cięgiem jedno szczekacie! -
332     3, 34|             lecz skoro się rozniesło, jako Rocho idzie przez wieś,
333     3, 34|             co i nie do składu powie, jako ten niespełna rozumu...
334     3, 34|      zstępował ze schodów. A kiej się jako tako ustawili do procesji,
335     3, 34|          gdzie każden chłop rośnie se jako ta dziczka w czystym polu,
336     3, 35|             któren potem rozpowiadał, jako zrazu dobrodziej się ozgniewał
337     3, 35|          Rocha:~- Mateusz rozpowiada, jako ich powiedziecie na Miemców...~-
338     3, 35|                 Mnie się przysięgali, jako już po wszystkim.~- Mówię,
339     3, 35|            się na mnie i jął wpierać, jako on dobrze wie, co Rocho
340     3, 35|         dołożę, byście zapamiętali... jako ogień ima się słomy, ale
341     3, 36|              ale sam chciał, powieda, jako nie chce do cna zgarbacieć
342     3, 36|               Kowal powiadał wczoraj, jako dziedzic pogodzi się z nami.~-
343     3, 36|        rozchodziło. Hanka rozumiejąc, jako na koniec już mu przychodzi,
344     3, 36|        powiedział, ale że widać było, jako słabnie i coraz barzej zapada,
345     3, 36|        żalniej, smutniej i boleśniej, jako ta ptaszka z połamanymi
346     3, 36|           przy udoju, bych wiedziały, jako ich gospodarz wracają.~I
347     3, 36|             mu się rozłaził w pamięci jako te zgniłe przędze, i dusza
348     3, 36|              cokolwiek robił, czynił, jako ten koń po latach chodzenia
349     4, 37|              ten żywot człowieczy, co jako śniegi spływa bez śladu,
350     4, 37|              bezbronny, słaby i płony jako ten listeczek, którym wiater
351     4, 37|        człowieku, w pazurach śmierci, jako ten ptaszek z gniazda podebrany,
352     4, 37|              niejednemu się widziało, jako w tym zadeszczonym powietrzu
353     4, 37|               od lat i zaświadczam, , jako żył przykładnie, Boga chwalił,
354     4, 37|              Śmierć go sobie wybrała, jako wilk wybiera ze stada najtłustszego
355     4, 37|              nikt mu nie przeszkodzi.~Jako piorun bije w drzewo wyniosłe,
356     4, 37|              ziemi, bo tam już ludzie jako te wilki nastają na siebie,
357     4, 37|           znowu mówić o nieboszczyku, jako to padł za wszystkich...
358     4, 37|               Witek potem powiedział, jako stary siedział za chałupą
359     4, 37|            sobie znacząco, że widząc, jako nie poredzi przełamać tej
360     4, 37|         leciała do Hanki, ale widząc, jako wszyscy chodzą osowiali
361     4, 37|               wszystkim się widziało, jako cosik się gdzieś rusza,
362     4, 37|             wszyscy czuli najgłębiej, jako to gdziesik pomiędzy nimi
363     4, 38|             na trzeciego - sygnaturka jako ten ptaszek świergoliła,
364     4, 38|              boć prosto wydał się jej jako ten świątek, co go wymalowali
365     4, 38|              to starszy mówił mojemu, jako w kasie brakuje dużo. Wójt
366     4, 38|               nikomu ni nawet ruchać, jako tym drzewom pomdlałym w
367     4, 38|              ognać zbereźnikom, które jako te wróble obsiadały sztachety,
368     4, 40|            których byłaby dała głowę, jako wyraźnie roznoszą się jakieś
369     4, 40|          rozpalały się czerwone zorze jako te łuny dalekie.~- Jak wyszli
370     4, 40|            Potrzebny musi być na coś, jako i ten chwast, bo oba stworzył
371     4, 40|              każdy tak łasy na robotę jako wy!~- Bo nie każdy tak musi
372     4, 40|                gorąco przedstawiając, jako tylko chodzi mu o dobro
373     4, 40|          tylko chodzi mu o dobro wsi, jako jeszcze dokłada swojego,
374     4, 41|          zapowiedziała przez sołtysa, jako gospodarka na nią zapisana
375     4, 41|       stróżował ani się spodziewając, jako Antek patrzy w niego, słucha
376     4, 41|               Przysięgał na wszystko, jako świętą prawdę powieda; nie
377     4, 41|         Nastusi odłożyli, póki Szymek jako tako się nie zagospodaruje.~
378     4, 41|               co sobie wziął w myśle, jako pójdzie stąd na zawsze,
379     4, 41|             Nawet zrazu podejrzewała, jako znowu spiknął się z Jagusią;
380     4, 41|            trop, rozpowiadając potem, jako wstępowali do sołtysa i
381     4, 41|            kiej w końcu zapowiedział, jako im już nic nie pozostaje,
382     4, 42|             gdyż mu się przywidziało, jako do stodoły, kaj spali, już
383     4, 42|               spominał se z lubością, jako już idzie na swoje, na gospodarkę.~-
384     4, 42|               mocy i srogiej ochocie, jako ten głodny wilk, gdy przychwyci
385     4, 43|       rozpowiedziała jedno i to samo: jako z pewnością zamrze we żniwa
386     4, 43|               po occie.~Jął wyrzekać, jako mu się mierzi życie i wieś,
387     4, 44|              skoro się jeno rozeszło, jako trzeba głosować na szkołę,
388     4, 44|               w drugą stronę, właśnie jako ten bór, kiej zamietliwy
389     4, 44|             gdyż najgłupszy rozumiał, jako z nowej szkoły tyla jeno
390     4, 44|           Pisarz ciągnął powoli:~- ...jako przykazano postawić szkołę
391     4, 44|    wielmożnego naczelnika, co rzeknę, jako to po swojemu miarkuję:
392     4, 44|               a ten pokrótce ogłosił: jako Antoni Boryna, pozostający
393     4, 44|     zamieszanie, co się już widziało, jako leda chwila wezmą się za
394     4, 45|     przyjacielstwa i srodze wyrzekać, jako od samego rana jeszcze nic
395     4, 45|       rozważań i turbacji, że poczuł, jako i jemu jest źle, a może
396     4, 45|         Przetarł oczy, całkiem pewny, jako mu się przywidziało, ale
397     4, 45|            miarkując sobie po słońcu, jako musiało już być kole podwieczorka.~-
398     4, 45|              on snuł się i promieniał jako ten dzień lipcowy, jasny,
399     4, 45|               po polach i obejściach, jako dnia było, jak zawdy, gmerał
400     4, 45|             Że już dnie były dla niej jako te ciągłe święta, jako te
401     4, 45|           niej jako te ciągłe święta, jako te uroczyste odpusty w nieustannej
402     4, 45|              niej łaski?~- Powiadają, jako i Antek nie skąpi - przepowiadały
403     4, 46|               każden byłby przysiągł, jako siedzi schowany kajś u Boryny.~-
404     4, 46|           dreszczem wiary serdecznej, jako by tę komunię przenajświętszą...
405     4, 47|           mówił Nastusi pod sekretem, jako Dominikowa ma podać do sądu
406     4, 48|         ówdzie, ale Bóg mi świadkiem, jako cię nie podejrzewałam o
407     4, 48|           organiścina mi powiedziała, jako koniecznie naparł się iść
408     4, 49|              na noc. Powiadał sołtys, jako wezwał ich do siebie naczelnik -
409     4, 49|             odzipnąć ni nawet podjeść jako tako, ale mimo tej ciężkiej
410     4, 49|             chora jeszcze? Powiadały, jako się jej cosik w głowie popsuło...~-