Tom, Rozdzial

 1     1, 12|      nim grajkowie zrozumieli wołania, Jankiel wysunął się cicho
 2     2, 21| rajcowały z cicha, zaś na jej wołania Filipka mruknęła niechętnie:~-
 3     3, 26|  gęgliwie i leciały rozgłośne wołania ludzkie, a wraz i wiater
 4     3, 31|      roznosił po wsi terkoty, wołania, ryki, dzieuszyne śpiewki,
 5     3, 32|  Przenajświętsza! - rwały się wołania i pokrzyki a szepty gorące,
 6     3, 32|      z serc uszczęśliwionych, wołania tęsknic z nagła zapomnianych;
 7     4, 37|       rozgłośnie, gdzie nawet wołania się rozlegały, skrzypy wrótni,
 8     4, 42|     pas, gorzałkę stawiał bez wołania i gospodarzem przezywał,
 9     4, 44|  pańszczyznę! - podniesły się wołania.~- Grzela powieda - zaczął
10     4, 45| stłumione westchnienia, jakby wołania, idące kajś spod ziemi,