Tom, Rozdzial

 1     1, 4 |       procesją, Kuba wyciągnął śmiało rękę, i chociaż okrutnie
 2     2, 20| lementarzu Rocho! - odpowiadał śmiało Witek, aż go ksiądz pogłaskał
 3     2, 21|     tyle by jadł - odpowiadała śmiało budząc się z odrętwienia,
 4     2, 24|  spojrzeń ciekawych nieulękła, śmiało zaś, choć ze drżeniem, skręciła
 5     3, 30|        roki parobki poczynały. Śmiało weszli do ogrodu, przed
 6     4, 37|     nie ocyganisz. Mów, duszo, śmiało, czemuś to uciekła ze ziemie?...~
 7     4, 41|    stodołę i dopiero za węgłem śmiało wyszedł na miedzę i głośno
 8     4, 44|   Grzela wystąpił i powiedział śmiało:~- Na taką szkołę nie uchwalimy
 9     4, 44|     sposobną porę przystąpił i śmiało spytał:~- A niby jaka to
10     4, 44|       oczy.~Zadrżał, ale rzekł śmiało wskazując papiery, leżące