Tom, Rozdzial

 1     2, 16|      a dymem torfowym od nich wiało.~I z Woli nadchodził naród,
 2     2, 17|    leciał za nią, przerażenie wiało z ciemności.~I tak wciąż
 3     2, 21|    przyspieszać kroku, bo tak wiało na tych podleśnych wyżniach,
 4     2, 22|  oczami drzwi wchodowych.~- A wiało też dzisiaj, że niech ręka
 5     2, 23|                           Nie wiało już na polach, jeno czasami
 6     3, 27|       i strachu, tak śmiercią wiało od niego i trupem, ale pomimo
 7     3, 29|       drew brakowało na opał. Wiało juści sielnie, aż chałupa
 8     3, 29|   hukiem... Na dworze zaś tak wiało, że na nogach trudno było
 9     3, 31|  ostawione.~Na wsi też pustką wiało, bo czas się zrobił wybrany
10     3, 33| zrobiło się nagrzane, ciepłem wiało od pól. Sady stojały w cichości,