Tom, Rozdzial

 1     2, 25|      dusze się rwały, we świat ponosiło, że kużden by leciał w to
 2     3, 30|      tak ją cosik rozpierało i ponosiło, że po znajomych latała,
 3     3, 32| nabrzmiewał w gardzielach, już ponosiło wszystkich, ale ksiądz jednym
 4     3, 34|    było do nich mówić, tak ich ponosiło.~Żyd w te pore przyniósł
 5     3, 35|     szykować do kościoła. Hej, ponosiło ją szczęście, ponosiło,
 6     3, 35|         ponosiło ją szczęście, ponosiło, że chciało się jej śpiewać,
 7     4, 38|      wysiedziała, tak ją cosik ponosiło. Jakby ją kto za włosy wyciągał,
 8     4, 39|      tutaj zanosi, ale wójtową ponosiło coraz barzej.~- Choć raz
 9     4, 40|  podkasany wełniak i chocia ją ponosiło, chocia serce się tłukło,
10     4, 41|      ruchały! Tak go już cosik ponosiło, że ledwie ścierpiał, i
11     4, 45|   cosik za nim i tak strasznie ponosiło, że aby się nie dać pokusić,