Tom, Rozdzial

 1     3, 30|            głowami, płynąc z wolna skroś gęstwy nieprzeliczonej,
 2     3, 31|      strumienie lękliwiej wiły się skroś pustek, a tarniny już obwalone
 3     3, 31|          ludzie ruszali, a wszędy, skroś sadów i przez pola rwały
 4     3, 32|         jeszcze barzej na lewo, na skroś do topolowej drogi, mierząc
 5     4, 37|   świergotań po gniazdach, patrzał skroś poczerniałych powiek w dalekie
 6     4, 38|         zwiesnowy, że w pola leci, skroś zbóż się przebiera i śpiewa
 7     4, 40|           ziejąc takim skwarem, że skroś tych białawych, roztrzęsionych
 8     4, 40| strumieniem po wygrzanych piachach skroś łąk przejętych zapachem
 9     4, 40|            sielnie rozgwiaździony, skroś drzew błyskały światełka
10     4, 44|           kościelna wieża szarzała skroś gałęzi, zaś czarne ramiona