Tom, Rozdzial

 1     3, 26| tęsknie czekających na pługi i ziarno, i to wrzenie wesela unoszące
 2     3, 26|  rozrzucający w półkole jakieś ziarno.~- Musi być, że groch sieje,
 3     3, 29|       o pługi, o nawozy i o to ziarno święte...~A któż miał iść
 4     3, 35|       Trafiło się ślepej kurze ziarno: jeszcze by nie, taka wywłoka!~
 5     4, 40|   słowo, padając kiej to ważne ziarno i kiej ten kwiat pachnący
 6     4, 40|      lepsze! - wykruszył kłos, ziarno było dorodne i pełne, ale
 7     4, 42| świecie, a zdarzy się kieby to ziarno ślepej kurze, to je z pazurów
 8     4, 45|       Piękny czas dał Pan Bóg, ziarno już suche - kruszył kłosy
 9     4, 48|  jeszcze ździebko zielona, ale ziarno już kiej pieprz.~- Trza
10     4, 49| opuszczone i jakby zapomniane; ziarno się już sypało z kłosów,