Tom, Rozdzial

 1     2, 13|   pierwsze krótkie, trzepotliwe wiatry; obleciały ziemię ze skowytem
 2     2, 13|       przemarzły! Wachnikom tak wiatry przeziębiły, że z pół dołu
 3     2, 25|   drogach, deszcz jeno trzepał, wiatry przemiatały, drzewiny się
 4     3, 26|     było kiej te żebra nagie.~- Wiatry zerwały, ale wałkoniowi
 5     3, 27|       kiej słońce przygrzeje, a wiatry zakolebią, rosi obficie,
 6     3, 29|        ją młode słońce, suszyły wiatry, przejmowały na wskroś te
 7     3, 35|        bo cię wygonię na cztery wiatry!... - krzyknęła wytrząchając
 8     4, 40|  posłucha, to wygonię na cztery wiatry!~Chciała jeszcze coś pedzieć,
 9     4, 45|        go przepędziła na cztery wiatry! - ośmiała się kraśniejąc
10     4, 49| przyginały się do ziemi, zawyły wiatry i jęły coraz zapamiętalej