Tom, Rozdzial

 1     1, 7 | wdowieństwu daj spokój, to nie na twój rozum - warknęła ostro,
 2     1, 10|         kowalowa.~- A czemuż to i twój nie przyszedł?...~- Robotę
 3     2, 17|          z dziećmi.~- A gdzież to twój?~- Zepsuła się młockarnia
 4     2, 22|          oczów powiem, niech jeno twój z wojska powróci!~- Wara
 5     3, 31|        tegoś postanowiony, ja nie twój parobek, słyszysz! - odciął
 6     3, 33|          że nic mi do waju. Wróci twój z wojska, to i tak wszyćko
 7     3, 33|           się, póki pora. Jak cię twój bez to kochanie sponiewiera
 8     3, 33|    zawołał groźnie.~- Gdziesik mi twój urząd - rozumiesz! Groził
 9     3, 34|           się na tym rozumiesz co twój bociek. Hanka pedzieli,
10     4, 39|         przerwała jej stara - ale twój ciężko odpowie przed Bogiem
11     4, 41|    zabierał do pługa.~- A strzyma twój wóz takie ciężary? - spytał.~-
12     4, 42|           się zesromana.~- Dyć to twój chłop! Że ta ździebko przódzi,