Tom, Rozdzial

 1     1, 9 |   bo strudzona była biedota płakaniem...~Noc była coraz głębsza,
 2     1, 11| naprzeciw i smutno, jakby z płakaniem w głosach zaśpiewały:~A
 3     1, 11|    nutą ciągliwą, żałosną i płakaniem kiej rosą osnutą; tą nutą
 4     1, 12|     polewaj wódką, a śmierć płakaniem."~- Dobrze, powiadają, pijcie
 5     2, 24| skrusze, a często gęsto i z płakaniem przystępował do ołtarza
 6     3, 28|    ją gniewnie.~- A cóż to? płakaniem biedy se odejmę? Tyla mojego,
 7     3, 30|   niej z osobna się trzęsła płakaniem, żałością, poniżeniem i
 8     3, 32| cięgiem truć się zgryzotą i płakaniem... nic kromie udręki wiecznej
 9     3, 34|   jej nie powstrzyma, nawet płakaniem, boby już poniektóre całe
10     4, 37|     uspokoić a pocieszyć.~- Płakaniem nie zaradzisz. Nama też
11     4, 37|   przypomną? ~Żałością jeno płakaniem jeno, cierzpieniem jeno...~-