Tom, Rozdzial

 1     1, 9 |      czasie, pożyw się, pokutnico człowiecza, pożyw się! - szeptał z
 2     1, 9 |           pachnące, tak ci, duszo człowiecza, do Jezusa iść po radość,
 3     2, 16|          i każde bydlątko rozumie człowieczą mowę, i przemówić jest zdolne,
 4     2, 23|          porą albo kwiatem, duszą człowieczą lebo poszumem drzewin zielonych...~
 5     3, 30|      krwią i trudem trza posiewać człowieczą szczęśliwość, a któren posiał,
 6     3, 33| przeleciał nad światem, jak kiedy człowieczą duszę w twardym śpiku zmora
 7     3, 36|    dobrotliwie:~- Pódziże, duszko człowiecza, do mnie. Pódziże, utrudzony
 8     4, 37|           ten jego trup lichy, ta człowiecza zewłoka, próżna żywiącego
 9     4, 37|          ręce i zadumywał się nad człowieczą smutną dolą.~Wielu, którzy
10     4, 37|           i na tę wieczną krzywdę człowieczą.~Zaczęli się wnet rozchodzić
11     4, 45|      życiu tak z bliska zajrzał w człowieczą, nieubłaganą dolę, to i